.. να λυώνει ..

Τι όμορφο το κερί να λυώνει.

Όπως όταν ο εαυτός σου αποκαλύπτεται

όταν εξαφανίζεται.

Μelting candle

Άτιτλο

Τα μάτια μου κρατώ ανοιχτά

Νότες στριφογυρνούν στα σπλάχνα μου

Θα κρύψω τις μπλε ενοχές στα συρτάρια του ξύλινου

Κι όλα καμένα θα μυρίζω

In between

Ξύπνα Κοιμωμένη...

Απελπίζεσαι με όσα συμβαίνουν.
Θέλουν να κλείσουν έναν ιστορικό χώρο της Αθήνας
και κάποιοι προσπαθούν να καταστρέψουν έναν πολιτισμό
νομίζοντας ότι ξυπνάνε μ’ αυτόν τον τρόπο
κάποιους φιλήσυχους πολίτες.

Μάθαμε τα παιδιά μας αγγλικά, γαλλικά και τόσα άλλα
και ξεχάσαμε να τον μάθουμε ελληνικά.
Ψάξαμε στην Ανατολή, φοράμε τώρα ανατολίτικες παιδείες.
Η χώρα που δημιούργησε την παιδεία
μέσω της ελεύθερης και ανεξάρτητης έρευνας,
βάζοντας τα θεμέλια της επιστήμης,
δημιουργώντας την έννοια επιστήμη.
Μέσω των δημιουργών, των εργατών του δήμου,
του πολιτισμού αυτού
που κατανόησε την έννοια

ελευθερία

και έζησε ελεύθερα
και δεν καταπιέστηκε ποτέ χωρίς να πολεμήσει
ενάντια σ’ αυτή την καταπίεση.
Αυτόν τον πολιτισμό έρχονται τώρα και τον βάφουν μαύρο.

Μαυρίζουν το πρόσωπο της Κοιμωμένης.
Για ν’ αποδείξουν τι;
Ν’ αποδείξουν στις αποφάσεις και στους νόμους – που εξυπηρετούν το Κράτος κι όχι το Δήμο – ότι αν θέλω μπορώ να καταστρέψω και με κάγκελα…
Όταν μου βάζεις κάγκελα… με προκαλείς για καταστροφή.
Εγώ ξέρω αλλιώς την προστασία ενός χώρου,
από ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτό.

Και η Κοιμωμένη δεν ξυπνά τώρα τα όνειρα των θνητών…
δεν μηνύει στον κάθε άνθρωπο που την αντικρύζει
τη σύνδεση του ύπνου και του θανάτου
προσφέροντας γαλήνη
σ’ όσους μπορούν να τη νιώσουν ακόμη…

Αλλά σε παρακαλώ…
πιο σιγά…
βλέπω ένα σήριαλ τώρα…
Μη φωνάζεις !

Πού να ξυπνήσει η Κοιμωμένη…
Η Κοιμωμένη τώρα…
κοιμάται στα πιο βαθιά σκοτάδια…

Λόφοι Φιλοπάππου

Μ' ένα χαμόγελο

Για να δημιουργήσεις ξέρεις τι θες.
Κι όμως
προσπάθησες να ζήσεις
δίχως να ξέρεις τι σημαίνει ζωή.
Ύστερα είναι κι ο πόνος που μας ενώνει.
Να μπορούσα ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου
να τον βγάλω απ’ το θέατρο που θέλησαν να μπει.
Ντρέπομαι για τη χαρά μου
τη μοναξιά μου.
Μα εσύ με γεμίζεις με φως
και κάθε φορά γυρίζεις
να μου δώσεις με το φιλί
την ενέργεια του ήλιου.

