ένα αστέρι

Τα δυνατά σου μάτια σπάνε τα κλειδιά
και τα ξαναπλάθουν
Τα σημάδια είναι παντού
μα κοίτα στο πουθενά για να τα δεις
Στη χώρα που δεν υπάρχει ούτε ψέμα ούτε αλήθεια
υπάρχει γαλήνη
Στη χώρα που οι δαίμονες γίνονται άγγελοι
κι οι άγγελοι σπαθιά
τραμακτικά σα σκίζουν τον αέρα
Ένα ταξίδι στα απόμερα
στα μέρη του χειμώνα
ένα ταξίδι στους γκρεμούς
θ' ακούς τη φωνή μου δυνατή
θα σε προσεγγίσει, θα σε οδηγήσει
μέσ' από μονοπάτια θα σε περάσει
θα σ' ανταμείψει, θα σε γιατρέψει
Στα νερά τα καθάρια θα σε ξεπλύνει
Και θα σε φτάσει ακέραιο στη χώρα της σιωπής

Ήρθε ο καιρός για τα μεγάλα πνεύματα
θ' ανυψωθούν
δεν το νιωθεις ήδη το πόσο κοντά έχεις φτάσει;
δε βλέπεις ήδη πως οι δρόμοι γυρνούν
στριφογυρνούν
χωρίς να καταλήξουν πουθενά;
κι η θάλασσα
η μεγάλη με τα φτερά
στα βάθη της κρύβει αιώνια κι αρχαία μυστικά
που δεν ακούγονται
που δε μιλιούνται
ανάσες δίνουν και καθοδηγούν
στα αστέρια του βυθού
δώσε μου ένα αστέρι να ανάψω
να πιω το φως του και ν' αναγεννηθώ

τα κατάλληλα μάτια

Θεωρίες και θεωρίες
Μέσα στην πλάση οι θεωρίες
Θεωρίες ανθρώπων που αδυνατούν να πράξουν
Φοβούνται να ζήσουν
Κι αυτοαποκαλούνται σοφοί;
Η σοφία είναι ανώτερη, βαθύτερη
από μια απλή θεωρία
Μπορούμε να λέμε τα βράδια ιστορίες
στον χιονισμένο αέρα δίπλα στο τζάκι το ζεστό
αλλά παράδρομος - δεν μπορείς να με δεις
δεν μπορώ να σ' αγγίξω
Μαθήματα που διδάσκεσαι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο
Σαν κεριά που αναβοσβήνουν
Ανάβουν και σβήνουν, ανάβουν και σβήνουν
Ξάφνου το φως του κεριού δημιουργεί
αφάνταστο φως, ενέργεια
κι εγώ ξέχασα να κλείσω και ν' ανοίξω
τα κατάλληλα μάτια

ἐρπετό

Τώρα μιλῶ, σὰν τραγουδῶ
καὶ χάνομαι σὰν ἔρπετό.
Δὲ νιώθω τὰ τσιμπήματα.
Τὸν πόνο μετὰ πονῶ.

θέλεις...

Ἄφησέ με νὰ ξυπνήσω στὴν ἀκρογιαλιά σου...
Τὰ μάτια τῶν πολέμων ἡσυχάσαν
ἔριξαν τὰ ὅπλα καὶ σκοτώνουν πιὰ μ’ ἀγάπη...
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω πιὸ κοντά.
Μὴν πολεμᾶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔρθει
Θέλεις, δε θες.

στη θάλασσα..

