Το μαύρο της φόρεμα μακρύ
και η μορφή της
μιά να τρέχει προς τα πάνω
μιά να πέφτει προς τα κάτω
Χορεύει και το φόρεμα σαν φίδι
θέλει να δραπετεύσει
Τα μάτια της με κοιτούν
γεμάτα πόθο και θλίψη
Τι σε κάνει να φοράς πάντα μαύρα
και να φοβάσαι ν’ απλωθείς; την ρωτάω
Μα πάντα φοράω άσπρα, μου απαντάει
και συνεχίζει τον θλιμμένο της χορό.
Σαν με ρουφάνε οι καταρράκτες
θέλω να μένω για πάντα εδώ
ν’ αφήνομαι στην αγκαλιά του χρόνου
και να μου παίρνει όλες τις λύπες
και να τις ταξιδεύει
να τις αφήνει πίσω.
Χρειάζομαι λίγη αγάπη, λίγη αγάπη
την ακούω να ουρλιάζει από μακριά
κι η φωνή μου δεν βγαίνει
για να της πει νά ‘ρθει κοντά.
Έλα, μην μ’ αφήνεις, λέει κλαίγοντας
Καθισμένη, προσπαθεί να χωθεί ακόμα πιο μέσα
στο μαύρο φόρεμα
Κάνει τόσο κρύο, τόση παγωνιά
Το σώμα μου δεν μπορεί να σταματήσει να τρέμει.
Ακόμα και τα δάκτυλά μου
κι αυτά τρέμουν.
Μα εγώ δεν μπορώ να φύγω από εδώ, της λέω,
δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάσω μόνο να σου μιλάω.
Αν κάνεις μιά κίνηση θα ζεσταθείς
Αν χορέψεις πάλι δεν θα ξανακρυώσεις, σήκω.
Μα ποτέ δεν έχω χορέψει, μου λέει
Έλα, θέλω να σε δω...
Και με κοιτάει σαν να βλέπει κάτι άλλο μέσα μου.
Αφού μέσα σου είμαι, μου λέει
Και μου χαμογελάει τόσο λίγο.
Και γιατί δεν θες να βγεις; την ρωτάω
Περνάω τόσο καλά εδώ, μου λέει.
Είναι όλα τόσο ήσυχα, τόσο απλά, ξεκουράζομαι.
Ναι, αλλά δεν μπορείς να μένεις πάντα μέσα μου.
Κάποτε πρέπει να βγεις.
Ανησυχώ για σένα, νιώθω να μ’ αφήνεις.
Κάποτε όλοι θα φύγουμε, μου λέει.
Τι σήμερα, τι αύριο;
Χάνεται μπροστά μου
και την βλέπω να ουρλιάζει
κι ύστερα να γελάει
και να με κοιτάει με λαγνεία
Δεν ξέρω, μου λέει.
Δεν ξέρω...
4 comments:
Κάποτε όλοι θα φύγουμε, ναι.
Όμως το σήμερα από το αύριο μπορεί να απέχει και μια ολόκληρη ζωή.
Μπορεί :)
Ολοι χρειαζομαστε αγαπη.
Τυχεροι αυτοι που την βιωνουν.
Post a Comment