Κι οι φίλοι μου εκείνοι που με τα μάτια ανοιχτάπέρασαν απ’ το ηλιοβασίλεμα στον θάνατο
ούτε για μια στιγμή δεν έπιασαν μελάνι
Στα κρύα χέρια τους αρμενίζουν
τις διχαλωτές ανάσες των βουβών χίμαιρων
Κι η μοναξιά τους η πατρίδα τους
κι ο θάνατός τους σαν λουλούδι ανυπεράσπιστο
Καθώς αναμειγνύω μέσα μου τις σκοτεινές μορφές
του χρόνου
και προσπαθώ να πλανηθώ και τ’ άλλο
να προφτάσω
Και δίχως τη φωνή σου θα παρανομώ!
No comments:
Post a Comment