Πάλι σὲ σένα τὸν ἀόρατο θ’ ἀπευθυνθῶ
γιὰ νὰ μὲ συμβουλέψεις
Τὰ σκοτάδια μου βουβὰ κι ἀνυπεράσπιστα...
οἱ σκέψεις μου βάρκες ποὺ συνεχὼς γυρίζουν
μὲς στὴ θάλασσα...
Ρωτοῦν κι ἀναρωτιοῦνται αὐτοὶ οἱ γύρω
ποὺ βλέπουν κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ψυχῆς...
μὰ τόσο ἀπαισιόδοξα νὰ εἶναι ὅλα;
Κι ἐγὼ ἁπλῶς σιωπῶ
κι ἡ σιωπὴ παρεξηγεῖται ἀπ’ ὅσους δὲν ξέρουν νὰ τὴν ἀκοῦν.
Κουράγιο...
Θὰ ἔρθουν οἱ μέρες οἱ ἀγνές.
Κρατήσου... ἀπ’ ὅπου μπορεὶς καὶ φτάνεις..
Ἄρχισε νὰ ξυπνᾶς συνειδητά
καὶ μπὲς στὸ πραγματικὸ ὄνειρο
καὶ διάβαινε... χωρὶς σκοπὸ κι αἰτία...
Ἁπλῶς διάβαινε καὶ μὲ σπασμένη τὴν καρδιά,
νιώθωντας τὴν ψυχὴ ἀλλοῦ..
Εἶσαι καὶ σὺ ἕνα μικρὸ κομματάκι
φτιαγμένο ἀπὸ πολλὰ ἄλλα μικρά
κι ἀδυνατεῖς νὰ δεῖς τὴν ἔνωσή σου
Τρομάζεις σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἔχουν φοβίσει
αὐτοὶ ποὺ μὲς στὴν ἄγνοια ζοῦν
...Χαμένη κι ἔτοιμη νὰ καταστραφῶ..
Εἶναι σὰ νὰ νιώθω τὴν ἥλιο νὰ με καίει...
μὰ ἐγὼ δὲ φεύγω... καὶ τὸν ζητάω...
Ἀκίνητη θὰ δεχθῶ ὅλες τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες...
ἀκίνητη ὅπως φαίνονται οἱ νεκροί...
Μοναχικὰ θ’ ἁρμενίζω στοὺς χειμῶνες
καὶ σ΄ ὅλα τὰ καλοκαίρια θὰ ξορκίζω τὴ μοναξιά..

σαν την ανατολή

Βρέχω τις στενές θηλιές των οστράκων καινούργιες ελεγείες
Έλεγε θα ρθεί η μουσική για να ξεπλύνει τη θάλασσα
Καραβάκι θα κάνει
Θα αναστενάζαμε σαν τους ανέμους
και τα σύννεφα βαριά απαλότη θα ρίχναν
Κι οι κεραυνοί θα φωταγωγίζαν
Θα κλέβανε τραγούδι του βουνού να πλέκουνε ήχους
Θα νανουρίζαν μωρά οι φωνές που δε βγαίναν
Από στόματα θα νανουρίζαν

Έρχομαι για να βρω να σηκωθώ για να γιατρέψω
Φωνές υφέρπουσες σαν την ανατολή
ξεσκίζουν τις μέσα μου ίνες
τα σπλάχνα

Έλα να μιλήσουμε για τα φεγγάρια θα σε πάρω
θα σε πάρω θα σε πάω στη γενιά μου
θα γράφω και θα σε καλώ και θα σε δαμάζω
σαν τη βροχή θα λιώνω
σαν τη μορφή θα γίνομαι

Πρόκλου ύμνοι - Ύμνος στις Μούσες

Ὑμνέομεν, μερόπων ἀναγώγιον ὑμνέομεν φῶς,
ἐννέα θυγατέρας μεγάλου Διὸς ἀγλαοφώνους,
αἴ ψυχάς, κατὰ βένθος ἀλωομένας βιότοιο.
ἀχράντοις τελετῇσιν ἐγερσινόων ἀπὸ βίβλων
γηγενέων ρύσαντο δυσαντήτων ὀδυνάων,
καὶ σπεύδειν ἐδίδαξαν ὑπὲρ βαθυχεύμονα λήθην
ἴχνος ἔχειν, καθαρὰς δὲ μολεῖν ποτὶ σύννομον ἄστρον,
ἔνθεν ἀπεπλάγχθησαν, ὅτ’ εἰς γενεθλήιον ἀκτήν
κάππεσον, ὑλοτραφέσσι περὶ κλήροισι μανεῖσαι.
ἀλλά, θεαί, καὶ ἐμεῖο πολυπτοίητον ἐρωήν
παύσατε, καὶ νοεροῖς με σοφῶν βακχεύσατε μύθοις΄
μηδὲ μ’ ἀποπλάγξειεν δεισιθέων γένος ἀνδρῶν
ἀτραπιτοῦ ζαθέης, ἐριφεγγέος, ἀγλαοκάρπου΄
αἰεὶ δ’ ἐξ ὁμάδοιο πολυπλάγκτοιο γενέθλης
ἕλκετ’ ἒμὴν ψυχὴν παναλήμονα πρὸς φάος ἁγνόν,
ὑμετέρων βρίθουσαν ἀεξινόων ἀπὸ βίβλων,
καὶ κλέος εὐεπίης φρενοθελγέος αἰέν ἔχουσαν.

