Μια ψυχή

Εκεί σε κείνον τον πλανήτη

κατοικεί μια ψυχή

και κινείται αυτή σαν όλη κι όλη

μονάχα αυτή σ’ αυτόν τον πλανήτη

Καταφέρνει να παίρνει τα λάθος γράμματα

να σχηματίζει τη μόνη σωστή λέξη

Σ’ αυτό το παραμύθι

ένας γέροντας φίλος είπε στ’ αυτί μυστικό του

κι απ’ τα βάθη ενός υπόγειου τάφου κάθε βράδυ

αντηχούν άδειοι τόποι

Ταξιδεύει σε κάθε ψυχή που ο άνεμος στέλνει

και κινείται αυτή σαν όλη κι όλη

μονάχα αυτή σ’ αυτό το ταξίδι

τα κατάλληλα μάτια

Θεωρίες και θεωρίες
Μέσα στην πλάση οι θεωρίες
Θεωρίες ανθρώπων που αδυνατούν να πράξουν
Φοβούνται να ζήσουν
Κι αυτοαποκαλούνται σοφοί;
Η σοφία είναι ανώτερη, βαθύτερη
από μια απλή θεωρία
Μπορούμε να λέμε τα βράδια ιστορίες
στον χιονισμένο αέρα δίπλα στο τζάκι το ζεστό
αλλά παράδρομος - δεν μπορείς να με δεις
δεν μπορώ να σ' αγγίξω
Μαθήματα που διδάσκεσαι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο
Σαν κεριά που αναβοσβήνουν
Ανάβουν και σβήνουν, ανάβουν και σβήνουν
Ξάφνου το φως του κεριού δημιουργεί
αφάνταστο φως, ενέργεια
κι εγώ ξέχασα να κλείσω και ν' ανοίξω
τα κατάλληλα μάτια

ἐρπετό

Τώρα μιλῶ, σὰν τραγουδῶ
καὶ χάνομαι σὰν ἔρπετό.
Δὲ νιώθω τὰ τσιμπήματα.
Τὸν πόνο μετὰ πονῶ.

θέλεις...

Ἄφησέ με νὰ ξυπνήσω στὴν ἀκρογιαλιά σου...
Τὰ μάτια τῶν πολέμων ἡσυχάσαν
ἔριξαν τὰ ὅπλα καὶ σκοτώνουν πιὰ μ’ ἀγάπη...
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω πιὸ κοντά.
Μὴν πολεμᾶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔρθει
Θέλεις, δε θες.

στη θάλασσα..

Πάλι σὲ σένα τὸν ἀόρατο θ’ ἀπευθυνθῶ
γιὰ νὰ μὲ συμβουλέψεις
Τὰ σκοτάδια μου βουβὰ κι ἀνυπεράσπιστα...
οἱ σκέψεις μου βάρκες ποὺ συνεχὼς γυρίζουν
μὲς στὴ θάλασσα...
Ρωτοῦν κι ἀναρωτιοῦνται αὐτοὶ οἱ γύρω
ποὺ βλέπουν κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ψυχῆς...
μὰ τόσο ἀπαισιόδοξα νὰ εἶναι ὅλα;
Κι ἐγὼ ἁπλῶς σιωπῶ
κι ἡ σιωπὴ παρεξηγεῖται ἀπ’ ὅσους δὲν ξέρουν νὰ τὴν ἀκοῦν.
Κουράγιο...
Θὰ ἔρθουν οἱ μέρες οἱ ἀγνές.
Κρατήσου... ἀπ’ ὅπου μπορεὶς καὶ φτάνεις..
Ἄρχισε νὰ ξυπνᾶς συνειδητά
καὶ μπὲς στὸ πραγματικὸ ὄνειρο
καὶ διάβαινε... χωρὶς σκοπὸ κι αἰτία...
Ἁπλῶς διάβαινε καὶ μὲ σπασμένη τὴν καρδιά,
νιώθωντας τὴν ψυχὴ ἀλλοῦ..
Εἶσαι καὶ σὺ ἕνα μικρὸ κομματάκι
φτιαγμένο ἀπὸ πολλὰ ἄλλα μικρά
κι ἀδυνατεῖς νὰ δεῖς τὴν ἔνωσή σου
Τρομάζεις σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἔχουν φοβίσει
αὐτοὶ ποὺ μὲς στὴν ἄγνοια ζοῦν
...Χαμένη κι ἔτοιμη νὰ καταστραφῶ..
Εἶναι σὰ νὰ νιώθω τὴν ἥλιο νὰ με καίει...
μὰ ἐγὼ δὲ φεύγω... καὶ τὸν ζητάω...
Ἀκίνητη θὰ δεχθῶ ὅλες τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες...
ἀκίνητη ὅπως φαίνονται οἱ νεκροί...
Μοναχικὰ θ’ ἁρμενίζω στοὺς χειμῶνες
καὶ σ΄ ὅλα τὰ καλοκαίρια θὰ ξορκίζω τὴ μοναξιά..

