κάποτε..

Κι ο χρόνος κάποτε σταμάταγε
ό,τι νόμιζες ζωή
μέσα σου έβλεπες να διαλύεται
μα πάντα έψαχνες διέξοδο
ελπίζοντας ψάχνεις ακόμα
στα μάτια κάθε φίλου εισχωρείς
να βρεις μια σπίθα αγάπης
με δέος κοιτώντας

διαρκώς φτάνω σε κάτι ψηλά χορτάρια
να με γεμίζουν με τη φωτεινότητά τους
διαρκώς δονείται ο ρυθμός της ψυχής μου

ένα σταμάτημα του χρόνου
ένας μοναχικός χορός

να ξέρω τι είσαι για μένα

ν’ αναζητώ τη στιγμή μες στο χρόνο
μα πάντα να τη χάνω
μόνο και μόνο που την αναζητώ

να ψάχνω να βρω το χρυσάφι στο χώμα

μια αίσθηση του ωραίου

μια εικόνα της πραγματικότητας

ένα παραμύθι για το μωρό σου

για την καθαρότητά του

για την αβίαστη ένωσή του με το ένα

από μέσα μου να βγαίνει ζωή

κι από μέσα μου να βγαίνει θέληση για ζωή

Κι αγάπη

από μέσα μου να βγαίνει η διπλή μου φύση

αναζητώντας τη συντροφικότητα

γιατί ανάγκη μου όσο τίποτα άλλο

να ζήσω και να ζω
αγαπημένη κι αγαπώντας