Κρύψου

- Κρύψου γιατί απ’ αγάπη εγώ δεν ξαγρυπνώ.

- Δε φεύγω αν δε μου δώσεις μια ζωή να ζήσω να ευτυχήσω.

- Ζητάς από εμένανε ζωή μα σού ‘πα δεν τη γνωρίζω εγώ, δεν έχω για να δώσω.

- Δες με που κλαίω κι αν η φωνή μου δε σε συγκινεί, τα δάκρυά μου ας γενούν βροχή και να σε λούσουν.

- Μόνη θα είσαι σε όλους τους καιρούς, μην το ξεχνάς καρδιά μου.

- Και να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε θάλασσα ή σε ποταμάκι ή να γενώ μια αρχόντισσα των άνεμων λουλούδι΄ έτσι δε θα σκεφτόμουνα, τη θλίψη δε θα είχα

Illustration

Καμιά φορά..

Καμιά φορά ο ρυθμός

είναι το πέταγμα του ανέμου.

Φοβάσαι;

(τι) φοβάσαι;

Σύννεφα

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλιματικής Αλλαγής

Environmental damage

Ταξίδι

Πάρε με φίλε ταξίδι μακριά

Για το κορμί και η καρδιά

να νιώσουν μέλι ως βαθιά

λαχτάρουνε και θένε...

Να νιώσει η στάλα το χαμό

Το δάκρυ μου να το λουστώ

σαν περιστέρι στην ψυχή σου

Δεν ξέρω αν είμαι, δεν ποθώ

παρά να είμαι πάθος.

Και να κοιτώ να σε κρατώ

Να ταξιδεύω

Γι’ αυτό σου λέω φίλε καλέ

πάρε με αλήθεια ταξίδι μακριά.

.. να λυώνει ..

Τι όμορφο το κερί να λυώνει.

Όπως όταν ο εαυτός σου αποκαλύπτεται

όταν εξαφανίζεται.

Μelting candle

Άτιτλο

Τα μάτια μου κρατώ ανοιχτά

Νότες στριφογυρνούν στα σπλάχνα μου

Θα κρύψω τις μπλε ενοχές στα συρτάρια του ξύλινου

Κι όλα καμένα θα μυρίζω

In between

Ξύπνα Κοιμωμένη...

Απελπίζεσαι με όσα συμβαίνουν.
Θέλουν να κλείσουν έναν ιστορικό χώρο της Αθήνας
και κάποιοι προσπαθούν να καταστρέψουν έναν πολιτισμό
νομίζοντας ότι ξυπνάνε μ’ αυτόν τον τρόπο
κάποιους φιλήσυχους πολίτες.

Μάθαμε τα παιδιά μας αγγλικά, γαλλικά και τόσα άλλα
και ξεχάσαμε να τον μάθουμε ελληνικά.
Ψάξαμε στην Ανατολή, φοράμε τώρα ανατολίτικες παιδείες.
Η χώρα που δημιούργησε την παιδεία
μέσω της ελεύθερης και ανεξάρτητης έρευνας,
βάζοντας τα θεμέλια της επιστήμης,
δημιουργώντας την έννοια επιστήμη.
Μέσω των δημιουργών, των εργατών του δήμου,
του πολιτισμού αυτού
που κατανόησε την έννοια

ελευθερία

και έζησε ελεύθερα
και δεν καταπιέστηκε ποτέ χωρίς να πολεμήσει
ενάντια σ’ αυτή την καταπίεση.
Αυτόν τον πολιτισμό έρχονται τώρα και τον βάφουν μαύρο.

Μαυρίζουν το πρόσωπο της Κοιμωμένης.
Για ν’ αποδείξουν τι;
Ν’ αποδείξουν στις αποφάσεις και στους νόμους – που εξυπηρετούν το Κράτος κι όχι το Δήμο – ότι αν θέλω μπορώ να καταστρέψω και με κάγκελα…
Όταν μου βάζεις κάγκελα… με προκαλείς για καταστροφή.
Εγώ ξέρω αλλιώς την προστασία ενός χώρου,
από ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτό.

Και η Κοιμωμένη δεν ξυπνά τώρα τα όνειρα των θνητών…
δεν μηνύει στον κάθε άνθρωπο που την αντικρύζει
τη σύνδεση του ύπνου και του θανάτου
προσφέροντας γαλήνη
σ’ όσους μπορούν να τη νιώσουν ακόμη…

Αλλά σε παρακαλώ…
πιο σιγά…
βλέπω ένα σήριαλ τώρα…
Μη φωνάζεις !

