Δέντρο

Καμιά φορά ονειρεύομαι

πως είμαι δέντρο...

The Tree of Life

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

Οικολόγιο

Ίσως γι' αυτό

Ίσως θα έπρεπε να ξέρω πως έχω χαθεί

μόνον επειδή δεν ανησυχώ

που αυτό που ίθισται να μου προκαλεί χαρά

μου προκαλεί πόνο.

Και μόνον ως ιδέα

κάτι που αναζητώ

ένα ένστικτο που με κινεί

με φέρνει ως το μονοπάτι του

και με κάνει να κλαίω.

μα ίσως και να κλαίω από χαρά

πώς να γνωρίζω…

μα όχι

συνήθως νιώθω άδεια.

κενή.

κι είσαι τόσο κοντά όταν εγώ νιώθω έτσι

με κάνει να κλαίω.

μα ίσως επειδή εγώ είμαι κρυμμένη

ίσως γιατί λιώνουν οι πάγοι της ψυχής μου

με την κοντινή σου φλόγα

ίσως γι’ αυτό να κλαίω.

Photo

Έχετε κάνει στη σιωπη;

Με συγχωρείτε, έχετε κάνει στη σιωπή;

Με ρωτούσε, με ρωτούσε

Ήθελε να μάθει΄ ασφυκτιούσε.

Τι σε κρατάει εδώ; Σ’ αυτόν τον πανικό;

Τι σε κρατάει και δε σ ‘αφήνει

να ζήσεις σωστά, όπως θες.

Οι χυδαιότητες και οι βιαιοπραγίες

είναι πόλεμος κρυφός.

Όταν όμως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν από λόγια

και εικόνες δεν τους ταράζουν την ψυχή τη συνειδητή,

τότε πόλεμος αρχινά αληθινός!

Γιατί πρέπει να υπερασπίσεις

Να υπερασπιστείς

τη λειτουργικότητα, την αρμονία

της φύσης, του διαστήματος κενού.

Πρέπει να σηκωθείς και να πάρεις το όπλο

μα όχι για να σκοτώσεις

μα ν’ αναχαιτίσεις, να προλάβεις να δείξεις,

Να δεις, να ερμηνέψεις.

Σήκω΄ πια ο καιρός είναι βουβός

Μίλα.

Κι άπλωσε τις ενέργειές σου

Τις ακτινοβολίες να ενωθούν

με τις αυτές τις ίδιες.

Τόσο γλυκά, τόσο πικρά

που πέρασαν οι αιώνες

Πώς αφήνουμε αυτό το φρικτό

να μας κυβερνά, να μας παίρνει.

Σαν ένωση μοναδική

Τρεφόμαστε μόνο με τ’ αποκαΐδια

Δε θρέφουμε την ψυχή και το κορμί.

Πολύ εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος

και τι έχει να επειδείξει τώρα

κι έπειτα από τι;

Πώς συκοφαντούν την αλήθεια;

Πώς την εγώτητά τους αναδεικνύουν.

Πόσο γλυκά μου γελά το στόμα

Στόμα

Τρυφερά

Κι αμίλητα σιωπηλά και βουβά

Και παράτολμα

Κι ανοιχτά

Σα δαμάσκηνα.

Αλλάζει η φορά κι εξήγησέ το.

Την κάθε πράξη και κατάσταση πες.

Βάλε σειρά και αξία στις επιθυμίες.

Μην ονειρεύεσαι ανίδεη

Έχε στο νου σου το νου σου...

Και την καρδιά εκεί

Και μίλησέ μου γιατί και γω την πνοή

έχω αρνηθεί και ζητώ

ξανά.

Απ’ την πολύ αρχή.

Είναι η μυρωδιά σου τριγύρω μου.

Κι όμως ο πόλεμος δεν βγάζει πουθενά.

Μόνο σε καινούργια δεδομένα

κι αλλαγή της νοοτροπίας.

Κι αυτό που θέλει ν’ αλλαχτεί

είναι ο εγωισμός

και η παραποίηση και παρανόηση.

Μέσα σ’ όλα αυτά τα κλαδιά

εσύ ψάχνεις τα σκοτεινά

για να μη βλέπεις και καθαρά το συμβαίνον

μα τα παιδιά σου το βλέπουν

Αναρωτιούνται ποια ηλίθια πάλι βλέψη

ποιου τους καθήλωσε.

All together