Υμνούμε το φως που τους ανθρώπους ανυψώνει,
τις εννιά γλυκόφωνες κόρες του μεγάλου Διός,
που τις ψυχές, τις παραπλανημένες στο βυθό του βίου
με άχραντες τελετές από βιβλία που ξυπνούν το νου
διασώζουν από τις δυσάρεστες γήινες οδύνες,
και τις διδάσκουν να οδεύουν πάνω από την αβυσσαλέα λήθη
γρήγορα, αναζητώντας, κι αγνές να φθάνουν στο συγγενές άστρο τους,
απ’ όπου αποσπάσθηκαν, όταν ρίχθηκαν στην γενέθλια ακτή,
κατειλημμένες από μανία, σε τόπους υλοτραφείς.
αλλά, θεές, και τη δική μου ταραχώδη ορμή
παύσατε και εμπνεύστε με τα νοερά λόγια των σοφών
και ας μη με αποπλανά το δεισιδαιμονικό γένος των ανθρώπων
από την ιερή, λαμπρόκαρπη και φωτεινή ατραπό
από την ταραχώδη και πολυπλάνητη περιοχή της γέννησης
τραβήξτε την πολυπλάνητη ψυχή μου προς το αγνό φως
γεμάτη από τα βιβλία σας, που το νου ενισχύουν
και προικισμένη με το χάρισμα της καλλιέπειας που θέλγει το νου.

κάποτε..

Κι ο χρόνος κάποτε σταμάταγε
ό,τι νόμιζες ζωή
μέσα σου έβλεπες να διαλύεται
μα πάντα έψαχνες διέξοδο
ελπίζοντας ψάχνεις ακόμα
στα μάτια κάθε φίλου εισχωρείς
να βρεις μια σπίθα αγάπης
με δέος κοιτώντας

διαρκώς φτάνω σε κάτι ψηλά χορτάρια
να με γεμίζουν με τη φωτεινότητά τους
διαρκώς δονείται ο ρυθμός της ψυχής μου

ένα σταμάτημα του χρόνου
ένας μοναχικός χορός

να ξέρω τι είσαι για μένα

ν’ αναζητώ τη στιγμή μες στο χρόνο
μα πάντα να τη χάνω
μόνο και μόνο που την αναζητώ

να ψάχνω να βρω το χρυσάφι στο χώμα

μια αίσθηση του ωραίου

μια εικόνα της πραγματικότητας

ένα παραμύθι για το μωρό σου

για την καθαρότητά του

για την αβίαστη ένωσή του με το ένα

από μέσα μου να βγαίνει ζωή

κι από μέσα μου να βγαίνει θέληση για ζωή

Κι αγάπη

από μέσα μου να βγαίνει η διπλή μου φύση

αναζητώντας τη συντροφικότητα

γιατί ανάγκη μου όσο τίποτα άλλο

να ζήσω και να ζω
αγαπημένη κι αγαπώντας

κενό

Μέσα από τις σπηλιές
ξαφνικά ανακαλύπτοντας το όλον
τρέμω από την προσμονή σου
το σώμα μου έχει κρυφτεί τόσο καιρό
μαζί με την καρδιά
το μυαλό μου είναι γεμάτο από σκέψεις
και σ’ αναζητώ εσωτερικά βαθιά
μέσα μου σ’ αναζητώ να έρθεις
νιώθω την αγάπη σου ως φως
που με δέος κοιτάζω
τόσο γλυκιά τρυφερή σου αγάπη
αφήνομαι μέσα της σ’ ένα άχρονο τώρα
μαγεύομαι από τις νότες και από τα κενά
αστέρι ως με βάζεις στην αγκαλιά σου
να γεύομαι το σώμα σου
και να μυρίζω την ομορφιά σου
στο κενό μου
που ενώνεται με το κενό σου
που ενώνεται με το κενό όλου του κόσμου
εκεί μόνο σε βρίσκω

