θανάσιμο παιχνίδι

Χαμένη

σε κόσμους βίας

σύγχυσης

μεταλλαγής

μέσα σε μια σάπια κοινωνία

ξεχασμένη από τον εαυτό μου

αφημένη...

να παίζω σ’ ένα θανάσιμο παιχνίδι

Πατρίδα

ακολουθώ την πατρίδα μου

στις καρδιές των ανθρώπων

κάποτε τη βρίσκω

κάποτε χάνεται

μόνο μέσα σου

Μην παραγκωνίζεις τα όρια του νου σου
και της καρδιάς...
προσφέρεις πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου
κι ύστερα στο όλο
διαφορετικά το όλο δε χρειάζεται την προσφορά σου

υπήρξες μέσα από πέντε λέξεις – και τι έγινε;
βλέπεις ν’ ανασηκώνονται τα μάτια
τρομαγμένα
ακούς τον ψίθυρο κι ανατριχιάζεις
αγκομαχάς
δε θες τη γιατρειά του κόσμου
που σε ποτίζει δηλητήριο
καλύτερα να πεθάνεις
παρά να γευτείς τη γιατρειά του κόσμου
μονάχος βάδιζε...
χωρίς τα γιατροσόφια...
μια κοινωνία που ο καθένας
απλώς θα προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του
ο καθένας σωτήρας του εαυτού του
και κανένας σωτήρας για κανέναν
αλλού δεν υπάρχει σωτηρία
μόνο μέσα σου
όποιος σ’ αγαπά θέλει να μοιράζεται μαζί σου
κι αν πρόκειται να σε σώσει
δε θα το κάνει θεωρητικά
κανένας δεν μπορεί να κάνει αυτό που μπορείς εσύ
γι’ αυτό απλώς κάν΄το
γι’ αυτό πάντοτε σ’ αγαπώ
γιατί είσαι πιστός στο δρόμο σου
δεν τον προδίδεις ποτέ

.....

με λυπεί
με λυπεί που βρίσκουν τόσο άθλιους τρόπους
για να σε κάνουν να σωπάσεις
με λυπεί που προσπαθούν να σε καλουπώσουν
μες στις δικές τους σκέψεις
που θέλουν να σε κάνουν να δεις με τα δικά τους μάτια
τον κόσμο
λες κι είσαι τυφλή
αντί να θέλουν να μοιραστούν τούτες τις οράσεις
αντί να θέλουν να μοιραστούν τούτη την ύπαρξη
τη θεοσκότεινη

όχι

Τα μόνα όπλα σου να είναι αόρατα
καταστροφικά σε όσα σαπίζουν την ψυχή
ηρωικά σαν να ζεις σε μια εποχή συμβόλων
μην άγεσαι απ’ τα φαινόμενά σου
και τα όνειρά σου είθε να μην ξεθωριάζουν
με την αυγή

όσο τα παιδιά πεθαίνουν για τις ορέξεις των λίγων
όταν τόσο απροκάλυπτα κυριαρχεί η βία
όταν ξεχνάει να σε γεύεται η ζωή
όταν με μελίρρυτα λόγια παρηγοριέται

όχι - δε σε ξέρω καθόλου
είσαι τόσο άγνωστος σε μένα
βάζεις λογική στις καθωσπρέπει μου νευρώσεις

όλα όσα συμβαίνουν είθε να ενώσουν τα συντρίμμια
να σε γεμίσουν φως...