Μ' ανάσα τον αέρα

Ανάβω στην υγειά σου
να μη μ’ αφήσεις πουθενά
δεν έχω να λέω παρηγοριάς λόγια
συμπάθα με εαυτέ
και τον πόνο μη μου τυραννάς.
Μες στην αβυσσαλέα, στην έρημη αγκαλιά
πώς να μιλήσω λόγια καθάρια δυνατά
πώς είναι δυνατόν να σκοτώνουν
ασφυκτιά τον έρημό μου νου.
η εποχή της υφέρπουσας τρελής.
για να δημιουργήσω να πρέπει να πονέσω
κι ύστερα ν’ αναγνωρίσω την ομορφιά
και να θέλω να μιλώ
να μιλώ ατέλειωτα
μ’ ανάσα τον αέρα
να θέλω να μιλώ