Πνοή

Πεταλούδες χωρίς φτερά.

Με κοιτάνε και πετάνε.

Τα φτερά είναι στην ψυχή λένε.

Δεν έχει σημασία αν δε φαίνονται.

Φύγε, φύγε, μου λένε.

Φύγε.

Πήγαινε εκεί που κανείς δε σε ξέρει.

Εκεί που μπορείς να γίνεις κάποιος.

Πήγαινε να γεμίσεις το κενό.

Να δώσεις ό,τι δε σου δώσανε.

Φωσφορίζουν τα μάτια τους.

Κολλάνε στα δικά μου.

Μα μην κλαις, μην κλαις, παραπονιούνται.

Μην πατήσεις ποτέ πάνω σ’ ανθρώπους.

Όχι, γιατί κινούνται.

Το δαχτυλίδι με τη μαύρη πέτρα

Δεν ξεθωριάζει.

Πάντα προβάλλει τις εικόνες μπροστά μου

Και μου θυμίζει πως υπάρχω.

Πως πρέπει να παλέψω.

Μου λεει πως πάντα θ’ αναζητώ

Κάτι καλύτερο για την ψυχή μου.

Για την ψυχή όλων των αθάνατων στιγμών

Που ζουν ακόμα μες στις ματιές μου.

Ψυχή αταίριαστη με τους κανόνες.

Κοιτάω τις μέρες μου να φεύγουν.

Βλέπω τις μέρες μου να έρχονται.

Μάγισσες, μάγοι, ξωτικά.

Αληθινές μορφές που ψάχνουν κατοικία.

Κι εγώ τις διώχνω

Γιατί δεν ξέρω.

Ποτέ δεν ήξερα.

Και οι μεγάλες οι φουρτούνες

Δε μ’ έφεραν αντιμέτωπη με καμία στεριά.

Και τα πανιά δεν τα φυσά ο αέρας.

Πρέπει εγώ με την πνοή μου να τα σπρώξω.

Πιο δυνατά για να δεχτώ.

Πιο δυνατά για να αντέξω.

Πρέπει να ζήσεις.

Πρέπει να πατήσεις γερά.

Να εμπιστευτείς αυτούς

Που ποτέ δε σ’ εμπιστεύτηκαν.

Σημαδεύω με τ’ όπλο

Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.

Κοιτάω μια άγνωστη μορφή.

Μία χαμένη προσωπικότητα.

Χτίζω τα τείχη πάλι απ’ την αρχή.

Θ’ αφήσω παράθυρα για να μπορώ να βλέπω.

Θα καθαρίσω τις βρωμιές.

Θ’ απολυμάνω τις πληγές

Και θα βουτήξω όταν το κύμα θα βουτά.

Και θα βουτήξω όταν το κύμα θα πετά.

Δεν έλειψα ποτέ απ’ τη φυλακή μου.

Είμαι καταδικασμένη να ζήσω για πάντα εκεί.

Αν δε διαλύσω τα σίδερα.

Αν δε σπάσω τα τείχη.

Αν δεν πετάξω για να βγω.

Ποτέ δε θα φύγω

Και καμιά θάλασσα δε θα γευτεί

Το πονεμένο μου μυαλό.