ερημιά

Η ενέργεια. Οι μορφές.
Η αδράνεια. Ο εφησυχασμός
Η δράση. Ο χορός εν ενεργεία
Ο φόβος. Το μάταιο. Ο εναγκαλισμός
Το σκοτάδι. Το κενό. Η λησμονιά
Το ζωντάνεμα. Η λήθη. Το σκοτάδι
Η λάμψη. Το φως. Η ερημιά
Η αγάπη. η μοναξιά. Η ένωση.
Το κερί. Τα κύματα. Η ενέργεια
Το φιλί. Το χάδι. Το κενό
Η διάσπαση
Οι μάσκες. Ο εγωισμός
Η ανάγκη. Η αγάπη. η ερημιά
Η ένωση. Η απώθηση. Η αυταπάτη
Τα χέρια σου. Τα μάτια. Τα φιλιά
Η απομάκρυνση. Το σμίξιμο. Η φωτιά
Το τίποτα. Η ανάγκη. Ο αποκλεισμός
Το χέρι σου. Το χάδι σου. το κενό
Η μάθηση. Η γνώση. Η ερημιά
Ο πόνος. Το χορτάρι. Η απανεμιά
Το σώμα μου. Το κέντρο. Η εισροή

καταιγίδα

Θέλω να με κοιτάς κατάματα
μα εσύ φοβάσαι

μη και χαθεί κάτι χαμένο ήδη

μη κι απ’ τα αίματα δε βγει η ζωή

και κάποτε θα κράταγα γερά
την πανοπλία
θα γέλαγα στη δυστυχία
μα μένει πια να μην το ακούς

μένει να σου δίνεται η γνώση
η απομόνωση
οι φόβοι
μένει μακριά η θάλασσα
κι εσύ
κλεισμένη μέσα σε παγίδες
που σε κρατούν λειψή
σ’ ακατανόητους χρόνους

μένεις να κλαις, να χαίρεσαι
να απορείς
να ξεπερνάς τα όριά σου
κι αν αυτό έχει σημασία
να αγαπάς...
και ν’ αυτοκαταστρέφεσαι
για μια πλαστή εικόνα

μήπως νόμιζες πως δε σε νοιάζει
ν’ ακους μεγάλα λόγια
να λένε όλοι: κάνε
και να μην κάνουν

δεν είναι αυτή η ζωή
μα και πώς να ζήσεις
δεν είν’ αυτή η ζωή
δε θέλω να τη βλέπω πια αυτή τη μάσκα
το μονοπάτι αυτό δε θέλω να το δω
κάλλιο ο θάνατος
κι η λευτεριά
κάλλιο αυτά που είναι μέσα μας θαμμένα

μείνε σ’ αυτή την καταιγίδα μαζί μου

Ελευθερία

Η μέρα μου έχει μικρύνει
θέλω να μείνω μακριά από κάθε κουβέντα
τα ρούχα της σιωπής να ντυθώ
ξέρω πως θα με κοιτάς από μακριά
ν’ αναρωτιέσαι τι σημαίνει
η φωτιά
θα ψάχνεις μάταια με τα χέρια σου να πιάσεις
ένα όραμα
καθώς σε πνίγουν
αργά
να ψιθυρίζεις ελευθερία

Μ' ανάσα τον αέρα

Ανάβω στην υγειά σου
να μη μ’ αφήσεις πουθενά
δεν έχω να λέω παρηγοριάς λόγια
συμπάθα με εαυτέ
και τον πόνο μη μου τυραννάς.
Μες στην αβυσσαλέα, στην έρημη αγκαλιά
πώς να μιλήσω λόγια καθάρια δυνατά
πώς είναι δυνατόν να σκοτώνουν
ασφυκτιά τον έρημό μου νου.
η εποχή της υφέρπουσας τρελής.
για να δημιουργήσω να πρέπει να πονέσω
κι ύστερα ν’ αναγνωρίσω την ομορφιά
και να θέλω να μιλώ
να μιλώ ατέλειωτα
μ’ ανάσα τον αέρα
να θέλω να μιλώ

Περιμένω τον χρόνο

Θα ‘θελα μέσα στα μάτια μου να δεις την ομορφιά
Να ‘μαι μέσα σου και να μου το δείχνεις.
Πάντα να με καταλαβαίνεις.

