άτιτλο

Θα ήταν ίσως νωρίς να πω
πώς λειτουργεί η νέκρωση της ψυχής
σε ζωντανό κορμί
πώς οι δυνατότητες της μνήμης
αναιρούνται
πώς πεθαίνει ένας πολιτισμός
πώς πεθαίνει μια γενιά
άγνωστοι...
Πώς φοβάμαι τώρα,
πως δε θέλω να ξυπνάω και να ζω
θέλω να είμαι σε μια ουδέτερη ζώνη
να μη γ ί ν ο ν τ α ι τα πάντα

πρέπει ν' αναδιοργανώσω λέει
κι όχι να προχωρήσω
πρέπει να εμέ δω όπως είμαι
όπως γίνομαι στα χρόνια
ψάχνω τον εαυτό μου απ' έξω
μα είμαι ακόμη εδώ
πολύ προσκολλημένη
με σκέψεις και συναισθήματα
στις χαρές και στις λύπες
για να τον αφήσω να με δει.

χἀδι

Είναι σκοτάδι
είναι τα χρόνια που απέμειναν απ’ τη ζωή
είν’ ένα χάδι παραμυθένιο, μακρινό
ταξιδεμένο
έρχεται για να σου χαρίσει τα φιλιά
να σε κοιτά εκπέμποντας τον ήλιο
ανεβασμένος σε κάτι σύννεφα του πυρός
μονάχος
να ξεδιαλύνει την ομίχλη
προβάλλοντας την καλοσύνη
από τη μοναξιά που σκάει σαν το κύμα
που μπαίνει μέσα σου σιγά μα σταθερά
απ’ την αγάπη που ξεπροβάλλει η ελπίδα

παράδεισος

Αφήνομαι στην τρικυμία της ήρεμης ψυχής
στό ‘να χέρι κρατώ το νου στ’ άλλο την καρδιά
κι έτσι προσεύχομαι στη φύση
κινούμαι με τον εσωτερικό ρυθμό της αρμονίας
Σε πίνω απόψε
την ομορφιά σου
τη μοναξιά σου
την απίστευτη συγκέντρωση ενέργειας
που γίνεται μορφή σου
το να σε κοιτώ είναι για μένα ο παράδεισος

φύλλο στο βουνό

Και τώρα που μείναμε μόνοι στο άγνωστο
ας ξεκινήσουν τα ταξίδια της ψυχής
στα πιο όμορφα χορταριασμένα τοπία
στη φύση εσωτερική του καθενός
μέσα στο άγγιγμα
στην κίνηση επάνω

Καμιά φορά δεν έχει τίποτ’ άλλο σημασία
μόνον αυτό
και τίποτ’ άλλο
να νιώθεις φύλλο στο βουνό

σιωπή

Ποτέ δεν άφηνα...
και πάντα σε θυμάμαι
Μια σπίθα μόνο αρκεί
να επισύρει το συντονισμό
ή την καταστροφή
θυμάμαι την ανάσα σου
στο χωροχρόνο
θυμάμαι τη σιωπή
σαν κελαρυστό ρυάκι
να κυλά