από έναν τόπο μακρινό

Νύχτωσε στον κόσμο κι έφεξε η καρδιά μου
αγέννητη ακόμη κυοφορείται στο σκοτάδι
περιμένοντας μ’ υπομονή το φως
να λουστεί και ν’ αναμειχθεί
η λέξη η χώρα σου η μοναξιά σου
αδημονώ για τη μορφή σου
για τα φιλιά σου και για το γυρισμό
στη σιωπή χάθηκα
και δεν εκτόνωσα τις μέσα ενέργειες
θαμμένες
σένα νοστάλγησα από έναν τόπο μακρινό
και μαγικό που έπεσα στη γη και ρίζωσα
κι ακόμη τ’ άνθη μου δεν άνθισαν
ακόμη τα πουλιά στον κόκκινο και μπλε
ορίζοντα δεν αρμένισαν

ξέχασα να ζω
χάνομαι σε βάθη
κι αναζητώ αυτό που όταν το νιώθεις γεμίζεις
κι ύστερα σου φτάνει
αυτό που σε κάνει
να μη βιώνεις το χρόνο να γυρνά
αυτό που σε κάνει να βιώνεις
την κάθε στιγμή ως τώρα
αν ήμουν σοφή θα ήξερα πως είσαι εδώ
κι ας μην υπάρχεις
γιατί σ’ έχω ήδη σκεφτεί
συνεπώς σ’ έχω ήδη πραγματώσει
στην καρδιά μου να μπεις
να ξυποληθείς
με τις φλογέρες και να τραγουδήσεις
δεν μπορώ άλλο σου λέω δεν μπορώ
φέρε τις αγκαλιές και τα φιλιά σου
τις ανάσες της κοιλιάς

διάλεξε το σκοτάδι για να μάθεις
και το φως για ν’ αποκαλυφθείς