Σ’ ένα όνειρο που θέλω να ζήσω
Να μην μιλήσω

Σ’ ένα έργο που θα κερνάς το φως
Η καρδιά αγαπά όσο ποτέ

Η αγάπη μου το γλυκό μου μωρό
που θέλει γλυκόλογα κι έρωτα κάθε στιγμή
που σε θωρώ

Απ’ το παράθυρο
την πόρτα έβαψα
στ’ αδιάφορο

την αθωότητα στο απαλό δέρμα
την παιδικότητα στο φιλί

όλα όσα σε σημαδεύουν
σε χαράζουν
όσα σε ξαναγεννούν

όσα δεν ξέρεις πια πόσα να βάλεις
πού να μιλήσεις
μόνο την θέα αναγνωρίζεις
ήσυχη σαν την σιωπή
να επέπλεα
στο βλέμμα σε άμορφα λόγια

το άγγιγμά σου ζεστό μαχαιρώνει
αγωνία

θέλησα να σε δω
πριν σε κατασπαράξει η μοναξιά
πριν το αίμα ξεχάσει
να σε δω όπως ήσουν τότε
με τα ίδια μάτια
με το ίδιο πάθος

θέλησα να μοιραστώ
θυμάμαι την κάθε στιγμή σου με αγάπη
κι αν είπες λόγια σκληρά ξέρω πως δεν τα πίστεψες
σε ξέρω
ξέρω πως έφυγες
αυτό το σ’ αγαπώ αυτή η έντονη συναίσθησις
είναι σαν θεϊκό που μόλις ν’ αγγίξω χάθηκε

μου ‘βαλες το πιστόλι στον κρόταφο ν’ αποφασίσω
και ναι θα πω
στην σκληρή ζωή που επιμένει να με κρατάει

ξέρω, θα πεις τι πρέπει να έκανα στην προηγούμενη ζωή
για να πονώ τόσο τώρα
και για να μην νιώθω στήριγμα πουθενά

από κάπου πρέπει να φύγω
κάπου πρέπει να μείνω

να ξεχάσω αφού δεν θέλουν τη μοιρασιά μου

αυτό το σπίτι που μένω πια να σε φιλοξενήσει
εδώ είμαι με τις ώρες συντονισμένη με το παν
εδώ είμαι, δίπλα στην θάλασσα ακούω τ’ αεράκι
το καλοκαίρι πίνω τον ήλιο τραγουδώ στοχαζόμενη
και τον χειμώνα τη μανία
είμ’ εδώ σ’ αυτό το σπίτι κάθε μέρα
διαβάζω γράφω αναπολώ
περιμένω τον χρόνο

όταν ήσουν εδώ με κοιτούσες ως ερωτευμένος
με φιλούσες ως να μην υπήρχε τίποτ’ άλλο απ’ το φιλί
στο χάος μια φωτεινή γραμμή

πώς να πείσω τ’ άστρα
δεν θα σκοτώσω άλλο
θ’ αγαπήσω
πώς να πείσω τ’ άστρα
να σε φέρουν ξανά
στα μάτια και στο σώμα π’ αγαπώ
να σ’ εύρω στις σκοτεινές ώρες να θυμάσαι τι γυρεύεις

όταν σ’ ανησυχεί κάτι μίλα μου
την ώρα που το νιώθεις μίλα μου
είσ’ η μάνα μου η πρώτη μάνα μου
στο έδαφος
απ’ όπου τα βλαστάρια θα ‘ρθούν
τα φίδια όπου αλλάζουν δέρμα
εσύ που αλλάζεις συχνότητες
που σε θέλω αγνή
να σ’ αγγίζω μέχρι το μεδούλι
ξέρεις, στα υγρά πηγάδια στο φως και στο σκοτάδι
που η ανάσα εκεί θεριεύει
που η ανάσα εκεί σε βρίσκει
στην αγκαλιά σου ξεριζωμένη ενωμένη
με σφίγγεις
κι αυτό το όνειρο που δεν άφησα να βιωθεί
γι’ άλλη μια φορά αναπνέω στους βούρκους
πάνω στα βουνά μήτε αέρας
κι ο πόλεμος ποιον έβγαλε νικητή
ποιον εαυτό σου;

