Κανείς δε σου έμαθε τους τρόπους
μόνο να ξεγελάς τον εαυτό
τα πάντα για να μη ζήσεις την άγρια φύση
να μη γνωρίσεις τον εσωτερικό εαυτό
και γω μιλώ σε σένα
όπως στον εραστή μου του πάγου
κάθε που σ’ αγγίζω παγώνω
άγαλμα πάγου είσαι
ο χρόνος είναι η μόνη απρόβλεπτη φωτιά
που θα μπορούσε να σε λιώσει
η κάθε ένωση μαζί σου έκρηξη ηφαιστείου
θα ήθελα να είμαι στην καρδιά
πέρα από κάθε άλλο μέσα σου
δε θέλω να τελειώσει ποτέ
αυτό το ανέβασμα του δέντρου
σε κάθε φύλλο να μυρίζω την πνοή σου
στις θάλασσες του βυθού σου να κολυμπώ
ευχές που διαπερνούν τους τοίχους
ήχοι που σπάνε το γυαλί
πουλί΄ όσο ο κόσμος αλλάζει
τόσο ξεχνώ την αγάπη

τοκ τοκ τοκ
τραγική φιγούρα του ανέμου άνοιξέ μου
στην άβυσσο των συμβόλων βρίσκεται η σκιά μου
το φως από μακριά ακτινοβολεί
κι είν’ η φωνή σου που εκπέμπει
όλες τις πιθανότητες του δρόμου
κάπου μακριά μπορεί να φτάσουμε
ίσως και στον εσωτερικό πυρήνα του προορισμού
χιλιάδες αφετηρίες και χιλιάδες μορφές
στα χιονισμένα σκοτεινά δρομάκια της φύσης
θα τρέχει η γαλήνη
ζητώντας του θανάτου τη ζωή
την απόλυτη ευδαιμονία του χρόνου
το παιχνίδι του κενού
κάθε ακατανόητη πορεία
στον πυρήνα του φωτός
χωρίς δίκτυ προστασίας
χωρίς τύχη για τον γυρισμό