καταιγίδα

Θέλω να με κοιτάς κατάματα
μα εσύ φοβάσαι

μη και χαθεί κάτι χαμένο ήδη

μη κι απ’ τα αίματα δε βγει η ζωή

και κάποτε θα κράταγα γερά
την πανοπλία
θα γέλαγα στη δυστυχία
μα μένει πια να μην το ακούς

μένει να σου δίνεται η γνώση
η απομόνωση
οι φόβοι
μένει μακριά η θάλασσα
κι εσύ
κλεισμένη μέσα σε παγίδες
που σε κρατούν λειψή
σ’ ακατανόητους χρόνους

μένεις να κλαις, να χαίρεσαι
να απορείς
να ξεπερνάς τα όριά σου
κι αν αυτό έχει σημασία
να αγαπάς...
και ν’ αυτοκαταστρέφεσαι
για μια πλαστή εικόνα

μήπως νόμιζες πως δε σε νοιάζει
ν’ ακους μεγάλα λόγια
να λένε όλοι: κάνε
και να μην κάνουν

δεν είναι αυτή η ζωή
μα και πώς να ζήσεις
δεν είν’ αυτή η ζωή
δε θέλω να τη βλέπω πια αυτή τη μάσκα
το μονοπάτι αυτό δε θέλω να το δω
κάλλιο ο θάνατος
κι η λευτεριά
κάλλιο αυτά που είναι μέσα μας θαμμένα

μείνε σ’ αυτή την καταιγίδα μαζί μου