Σε ζητώ
Σε ψάχνω στον αιθέρα
Απλώνω την καρδιά να σε γυρεύει

Σ’ αγαπώ είμαι δική σου
Μυστικά
Σ’ αγαπώ
Στο πυρ να καώ
Μα να ξέρεις
Τον πόνο που σου έδωσα
Ντύνω μαργαριτάρια
Λουλούδια ν’ ανθίζουν απ’ την καρδιά σου
Να σ’ αγαπώ αιώνια
Σε κάθε μοιρασιά του αιώνα
Να έρχομαι στα όνειρά σου
Να σε ζεσταίνω

Να σε γεμίζω να σ’ αδειάζω
Να είναι όμορφη περίπλοκη η σύνδεσή μας

Ν’ αγαπάμε την κάθε μεριά
Να ξεπερνάμε το κακό

Νιώσε με να μπω στην σκέψη σου
Να σε φιλήσω απαλά
Να σε χαϊδέψω και παρηγορήσω
Αυτά τα κύματα με θερίζουν
Προστάτευσέ με

Για σένα σήμερα προσκυνώ

Κανείς δε σου έμαθε τους τρόπους
μόνο να ξεγελάς τον εαυτό
τα πάντα για να μη ζήσεις την άγρια φύση
να μη γνωρίσεις τον εσωτερικό εαυτό
και γω μιλώ σε σένα
όπως στον εραστή μου του πάγου
κάθε που σ’ αγγίζω παγώνω
άγαλμα πάγου είσαι
ο χρόνος είναι η μόνη απρόβλεπτη φωτιά
που θα μπορούσε να σε λιώσει
η κάθε ένωση μαζί σου έκρηξη ηφαιστείου
θα ήθελα να είμαι στην καρδιά
πέρα από κάθε άλλο μέσα σου
δε θέλω να τελειώσει ποτέ
αυτό το ανέβασμα του δέντρου
σε κάθε φύλλο να μυρίζω την πνοή σου
στις θάλασσες του βυθού σου να κολυμπώ
ευχές που διαπερνούν τους τοίχους
ήχοι που σπάνε το γυαλί
πουλί΄ όσο ο κόσμος αλλάζει
τόσο ξεχνώ την αγάπη

τοκ τοκ τοκ
τραγική φιγούρα του ανέμου άνοιξέ μου
στην άβυσσο των συμβόλων βρίσκεται η σκιά μου
το φως από μακριά ακτινοβολεί
κι είν’ η φωνή σου που εκπέμπει
όλες τις πιθανότητες του δρόμου
κάπου μακριά μπορεί να φτάσουμε
ίσως και στον εσωτερικό πυρήνα του προορισμού
χιλιάδες αφετηρίες και χιλιάδες μορφές
στα χιονισμένα σκοτεινά δρομάκια της φύσης
θα τρέχει η γαλήνη
ζητώντας του θανάτου τη ζωή
την απόλυτη ευδαιμονία του χρόνου
το παιχνίδι του κενού
κάθε ακατανόητη πορεία
στον πυρήνα του φωτός
χωρίς δίκτυ προστασίας
χωρίς τύχη για τον γυρισμό

άτιτλο

Τι να πω
δεν με βαστάν οι λέξεις
Ανίκανη να παραδεχτώ την αλήθεια
ότι δεν βρίσκω τον τρόπο
να εκφραστώ μέσα από μένα.

Βροχή

Σαν τα μακρινά μου μονοπάτια
η βροχή με ξαναβρίσκει
και γλυκά μου ονειροδείχνει
Σε αδειανό ποτήρι ρίχνω ματζούνια
και βοτάνια κι αφήνω τον άνεμο
να με παίρνει

Kάτι άλλο

Στο τέρμα του σκοταδιού να σταθώ
Την αγάπη μου να συγκεντρώσω
Την ίδια αγάπη που μου δίνεις απλόχερα
Μ’ ένα χαμόγελο
Η ζωή μου...
Έγινε κραυγή
Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί
Ας μ’ έπαιρνες απ’ το χέρι σ’ ένα όνειρο
Ν’ ανεβάσουμε το υποσυνείδητο στις καρδιές
Νιώθω να με τυλίγεις
Νιώθω αυτή την απεριόριστη αγάπη
Που με ρουφά και με ενσωματώνει
Μένω καθαρή
Γιομάτη αποτσίγαρα και λάσπες
Γινόμενη αυτό το άλλο
Που ποτέ δεν θέλησες να δεις
Μου λείπει τόσο αυτή η σιωπηλή σου ματιά
Εφορμούμενη σε κάθε παλμό της ζωής
Τ’ απαλό σου χάδι
Που φτάνει μέσα στην καρδιά.
Λέγε μου μη να είμαι κάτι άλλο από μένα
Μα θέριευε παρέα μου τη φωτιά.

