στη θάλασσα..

Πάλι σὲ σένα τὸν ἀόρατο θ’ ἀπευθυνθῶ
γιὰ νὰ μὲ συμβουλέψεις
Τὰ σκοτάδια μου βουβὰ κι ἀνυπεράσπιστα...
οἱ σκέψεις μου βάρκες ποὺ συνεχὼς γυρίζουν
μὲς στὴ θάλασσα...
Ρωτοῦν κι ἀναρωτιοῦνται αὐτοὶ οἱ γύρω
ποὺ βλέπουν κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ψυχῆς...
μὰ τόσο ἀπαισιόδοξα νὰ εἶναι ὅλα;
Κι ἐγὼ ἁπλῶς σιωπῶ
κι ἡ σιωπὴ παρεξηγεῖται ἀπ’ ὅσους δὲν ξέρουν νὰ τὴν ἀκοῦν.
Κουράγιο...
Θὰ ἔρθουν οἱ μέρες οἱ ἀγνές.
Κρατήσου... ἀπ’ ὅπου μπορεὶς καὶ φτάνεις..
Ἄρχισε νὰ ξυπνᾶς συνειδητά
καὶ μπὲς στὸ πραγματικὸ ὄνειρο
καὶ διάβαινε... χωρὶς σκοπὸ κι αἰτία...
Ἁπλῶς διάβαινε καὶ μὲ σπασμένη τὴν καρδιά,
νιώθωντας τὴν ψυχὴ ἀλλοῦ..
Εἶσαι καὶ σὺ ἕνα μικρὸ κομματάκι
φτιαγμένο ἀπὸ πολλὰ ἄλλα μικρά
κι ἀδυνατεῖς νὰ δεῖς τὴν ἔνωσή σου
Τρομάζεις σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἔχουν φοβίσει
αὐτοὶ ποὺ μὲς στὴν ἄγνοια ζοῦν
...Χαμένη κι ἔτοιμη νὰ καταστραφῶ..
Εἶναι σὰ νὰ νιώθω τὴν ἥλιο νὰ με καίει...
μὰ ἐγὼ δὲ φεύγω... καὶ τὸν ζητάω...
Ἀκίνητη θὰ δεχθῶ ὅλες τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες...
ἀκίνητη ὅπως φαίνονται οἱ νεκροί...
Μοναχικὰ θ’ ἁρμενίζω στοὺς χειμῶνες
καὶ σ΄ ὅλα τὰ καλοκαίρια θὰ ξορκίζω τὴ μοναξιά..