Σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

Παίζω με τους χρόνους

και μ’ αυτή τη ζαλάδα

Θά ‘θελα να σε κοιτάω

στα μάτια της αθωότητας με το κεντρί

και τα μάτια σου να ‘ναι ορθάνοιχτα.

Τα μάτια σου να με κοιτούν

Στα μάτια σου να συγκεντρώνεται όλη η ενέργεια.

Να με κοιτάς την ώρα που σε κοιτώ

... δυό άγνωστοι...

...δύο γνωστοί...

ένα όραμα.

Παίζω με τους χώρους

Και μ’ αυτόν το λαβύρινθο

Με τις χίμαιρες και το τίποτα.

Κι εδώ μ’ έβγαλε η ροή μου

στο σημείο αυτό

να νιώθω λειψή

αδύναμη

Κι η συμπεριφορά μου

είναι τόσο παιδική...

και συ την πήρες σοβαρά...

σοβαρά...

Μου λείπει τόσο πολύ η ίδια μου η ουσία

Η ίδια η επιθυμία για ζωή

Νιώθω τόσο λυπημένη

μα δεν πρέπει να το μάθει κανείς

γιατί σιχαίνονται τη λύπη.

την κρύβουν ή την παραμορφώνουν.

Αυτή την άχαρη συμπεριφορά μου

μου είπες δε θες να την θωρείς

μετά μου είπες άλλαξέ την...

μα πώς ν’ αλλάξω την ίδια μου την ιδιοσυγκρασία

Πολλά...

Διαρκώς αναζητούσα μια συμβουλή

Για δες μια μάγισσα του ανέμου καθώς πέφτει

απαλά

Νιώθω την απελπισία μου

Δεν ξέρω ποια είμαι

Έχασα τα ίχνη μου

Μα εσύ μου μιλάς τόσο γλυκά

Κι είν’ αλήθεια πως σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

και χίλιες τόσες ιστορίες.

Θέλω τόσο πολύ να σε προσέχω

Να σε κάνω να αυτοπροστατεύεσαι

Κι αγάπη μου

το κάνω επειδή σε βρίσκω

σε τόσα πρόσωπα

μα εσένα ψάχνω

το κύτταρό μου.

Θέλω τόσο να κλάψω

και μες στα δάκρυα να αποκαλυφθείς