Φιλώ το σώμα σου το μυστικό
αναπνέω τη δική σου ανάσα
σε πίνω σα γλυκό κρασί
τώρα είμαι κάτι άλλο
τα φώτα κλείνουνε μεμιάς
ν’ ανάψει η καρδιά μας
τώρα χτυπά σαν ένα
τώρα είναι μία καρδιά
τώρα ό,τι κι αν κοιτώ
κοιτάς κι εσύ το ίδιο
τώρα ό,τι αγαπώ
το αγαπάς κι εσύ
τώρα όποιον πόλεμο
κι αν υπερασπιστείς
από το ίδιο όπλο
θα βγαίνει η σφαίρα
τώρα αν σε χάσω
ξέρω πως πάντα θα σε ψάχνω
μέσα σε κάθε εικόνα της ζωής
και μέσα στης μαγείας τη ρουτίνα
θέλω για πάντα η σφαίρα της αγάπης
να φωτίζει
πάντα η φωτιά σου
να με αναγεννά
πάντα να σ’ ονειρεύομαι
να νιώθω εντός μου τη μορφή σου
το γέλιο σου να με ξυπνά
απ’ το ψέμα
τώρα άσε με
μέσα στη μοναξιά του πλήθους
μπορώ να κάτσω ήσυχη
ν’ αφουγκραστώ το πιθανό
μέσα απ’ τα παράθυρα του ονείρου
όταν δραπετεύεις
στης πραγματικότητας την αμμουδιά
να περπατάς
μέσα απ’ τα κύματα του αιθέρα
πάνω σε κάθε πιθανή ρωγμή
αναμασάς χαμένες οπτασίες
και βρίσκεις μέσα σου τον θησαυρό
όλα καθάρια
κι εσύ δεν ξέρεις αν με θες
δεν ξέρεις πώς χτυπάς
μες στην καρδιά
κι εγώ μες στα σκοτάδια μου ανασαίνω
το βίαιο ρυθμό σου τον σκληρό
που απ’ τα κύματα μέσα προβάλλει
χτυπά τα βράχια και το βυθό
κι εσύ λες, έλα, μου ΄λειψε το αίμα
έχω καιρό να ζεσταθώ
έλα να σ’ αγκαλιάσω στο κενό
έλα να σε φιλήσω στον γκρεμό
με μια αόρατη, μοναδική κλωστή
πια ποτέ δε θα κοπεί
με μια κλωστή ασημένια, μαγική
που να μεταμορφώνει κάθε εμπόδιο σε γιορτή
το χώμα τώρα είναι καιρός
που μπορεί να δεχτεί κάθε σπόρο
κι ακόμα και το τίποτα
μπορεί να το κάνει ζωή
κι ο ήρωας του παραμυθιού είναι καιρός
που μπορεί να ξυπνήσει
από ένα δυνατό κάλεσμα της καρδιάς
κι ο κεραυνός να φωτίσει για λίγο
να σε γεμίσει ηλεκτρισμό
και την αληθινή αγάπη της ζωής
εκεί που κάθε θάνατος είναι ζωή
εκεί που η ζωή ονειρεύεται τη ζωή
μέσ’ απ’ τη γαλήνη της καταστροφής σου
υψώνεται το χέρι μου απ’ το πουθενά
