Δύση

Κίτρινα παράθυρα

Όπως οι αναμνήσεις κίτρινα

Όπως οι σκυθρωποί, θαμμένοι άνθρωποι

Μωβ οι κουρτίνες μου

Σαν τις ελπίδες μου

Σαν τα μακρινά δάση που καρτετώ να μπω

Και ν’αφήσω ελεύθερη ψυχή

Κόκκινο πλήθος προχωρά

Κοιτάνε όλοι μακριά

Φωνάζουν, γελάνε κι αναστατώνουν

Τους ήσυχους πόθους μας

Αυτοί τους μαρτυράνε

Μια σκάλα που θ’ανέβαινε στον ουρανό

Για να κοιτάξω λίγο τ’αγγελούδια

Για να μου δώσουν ροζ φιλιά

Ροζ σαν τα χέρια σου

Τα παιδικά σου χέρια

Μπλε μνήμη σαν τη θάλασσα

Αναπολεί αγγίγματα ξένων

Που για λίγες νύχτες

Στοίχειωσαν τ’ όνειρο.

Και τα χρόνια περνούν

Α, περνούν.

Και μείς πού είμαστε;

Ποιοί είμαστε;

Και τα μαύρα νυχτοπούλια

Καρτερούν την ώρα κι αγωνιούν

Για να σου πάρουν την ψυχή

Μαύρα

Σαν την νύχτα μαύρα

Κι όλ’ αυτά που τα πονώ

Άσπρες φτερούγες σαν φορώ

Πετάω στα σύννεφα ψηλά

Και βλέπω το αίμα που τρέχει ρυάκι

Να μην ξεφύγει κανένα χεράκι

Από κακία και καλοσύνη

Από αγάπη μα κι απ’το μίσος

Και ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα

Στον ουρανό θα δω σημάδια

Να σε προσέχει όλη η γη

Και όλο το σκοτάδι

Κι όταν βγω

Χωρίς κορμί για να πονώ

Θα παραμείνω εκεί

Εκεί που θα με βλέπεις

Και θα σφυρίξω στα σκυλιά

Ζεστά να σε κρατάνε ζωντανό.

Και την ζωή παρακαλώ

Να δώσει λίγο ακόμα φως

Κι απ’ τη χαρά δεν καρτερώ

Παρά την αγκαλιά της

Λευκό κρασί θα πιω

Για να μεθύσω και να πω

Τραγούδια να χορέψω

Ποιήματα να αισθανθώ

Με μια φωνή

Γλυκιά φωνή

Και μια καρδιά

Μόνη καρδιά

Το θεό μου θα ρωτήσω

Όπως ρωτάει ο μπέμπης τη μαμά

Όπως ρωτάει ο εραστής

Αχ, μ’αγαπάς;

Σταυρό θα κάνω

Θα προσευχηθώ

Για έν’ αστέρι να λάμπει φωτεινό

Και να μου γνέφεις σαν τρελός

Τα χέρια να δίνεις να κρατώ

Μα θέε μου, όλος αυτός ο αέρας

Κρυώνω

Κρυώνει η ανθρωπότης

Το φάντασμά σου μ’ έχει αγκαλιά

Και με κρατάει σφιχτά, καλά

Για πάντα μες στην αγκαλιά

Και η ψυχή γαλήνια

Πώς βουτά...

Tao of Photography