Ο νους δίχως την καρδιά
Είναι πουλί δίχως φτερά.

Νά ‘ξερες πόσο σ’ αγαπώ
Αυτό το περισσόν της ζωής
Γίνεται δυνατή φωτιά
Έμπνευση μυστική
Δως μου το χέρι σου...
Τα νυχτοπούλια είναι πολλά
Καθώς περνάς σώπα
Γίνεσαι δυνατή φωτιά.

Κλείσε τα μάτια σου

Αυτή τη ζωγραφιά θα τη βάψω κατάμαυρη
και την άλλη... μαύρη
Μεσημεριάτικα σ' έναν περίπατο βουβό
ο ένας άνθρωπος αφουγκράζεται τη σιωπή του
Την ακούει, τη νιώθει
Μπορώ να θυμηθώ από πότε σιωπηλά περπατάω
από πότε νεράϊδες, σκιές και κουκουβάγιες
εμφανίζονται στα μυστικά μου
Στο μυστικό μας
Άνεμοι δυνατοί
κι όταν χρειάστηκε να ταξιδέψω
κύματα βαθιά
Γιατί; Τι φταίει; Ποιος φταίει;
Έφταιξα; Έφταιξαν; Ή έφταιξες;
Ποιος έφταιξε;
Ποιος θα φταίξει;
Σ' αυτά τα μακρινά ταξιδέματα του νου
πάρε με απ' το χέρι
κράτα το σφιχτά
σε κάθε διαδρομή
ψιθύριζε μύθους
πανάρχαιους μύθους
θα σε κοιτά
θα σε κοιτούν τα μάτια αυτά
Η πεταλούδα στο σκοτάδι φωτίζει
σαν ένα κερί - ένα, μοναδικό
Κι αυτή η μάσκα
πάντα κάτι είναι λάθος
Πάντα φοράω λάθος μάσκα
σε λάθος στιγμή
Πάντα
και πουθενά δεν πάω
δεν φτάνω - τίποτα, πουθενά
Τα φύλλα ίσως με τον αέρα
κάτι - γελάνε
αν είχα ίσως αυτή τη γνώση
τη γνώση τους
τη δύναμή μου
Τα πολύχρωμα - πολύχρωμα παράθυρα
που δε θέλουν - διώχνουν κάθε χρώμα
κάθε φως και γίνονται φως
Γίνεται η ουσία του φωτός
η αδράνεια - το σκοτεινό
Τα σημάδια είναι οι λέξεις, οι κινήσεις
οι τρόποι, ουρανοί, βράχοι - πουλιά
Όλα έχουν ξεκινήσει από κάπου
Όλα πάνε κάπου
Όλα πάνε στο τίποτα - μα η σάρκα
το μαθαίνει τελευταία
Η φωτιά σου καίει - παγώνει
σβήνει, ανάβει - παραμιλά
Ζητάει κάτι - ζητάει εμένα
Στα πορφυρά, μαγεμένα σκαλοπάτια
εκεί θ' αρμενίσω
χωρίς λέξεις χωρίς εικόνες χωρίς τόνους
και κόμματα - τελείες
Σύμβολα αλήθειες - σύμβολο αλήθειας
Πανάρχαιο μυστικό - αιώνιο, μοναδικό
Απείραχτο - στα χέρια των αιώνων - δράκων -
μυστικών χειμώνων
στα άσπρα, στα μηνύματα, στα μαύρα
στο χώμα στον ουρανό στα μάτια
Αφήνω την ελευθερία και το φως
τα αφήνω - με αφήνουν
στο σκοτάδι στο σκοτεινό στη νύχτα
Στην απεραντοσύνη, στη ροή
στην ανισορροπία
στο βυθό
Τα μαύρα κατάμαυρα μάτια μου
ανθρώπινα κοιτάζουν
ανθρώπινα κλείνουν
τυφλώνονται κάποτε από κάτι
φωτεινό όσο το σκοτάδι μόνο
Το σκοτάδι - μόνο

