Στα δάκρυα του αδύτου
στα σκοτεινά σου κύματα
π’ αφήνεις καθώς φεύγεις
ρωγμές στο χρόνο
στο βυθό
στην επιφάνεια της θαλάσσης.
Στα δάκρυα του αδύτου
που προσπαθώ μονάχη να σε φανταστώ.
στη μοναξιά του ανέμου
να σε αφουγκραστώ.
Κι είναι ακριβώς αυτό το θολό κενό
που είναι η ζωή
που είναι η αφορμή για τη ζωή
να ψάχνω ως τα μέσα του εαυτού σου
την ψυχή
και να την ανασταίνω
στιγμή με τη στιγμή
να λούζομαι στο παραμιλητό σου
στην τρέλα σου
να γίνομαι καράβι
να ταξιδεύω στις φουρτούνες σου
να γεύομαι τ’ αλάτι της πληγής σου
και της ελπίδας για ζωή
Πάρε με πιο κοντά σου
μέσα στο τώρα της αγάπης
και του χρόνου
πάρε με στ’ όνειρο κοντά σου
μέσα στο χάραμα του χρόνου
μες στην αστροφεγγιά
πλημμύρισέ με με το φως σου
No comments:
Post a Comment