Κλείσε τα μάτια σου

Αυτή τη ζωγραφιά θα τη βάψω κατάμαυρη
και την άλλη... μαύρη
Μεσημεριάτικα σ' έναν περίπατο βουβό
ο ένας άνθρωπος αφουγκράζεται τη σιωπή του
Την ακούει, τη νιώθει
Μπορώ να θυμηθώ από πότε σιωπηλά περπατάω
από πότε νεράϊδες, σκιές και κουκουβάγιες
εμφανίζονται στα μυστικά μου
Στο μυστικό μας
Άνεμοι δυνατοί
κι όταν χρειάστηκε να ταξιδέψω
κύματα βαθιά
Γιατί; Τι φταίει; Ποιος φταίει;
Έφταιξα; Έφταιξαν; Ή έφταιξες;
Ποιος έφταιξε;
Ποιος θα φταίξει;
Σ' αυτά τα μακρινά ταξιδέματα του νου
πάρε με απ' το χέρι
κράτα το σφιχτά
σε κάθε διαδρομή
ψιθύριζε μύθους
πανάρχαιους μύθους
θα σε κοιτά
θα σε κοιτούν τα μάτια αυτά
Η πεταλούδα στο σκοτάδι φωτίζει
σαν ένα κερί - ένα, μοναδικό
Κι αυτή η μάσκα
πάντα κάτι είναι λάθος
Πάντα φοράω λάθος μάσκα
σε λάθος στιγμή
Πάντα
και πουθενά δεν πάω
δεν φτάνω - τίποτα, πουθενά
Τα φύλλα ίσως με τον αέρα
κάτι - γελάνε
αν είχα ίσως αυτή τη γνώση
τη γνώση τους
τη δύναμή μου
Τα πολύχρωμα - πολύχρωμα παράθυρα
που δε θέλουν - διώχνουν κάθε χρώμα
κάθε φως και γίνονται φως
Γίνεται η ουσία του φωτός
η αδράνεια - το σκοτεινό
Τα σημάδια είναι οι λέξεις, οι κινήσεις
οι τρόποι, ουρανοί, βράχοι - πουλιά
Όλα έχουν ξεκινήσει από κάπου
Όλα πάνε κάπου
Όλα πάνε στο τίποτα - μα η σάρκα
το μαθαίνει τελευταία
Η φωτιά σου καίει - παγώνει
σβήνει, ανάβει - παραμιλά
Ζητάει κάτι - ζητάει εμένα
Στα πορφυρά, μαγεμένα σκαλοπάτια
εκεί θ' αρμενίσω
χωρίς λέξεις χωρίς εικόνες χωρίς τόνους
και κόμματα - τελείες
Σύμβολα αλήθειες - σύμβολο αλήθειας
Πανάρχαιο μυστικό - αιώνιο, μοναδικό
Απείραχτο - στα χέρια των αιώνων - δράκων -
μυστικών χειμώνων
στα άσπρα, στα μηνύματα, στα μαύρα
στο χώμα στον ουρανό στα μάτια
Αφήνω την ελευθερία και το φως
τα αφήνω - με αφήνουν
στο σκοτάδι στο σκοτεινό στη νύχτα
Στην απεραντοσύνη, στη ροή
στην ανισορροπία
στο βυθό
Τα μαύρα κατάμαυρα μάτια μου
ανθρώπινα κοιτάζουν
ανθρώπινα κλείνουν
τυφλώνονται κάποτε από κάτι
φωτεινό όσο το σκοτάδι μόνο
Το σκοτάδι - μόνο

Γιατί; Για ποιον; Πότε;
Παράκληση - πρέπει να βρω μια λέξη
Απαλή - αθόρυβη - σκοτεινή
πρέπει να βρω μια λέξη μαγική
μια μυστική
μια γλώσσα ανύπαρκτη
μιας τόσο καλά μελετημένης
Γύρω μου έξω μέσα ανάμεσα
Σαν σκιές εμφανίζονται - με κυνηγούν
Παίζουμε...
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε
Πότε κοιμόμαστε; Πότε ξυπνάμε;
Σςςςς, τόση πολλή φασαρία
για το τίποτα καημένη
Παραμορφωμένη
Καθαρός. Πόνο
Κλείσε τα μάτια σου - μην τα ανοίξεις
αν δε σου πω

Αυτή η αγάπη

Με τα μάτια θολά
διακρίνω ένα κρυστάλλινο παραμύθι
Διάφανο, άυλο, μοναδικό
Στον κόσμο αυτόν εγώ πετώ
κι εσύ δίπλα μ’ ακολουθάς
Εσύ πετάς κι εγώ δίπλα σ’ ακολουθώ
Φωνές, θόρυβοι
που θέλουν να ξυπνήσουν τα όνειρά μας
όμως τίποτα δεν καταφέρνουν
γιατί τώρα ξέρω
και πάντα θα ξέρω
πάντα
Θα σου ζωγραφίσω τον παράδεισο
θα σου κάνω δώρο αυτόν τον κόσμο
θα πω στην καρδιά μου αυτή τη φορά
να μην τρέξει να φύγει
Θα πω και κανείς δε θ’ ακούσει τίποτα
Τα πουλιά, τα έντομα, τα ζώα
θα κοιτάξουν με περιέργεια αριστερά και δεξιά
Αυτά θα νιώσουν την υπόσχεση που έδωσα
στον κόσμο μου και στον δικό σου
Να μη φύγω ποτέ απ’ τα όνειρά μου
να σε βλέπω να μ’ ακουμπάς
να κλείνω τα μάτια ήσυχα
βέβαιη πως ποτέ δε θα πεθάνω τώρα πια
αφού αυτή η πανάρχαια μανία
αυτή η αγάπη
θα ταξιδεύει μαζί με τ’ αθάνατα αστέρια
θα γίνεται άνεμος, βροχή
ήλιος και θα φωτίζει