Kάτι άλλο

Στο τέρμα του σκοταδιού να σταθώ
Την αγάπη μου να συγκεντρώσω
Την ίδια αγάπη που μου δίνεις απλόχερα
Μ’ ένα χαμόγελο
Η ζωή μου...
Έγινε κραυγή
Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί
Ας μ’ έπαιρνες απ’ το χέρι σ’ ένα όνειρο
Ν’ ανεβάσουμε το υποσυνείδητο στις καρδιές
Νιώθω να με τυλίγεις
Νιώθω αυτή την απεριόριστη αγάπη
Που με ρουφά και με ενσωματώνει
Μένω καθαρή
Γιομάτη αποτσίγαρα και λάσπες
Γινόμενη αυτό το άλλο
Που ποτέ δεν θέλησες να δεις
Μου λείπει τόσο αυτή η σιωπηλή σου ματιά
Εφορμούμενη σε κάθε παλμό της ζωής
Τ’ απαλό σου χάδι
Που φτάνει μέσα στην καρδιά.
Λέγε μου μη να είμαι κάτι άλλο από μένα
Μα θέριευε παρέα μου τη φωτιά.

Ο νους δίχως την καρδιά
Είναι πουλί δίχως φτερά.

Νά ‘ξερες πόσο σ’ αγαπώ
Αυτό το περισσόν της ζωής
Γίνεται δυνατή φωτιά
Έμπνευση μυστική
Δως μου το χέρι σου...
Τα νυχτοπούλια είναι πολλά
Καθώς περνάς σώπα
Γίνεσαι δυνατή φωτιά.

Κλείσε τα μάτια σου

Αυτή τη ζωγραφιά θα τη βάψω κατάμαυρη
και την άλλη... μαύρη
Μεσημεριάτικα σ' έναν περίπατο βουβό
ο ένας άνθρωπος αφουγκράζεται τη σιωπή του
Την ακούει, τη νιώθει
Μπορώ να θυμηθώ από πότε σιωπηλά περπατάω
από πότε νεράϊδες, σκιές και κουκουβάγιες
εμφανίζονται στα μυστικά μου
Στο μυστικό μας
Άνεμοι δυνατοί
κι όταν χρειάστηκε να ταξιδέψω
κύματα βαθιά
Γιατί; Τι φταίει; Ποιος φταίει;
Έφταιξα; Έφταιξαν; Ή έφταιξες;
Ποιος έφταιξε;
Ποιος θα φταίξει;
Σ' αυτά τα μακρινά ταξιδέματα του νου
πάρε με απ' το χέρι
κράτα το σφιχτά
σε κάθε διαδρομή
ψιθύριζε μύθους
πανάρχαιους μύθους
θα σε κοιτά
θα σε κοιτούν τα μάτια αυτά
Η πεταλούδα στο σκοτάδι φωτίζει
σαν ένα κερί - ένα, μοναδικό
Κι αυτή η μάσκα
πάντα κάτι είναι λάθος
Πάντα φοράω λάθος μάσκα
σε λάθος στιγμή
Πάντα
και πουθενά δεν πάω
δεν φτάνω - τίποτα, πουθενά
Τα φύλλα ίσως με τον αέρα
κάτι - γελάνε
αν είχα ίσως αυτή τη γνώση
τη γνώση τους
τη δύναμή μου
Τα πολύχρωμα - πολύχρωμα παράθυρα
που δε θέλουν - διώχνουν κάθε χρώμα
κάθε φως και γίνονται φως
Γίνεται η ουσία του φωτός
η αδράνεια - το σκοτεινό
Τα σημάδια είναι οι λέξεις, οι κινήσεις
οι τρόποι, ουρανοί, βράχοι - πουλιά
Όλα έχουν ξεκινήσει από κάπου
Όλα πάνε κάπου
Όλα πάνε στο τίποτα - μα η σάρκα
το μαθαίνει τελευταία
Η φωτιά σου καίει - παγώνει
σβήνει, ανάβει - παραμιλά
Ζητάει κάτι - ζητάει εμένα
Στα πορφυρά, μαγεμένα σκαλοπάτια
εκεί θ' αρμενίσω
χωρίς λέξεις χωρίς εικόνες χωρίς τόνους
και κόμματα - τελείες
Σύμβολα αλήθειες - σύμβολο αλήθειας
Πανάρχαιο μυστικό - αιώνιο, μοναδικό
Απείραχτο - στα χέρια των αιώνων - δράκων -
μυστικών χειμώνων
στα άσπρα, στα μηνύματα, στα μαύρα
στο χώμα στον ουρανό στα μάτια
Αφήνω την ελευθερία και το φως
τα αφήνω - με αφήνουν
στο σκοτάδι στο σκοτεινό στη νύχτα
Στην απεραντοσύνη, στη ροή
στην ανισορροπία
στο βυθό
Τα μαύρα κατάμαυρα μάτια μου
ανθρώπινα κοιτάζουν
ανθρώπινα κλείνουν
τυφλώνονται κάποτε από κάτι
φωτεινό όσο το σκοτάδι μόνο
Το σκοτάδι - μόνο

Γιατί; Για ποιον; Πότε;
Παράκληση - πρέπει να βρω μια λέξη
Απαλή - αθόρυβη - σκοτεινή
πρέπει να βρω μια λέξη μαγική
μια μυστική
μια γλώσσα ανύπαρκτη
μιας τόσο καλά μελετημένης
Γύρω μου έξω μέσα ανάμεσα
Σαν σκιές εμφανίζονται - με κυνηγούν
Παίζουμε...
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε
Πότε κοιμόμαστε; Πότε ξυπνάμε;
Σςςςς, τόση πολλή φασαρία
για το τίποτα καημένη
Παραμορφωμένη
Καθαρός. Πόνο
Κλείσε τα μάτια σου - μην τα ανοίξεις
αν δε σου πω

Δες

Τόσα συναισθήματα πρέπει να δεχτώ
ώσπου να διαπεράσω
και μόνον έτσι
μόνο προς τα κει ο προορισμός
μόνο μέσ’ απ’ το αγκάλιασμα
του πιο φρικτού εαυτού
Πολυδιάστατο είσαι ον
Δες όλες τις πλευρές
Δες μέσα από τις πλευρές
Δες πέρα απ’ τις πλευρές
ένα ατέρμονο γλυκό παραμύθι
κι όταν τελειώνει κοιμάσαι γλυκά.

Έλα

Δεν ξέρω πού θέλει να πάει.
Αισθάνεται κρύο, πάγος και όλο το μυαλό.
Η βροχή στροβιλίζει πάλι τις αισθήσεις της.
Δεν ξέρει πια ποια είναι.
Μέσα στο χρόνο που γυρνά
γυρνά κι αυτή σα ρόδα
που έμαθε μόνη να κυλά
κυλά, κυλά στα χρόνια.
Δεν ξέρω πού είναι.
Μου στέλνει μηνύματα από πολύ μακριά
μα δεν καταφέρνω ποτέ να τα φτάσω.
Μένω πάντα στη μέση
πάντα στη μέση
και μετά πάλι στην αρχή.
Κι αυτή μου λέει
Σιγά, σιγά έλα κοντά μου.
Έλα με δύναμη, έλα με δύναμη κοντά μου.
Μόνο έλα, έλα λίγο πιο κοντά μου.