Παρ’ όλο που όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν
Ταρακουνιέται η γη μου και σελήνη μου.
Τι να πω
Σαν τα μακρινά μου μονοπάτια
Hubble Heritage Team (AURA / STScI), C. R. O'Dell (Vanderbilt), NASA
Μισή ζωή για να δέχεσαι τη μια καταπίεση πίσω απ’ την άλλη
κι άλλη μισή να προσπαθείς να τις ξεφορτωθείς.
Τόση ζωή, τόσα εκατομμύρια κι άλλα τόσα χρόνια
για να βρίσκουμε τρόπους να βρεθούμε στην εξουσία
Κι ύστερα βλέπω εσένα και με κοιτάς
κι αναγνωρίζεις τη δύναμη μέσα σε μένα
και ξέρεις πώς να ζήσεις ενάντια σ’ αυτή την τυραννία
και επιτέλους φέραμε τη ζωή μέχρι εδώ
τώρα θέλουμε να φύγουμε μ’ ένα νέο μπαμ
και να μην το πολυσκεφτούμε
να φύγουμε όπως μας αξίζει
σαν ορφανά.
Με συγχωρείτε, έχετε κάνει στη σιωπή;Με ρωτούσε, με ρωτούσε
Ήθελε να μάθει΄ ασφυκτιούσε.
Τι σε κρατάει εδώ; Σ’ αυτόν τον πανικό;
Τι σε κρατάει και δε σ ‘αφήνει
να ζήσεις σωστά, όπως θες.
Οι χυδαιότητες και οι βιαιοπραγίες
είναι πόλεμος κρυφός.
Όταν όμως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν από λόγια
και εικόνες δεν τους ταράζουν την ψυχή τη συνειδητή,
τότε πόλεμος αρχινά αληθινός!
Γιατί πρέπει να υπερασπίσεις
Να υπερασπιστείς
τη λειτουργικότητα, την αρμονία
της φύσης, του διαστήματος κενού.
Πρέπει να σηκωθείς και να πάρεις το όπλο
μα όχι για να σκοτώσεις
μα ν’ αναχαιτίσεις, να προλάβεις να δείξεις,
Να δεις, να ερμηνέψεις.
Σήκω΄ πια ο καιρός είναι βουβός
Μίλα.
Κι άπλωσε τις ενέργειές σου
Τις ακτινοβολίες να ενωθούν
με τις αυτές τις ίδιες.
Τόσο γλυκά, τόσο πικρά
που πέρασαν οι αιώνες
Πώς αφήνουμε αυτό το φρικτό
να μας κυβερνά, να μας παίρνει.
Σαν ένωση μοναδική
Τρεφόμαστε μόνο με τ’ αποκαΐδια
Δε θρέφουμε την ψυχή και το κορμί.
Πολύ εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος
και τι έχει να επειδείξει τώρα
κι έπειτα από τι;
Πώς συκοφαντούν την αλήθεια;
Πώς την εγώτητά τους αναδεικνύουν.
Πόσο γλυκά μου γελά το στόμα
Στόμα
Τρυφερά
Κι αμίλητα σιωπηλά και βουβά
Και παράτολμα
Κι ανοιχτά
Σα δαμάσκηνα.
Αλλάζει η φορά κι εξήγησέ το.
Την κάθε πράξη και κατάσταση πες.
Βάλε σειρά και αξία στις επιθυμίες.
Μην ονειρεύεσαι ανίδεη
Έχε στο νου σου το νου σου...
Και την καρδιά εκεί
Και μίλησέ μου γιατί και γω την πνοή
έχω αρνηθεί και ζητώ
ξανά.
Απ’ την πολύ αρχή.
Είναι η μυρωδιά σου τριγύρω μου.
Κι όμως ο πόλεμος δεν βγάζει πουθενά.
Μόνο σε καινούργια δεδομένα
κι αλλαγή της νοοτροπίας.
Κι αυτό που θέλει ν’ αλλαχτεί
είναι ο εγωισμός
και η παραποίηση και παρανόηση.
Μέσα σ’ όλα αυτά τα κλαδιά
εσύ ψάχνεις τα σκοτεινά
για να μη βλέπεις και καθαρά το συμβαίνον
μα τα παιδιά σου το βλέπουν
Αναρωτιούνται ποια ηλίθια πάλι βλέψη
ποιου τους καθήλωσε.
Νιώθω σαν να μην έχω το δικαίωμα Βούλιαξε κάθε πάτριο έδαφος κι έκατσε.
Σαν να μην ξέρω την κατάλληλη ώρα
Αλλού είμαι εγώ κι αλλού ο κόσμος...
Συνεχώς χάνομαι κι επειδή βιάζομαι
Διανύω χιλιόμετρα σε λαβυρίνθους.
Και τη ματιά σου δε βλέπω.
Η ματιά σου δε με κοιτά.
Κάθε κλωστή κόπηκε.
Και γιατί βρίσκομαι εδώ και συ εκεί.
Γιατί σε ζητώ και μου λείπεις.
Γιατί ο έρωτας με τη μορφή του εγωισμού πονά.
Μου δείχνει και μου μιλάει η αγάπη σου.
Και χαμογελά ο νους
Και το σώμα σ’ αποζητά.
Αλλά το νου σου γιατί τα καρφιά
Να ‘ναι απαλά τα χέρια ν’ ακουμπήσουν
Για να μειώσουν και τις βροχές
Και νά ‘ρθω ν’ ανασάνω
Σε μια ζωή με μέλι
Να παρακολουθώ
Τις προσευχές σου μυστικές σου
Τις πληγές σου να τραγουδώ
Ν’ απλοποιώ και να συνθέτω.
Ζητώ τη γλώσσα μου
Να αναγνωριστεί από τα σπλάχνα μου.
Ζητώ τη ζωή να ενδιαφερθεί για τους θανάτους μου.
Κι εκεί παντού είναι τα πλοκάμια σου
Στο διάστημα, σ’ αυτό λιμάνι.
Και το καράβι μου καιόμενο
Στις μοναξιές των ψιθύρων.
Τραγουδώ μ’ άσπρα κλαδιά αμυγδαλιάς
Και παρασέρνομαι στα βουνά της λησμονιάς.
Αχ, το μεγάλο πώς να χωράει στο μικρό;
Με πόση ένταση και δύναμη χτυπά
Μια αμφίδρομη σχέση
Μη – μη – με πονάς
Θα φτάσεις ν’ ακουμπήσεις
Από μακριά
Σαν μυθιστόρημα άφτιαχτο ακόμη
Να με ζητάς
Να μ’ ακουμπάς με τόση σύνεση
Να απαντάς
Με αμεσότητα να με κοιτάς
