στους γαλαξίες

να ξαναρχίσεις τη ζωή σου
μ' ένα κενό από πίσω
να ξαναγαπήσεις σα να μη σε πλήγωσαν ποτέ
να ενθουσιάζεσαι σαν μικρό παιδί
με καθετί που σου προκαλεί χαρά κι εντύπωση
να γεύεσαι τη ζωή
και να την κυνηγάς
στους γαλαξίες της αγάπης

άτιτλο

Πάλι εσένα
πάλι με σένα
θα χαθώ΄ μα θα χαθώ;
μπορεί να χαθεί κανείς΄ μπορεί;
όχι
θυμήσου΄ μείνε άδεια
μην ξεχνάς΄ θυμήσου
στα λουλούδια ήταν κάποτε΄ στους έρωτες
η ψυχή σου
αγνάντευε και γέλαγε΄ η ψυχή σου
αναγνωρίζεις τη βαθιά θύμηση
την εσωτερική σπίθα που ανάβει
και είναι όλα εδώ

από έναν τόπο μακρινό

Νύχτωσε στον κόσμο κι έφεξε η καρδιά μου
αγέννητη ακόμη κυοφορείται στο σκοτάδι
περιμένοντας μ’ υπομονή το φως
να λουστεί και ν’ αναμειχθεί
η λέξη η χώρα σου η μοναξιά σου
αδημονώ για τη μορφή σου
για τα φιλιά σου και για το γυρισμό
στη σιωπή χάθηκα
και δεν εκτόνωσα τις μέσα ενέργειες
θαμμένες
σένα νοστάλγησα από έναν τόπο μακρινό
και μαγικό που έπεσα στη γη και ρίζωσα
κι ακόμη τ’ άνθη μου δεν άνθισαν
ακόμη τα πουλιά στον κόκκινο και μπλε
ορίζοντα δεν αρμένισαν

ξέχασα να ζω
χάνομαι σε βάθη
κι αναζητώ αυτό που όταν το νιώθεις γεμίζεις
κι ύστερα σου φτάνει
αυτό που σε κάνει
να μη βιώνεις το χρόνο να γυρνά
αυτό που σε κάνει να βιώνεις
την κάθε στιγμή ως τώρα
αν ήμουν σοφή θα ήξερα πως είσαι εδώ
κι ας μην υπάρχεις
γιατί σ’ έχω ήδη σκεφτεί
συνεπώς σ’ έχω ήδη πραγματώσει
στην καρδιά μου να μπεις
να ξυποληθείς
με τις φλογέρες και να τραγουδήσεις
δεν μπορώ άλλο σου λέω δεν μπορώ
φέρε τις αγκαλιές και τα φιλιά σου
τις ανάσες της κοιλιάς

διάλεξε το σκοτάδι για να μάθεις
και το φως για ν’ αποκαλυφθείς

μεταίχμιο

Αυτό είναι μεταίχμιο
δεν είναι τέλος μήτε αρχή
είναι μετάβαση
κι έχω αέρα έχω γη και θάλασσα
έχω σταγόνες κι αστραπές
μετάξι μού ‘δωσε η σιωπή
στην ύπαρξή μου οι παραλλαγές
στη μιά μου ζωή η δειλή και η γενναία
στη μια μου ζωή το καθετί
κρύφτηκα από τη φύση
και στη μια μεριά σκοτεινή
και στην άλλη καθώς βγαίνω διάφανη
σε διάφανο υλικό
μισή εδώ μισή εκεί
κι οι δυό μεριές διεκδικούν
μα εγώ ίσως να φύγω κι απ’ τις δυό

αγάπη

Η αγάπη μου μπορεί να ταξιδεύει ως τ’ αστέρια
όμως δε λείπει ποτέ από μένα
λουλούδια δέντρα μου δίνεις να μυρίζω
τη βροχή
πραγματικά νιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος
η πραγματική αγάπη δε θα χωρούσε στις λέξεις

ξενιτιά

τόσο έντονα την αγάπη σου γεύομαι
ως αμβροσία
στα ψηλά βουνά
μας φωτίζει ο ήλιος μας
κι η ξενιτιά είναι κι αυτή πατρίδα

στο άπειρο

Σα να είσαι παιδί θα σου μιλώ
θα μου δίνεις το χέρι
για να προχωράμε μαζί στο άπειρο
όταν είναι θολά θα με φιλάς
και θα ξυπνώ
σαν την ωραία κοιμωμένη
με την αγάπη σου θ’ αγαπώ τη ζωή
με την αγάπη σου
θα μπορέσω κι εγώ να ολοκληρωθώ
με σκέφτηκες κι εγώ υπήρξα
ανέβηκα από τα σκοτεινά για σένα
και τα σκοτεινά έπρεπε να φωτίσω
το επιμένον σκοτεινό διαρκώς να μεταλλάσσω
μες απ’ τις ψυχές σου
μύθους και οράματα
να ξεγλιστρώ σαν φίδι απ’ το βυθό σου
και ν’ ανεβαίνω μεταλλασσόμενη απ’ τις πτυχές
πεθαίνω και γεννιέμαι
ήδη εν ζωή ήδη εν θανάτω
είμαι όπως ο δροσερός άνεμος
στη ζεστή μέρα ή νύχτα
η πνοή είμαι που σε φτάνει

φως

Ταρακουνιέται η γη μου και σελήνη μου.
Το φως από τόσο μακριά και να σε ζεματά.
Σε δρόμους και χρώματα ν’ ακολουθάμε
Να περνάμε νερά αγκαλιά.
Μα θέλει κουράγιο και δύναμη
Και κίνηση!
Για να είσαι το φως.
Για να είσαι στο φως.

Θέλω να ονειρεύομαι διαρκώς
Και με τα μάτια κλειστά
Να βλέπω την κάθε εικόνα
Το κάθε χρώμα τον λόγο.