Θά ‘θελα να μιλήσω σε σένα
μοναχική ψυχή.
Να σ’ ακούω
Να ξεχνώ τον εαυτό μου.
Να μηδενίζομαι
για να σ’ ακούω.
Πάντοτε αυτό ήταν για μένα το πιο όμορφο παραμύθι.
Tολμούσα να ζητώ μαζί σου τ’ άπειρο.
Ήταν μόνο το άγγιγμά σου
η ζέστη αυτή της σύνδεσης
που έλυνε τους κόμπους.
Ο ήχος, ο ρυθμός της θάλασσας που σ’ ένωνε.
Ήταν η ομορφιά, η μουσική του Σύμπαντος.
Στο απαλό σύννεφο ήταν
Το απαλό σύννεφο ήμασταν
τα χαλίκια της ακροθαλασσιάς
και τα αγνά δελφίνια
που χαιρετάνε πάντα τη ζωή
μ’ ένα χαμόγελο.
Το παιδί σου είναι στα πρόσωπα όλων των παιδιών του κόσμου.

Abstraction Blue & Yellow

Σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

Παίζω με τους χρόνους

και μ’ αυτή τη ζαλάδα

Θά ‘θελα να σε κοιτάω

στα μάτια της αθωότητας με το κεντρί

και τα μάτια σου να ‘ναι ορθάνοιχτα.

Τα μάτια σου να με κοιτούν

Στα μάτια σου να συγκεντρώνεται όλη η ενέργεια.

Να με κοιτάς την ώρα που σε κοιτώ

... δυό άγνωστοι...

...δύο γνωστοί...

ένα όραμα.

Παίζω με τους χώρους

Και μ’ αυτόν το λαβύρινθο

Με τις χίμαιρες και το τίποτα.

Κι εδώ μ’ έβγαλε η ροή μου

στο σημείο αυτό

να νιώθω λειψή

αδύναμη

Κι η συμπεριφορά μου

είναι τόσο παιδική...

και συ την πήρες σοβαρά...

σοβαρά...

Μου λείπει τόσο πολύ η ίδια μου η ουσία

Η ίδια η επιθυμία για ζωή

Νιώθω τόσο λυπημένη

μα δεν πρέπει να το μάθει κανείς

γιατί σιχαίνονται τη λύπη.

την κρύβουν ή την παραμορφώνουν.

Αυτή την άχαρη συμπεριφορά μου

μου είπες δε θες να την θωρείς

μετά μου είπες άλλαξέ την...

μα πώς ν’ αλλάξω την ίδια μου την ιδιοσυγκρασία

Πολλά...

Διαρκώς αναζητούσα μια συμβουλή

Για δες μια μάγισσα του ανέμου καθώς πέφτει

απαλά

Νιώθω την απελπισία μου

Δεν ξέρω ποια είμαι

Έχασα τα ίχνη μου

Μα εσύ μου μιλάς τόσο γλυκά

Κι είν’ αλήθεια πως σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

και χίλιες τόσες ιστορίες.

Θέλω τόσο πολύ να σε προσέχω

Να σε κάνω να αυτοπροστατεύεσαι

Κι αγάπη μου

το κάνω επειδή σε βρίσκω

σε τόσα πρόσωπα

μα εσένα ψάχνω

το κύτταρό μου.

Θέλω τόσο να κλάψω

και μες στα δάκρυα να αποκαλυφθείς

Το θαύμα

Ο θάνατός μου

βρίσκεται σ’ ένα κουτί κλεισμένος

με ζαλίζει σα φωτιά

μου λέει: είσαι μόνη σου

και μόνη σου θα πάρεις όλες τις ευθύνες

γι’ αυτό άκου τον εαυτό σου

και γω θά ‘ρθω ένα απόγευμα καλοκαιρινό

να σε κεράσω ένα φιλί.

Mια ζωή μόνο για να με ψάχνεις

μια ζωή στην άβυσσο

να πνίγεσαι κι ύστερα να βγαίνεις

και να υμνείς το θαύμα

“Άνοιξε τα μάτια σου και δες. Ο παράδεισος είναι εδώ. Περιμένει την επιστροφή σου”