Για να δημιουργήσεις ξέρεις τι θες.
Κι όμως
προσπάθησες να ζήσεις
δίχως να ξέρεις τι σημαίνει ζωή.
Ύστερα είναι κι ο πόνος που μας ενώνει.
Να μπορούσα ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου
να τον βγάλω απ’ το θέατρο που θέλησαν να μπει.
Ντρέπομαι για τη χαρά μου
τη μοναξιά μου.
Μα εσύ με γεμίζεις με φως
και κάθε φορά γυρίζεις
να μου δώσεις με το φιλί
την ενέργεια του ήλιου.
Θά ‘θελα να μιλήσω σε σένα
μοναχική ψυχή.
Να σ’ ακούω
Να ξεχνώ τον εαυτό μου.
Να μηδενίζομαι
για να σ’ ακούω.
Πάντοτε αυτό ήταν για μένα το πιο όμορφο παραμύθι.
Tολμούσα να ζητώ μαζί σου τ’ άπειρο.
Ήταν μόνο το άγγιγμά σου
η ζέστη αυτή της σύνδεσης
που έλυνε τους κόμπους.
Ο ήχος, ο ρυθμός της θάλασσας που σ’ ένωνε.
Ήταν η ομορφιά, η μουσική του Σύμπαντος.
Στο απαλό σύννεφο ήταν
Το απαλό σύννεφο ήμασταν
τα χαλίκια της ακροθαλασσιάς
και τα αγνά δελφίνια
που χαιρετάνε πάντα τη ζωή
μ’ ένα χαμόγελο.
Το παιδί σου είναι στα πρόσωπα όλων των παιδιών του κόσμου.
5 comments:
Με ταξίδεψαν οι λέξεις σου στις πιο μακρινές περιοχές, μέχρι που έφτασα μέσα μου.. εξαίσια ποίηση.. λιτή και δωρική και περιεκτική, δεν είμαι κριτικός είναι η αλήθεια όμως με άγγιξε, κι αυτό σημαίνει πολλά, τουλάχιστον για μένα..
Σ' ευχαριστώ και.. χαίρομαι.
πολύ όμορφο...!
"Μυριάδες αγριολούλουδα, φθινοπωρινό φεγγάρι
Δροσερό καλοκαιρινό αεράκι, παγερό χιόνι-
Διώξε από το μυαλό σου τις σκέψεις
Και τρέξε να χαρείς τις εποχές!"
=]
:)
Αν τρέξω δηλαδή να τις χαρώ με τις σκέψεις, πειράζει; :Ρ
Post a Comment