Γιατί; Για ποιον; Πότε;
Παράκληση - πρέπει να βρω μια λέξη
Απαλή - αθόρυβη - σκοτεινή
πρέπει να βρω μια λέξη μαγική
μια μυστική
μια γλώσσα ανύπαρκτη
μιας τόσο καλά μελετημένης
Γύρω μου έξω μέσα ανάμεσα
Σαν σκιές εμφανίζονται - με κυνηγούν
Παίζουμε...
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε
Πότε κοιμόμαστε; Πότε ξυπνάμε;
Σςςςς, τόση πολλή φασαρία
για το τίποτα καημένη
Παραμορφωμένη
Καθαρός. Πόνο
Κλείσε τα μάτια σου - μην τα ανοίξεις
αν δε σου πω

Δες

Τόσα συναισθήματα πρέπει να δεχτώ
ώσπου να διαπεράσω
και μόνον έτσι
μόνο προς τα κει ο προορισμός
μόνο μέσ’ απ’ το αγκάλιασμα
του πιο φρικτού εαυτού
Πολυδιάστατο είσαι ον
Δες όλες τις πλευρές
Δες μέσα από τις πλευρές
Δες πέρα απ’ τις πλευρές
ένα ατέρμονο γλυκό παραμύθι
κι όταν τελειώνει κοιμάσαι γλυκά.

Έλα

Δεν ξέρω πού θέλει να πάει.
Αισθάνεται κρύο, πάγος και όλο το μυαλό.
Η βροχή στροβιλίζει πάλι τις αισθήσεις της.
Δεν ξέρει πια ποια είναι.
Μέσα στο χρόνο που γυρνά
γυρνά κι αυτή σα ρόδα
που έμαθε μόνη να κυλά
κυλά, κυλά στα χρόνια.
Δεν ξέρω πού είναι.
Μου στέλνει μηνύματα από πολύ μακριά
μα δεν καταφέρνω ποτέ να τα φτάσω.
Μένω πάντα στη μέση
πάντα στη μέση
και μετά πάλι στην αρχή.
Κι αυτή μου λέει
Σιγά, σιγά έλα κοντά μου.
Έλα με δύναμη, έλα με δύναμη κοντά μου.
Μόνο έλα, έλα λίγο πιο κοντά μου.

Μουσική

Κι όταν ο πόλεμος αρχίσει
να φέρεις μαζί τη μουσική
να παίξεις
να γελάσεις τους πολέμιους

Ιστορίες ανεπανάληπτων προσδοκιών

Και περιμένεις
Και επιμένεις
Όλο τα ίδια λες
Κι όλο τα ίδια κάνεις.
Κάποτε μες στην ερημιά
βρήκα μια πεταλούδα
Κάποτε μέσα στη βρωμιά
ασήμι βρήκα και χρυσό
Μίλησε για παράξενα
Μίλα γι’ αμφιβολίες
Έλα σαν ήλιος κάθε πρωί
Έλα σα σύννεφο
σα μοναξιά σαν καταιγίδα
μια βροχή μόνο
μπορεί να με σώσει.

Μόνο ν’ αγαπώ και τίποτ’ άλλο

Τριγυρνώ
απ’ τα πέτρινα μονοπάτια στο νου σου
μα δε βρίσκω πουθενά τον εαυτό μου
και μου λείπει…
μια βουτιά στο άπειρο κενό της μοναξιάς σου
στην καθημερινότητά σου
που πνίγεται μέσα στη βοή της πόλης
στην ευαισθησία
που μολύνεται απ’ τις βίαιες ριπές του κέρδους
Μόνο ν’ αγαπώ και τίποτ’ άλλο
γιατί αυτό είναι όλα
να προσφέρω γιατί αυτό είναι όλα

Χιλιάδες μορφές

Θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες παρατηρώντας μια φωτογραφία
Να πλάθω ιστορίες από μια εικόνα
Να παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια ξανά και ξανά

Θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες παρατηρώντας το πρόσωπό σου
Να βλέπω χιλιάδες διαφορετικές μορφές στο πρόσωπό σου.