Πού να ξυπνήσει η Κοιμωμένη…
Η Κοιμωμένη τώρα…
κοιμάται στα πιο βαθιά σκοτάδια…

Λόφοι Φιλοπάππου

Μ' ένα χαμόγελο

Για να δημιουργήσεις ξέρεις τι θες.
Κι όμως
προσπάθησες να ζήσεις
δίχως να ξέρεις τι σημαίνει ζωή.
Ύστερα είναι κι ο πόνος που μας ενώνει.
Να μπορούσα ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου
να τον βγάλω απ’ το θέατρο που θέλησαν να μπει.
Ντρέπομαι για τη χαρά μου
τη μοναξιά μου.
Μα εσύ με γεμίζεις με φως
και κάθε φορά γυρίζεις
να μου δώσεις με το φιλί
την ενέργεια του ήλιου.

Θά ‘θελα να μιλήσω σε σένα
μοναχική ψυχή.
Να σ’ ακούω
Να ξεχνώ τον εαυτό μου.
Να μηδενίζομαι
για να σ’ ακούω.
Πάντοτε αυτό ήταν για μένα το πιο όμορφο παραμύθι.
Tολμούσα να ζητώ μαζί σου τ’ άπειρο.
Ήταν μόνο το άγγιγμά σου
η ζέστη αυτή της σύνδεσης
που έλυνε τους κόμπους.
Ο ήχος, ο ρυθμός της θάλασσας που σ’ ένωνε.
Ήταν η ομορφιά, η μουσική του Σύμπαντος.
Στο απαλό σύννεφο ήταν
Το απαλό σύννεφο ήμασταν
τα χαλίκια της ακροθαλασσιάς
και τα αγνά δελφίνια
που χαιρετάνε πάντα τη ζωή
μ’ ένα χαμόγελο.
Το παιδί σου είναι στα πρόσωπα όλων των παιδιών του κόσμου.

Abstraction Blue & Yellow

Σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

Παίζω με τους χρόνους

και μ’ αυτή τη ζαλάδα

Θά ‘θελα να σε κοιτάω

στα μάτια της αθωότητας με το κεντρί

και τα μάτια σου να ‘ναι ορθάνοιχτα.

Τα μάτια σου να με κοιτούν

Στα μάτια σου να συγκεντρώνεται όλη η ενέργεια.

Να με κοιτάς την ώρα που σε κοιτώ

... δυό άγνωστοι...

...δύο γνωστοί...

ένα όραμα.

Παίζω με τους χώρους

Και μ’ αυτόν το λαβύρινθο

Με τις χίμαιρες και το τίποτα.

Κι εδώ μ’ έβγαλε η ροή μου

στο σημείο αυτό

να νιώθω λειψή

αδύναμη

Κι η συμπεριφορά μου

είναι τόσο παιδική...

και συ την πήρες σοβαρά...

σοβαρά...

Μου λείπει τόσο πολύ η ίδια μου η ουσία

Η ίδια η επιθυμία για ζωή

Νιώθω τόσο λυπημένη

μα δεν πρέπει να το μάθει κανείς

γιατί σιχαίνονται τη λύπη.

την κρύβουν ή την παραμορφώνουν.

Αυτή την άχαρη συμπεριφορά μου

μου είπες δε θες να την θωρείς

μετά μου είπες άλλαξέ την...

μα πώς ν’ αλλάξω την ίδια μου την ιδιοσυγκρασία

Πολλά...

Διαρκώς αναζητούσα μια συμβουλή

Για δες μια μάγισσα του ανέμου καθώς πέφτει

απαλά

Νιώθω την απελπισία μου

Δεν ξέρω ποια είμαι

Έχασα τα ίχνη μου

Μα εσύ μου μιλάς τόσο γλυκά

Κι είν’ αλήθεια πως σε βρίσκω σε χιλιάδες πρόσωπα

και χίλιες τόσες ιστορίες.

Θέλω τόσο πολύ να σε προσέχω

Να σε κάνω να αυτοπροστατεύεσαι

Κι αγάπη μου

το κάνω επειδή σε βρίσκω

σε τόσα πρόσωπα

μα εσένα ψάχνω

το κύτταρό μου.

Θέλω τόσο να κλάψω

και μες στα δάκρυα να αποκαλυφθείς

Το θαύμα

Ο θάνατός μου

βρίσκεται σ’ ένα κουτί κλεισμένος

με ζαλίζει σα φωτιά

μου λέει: είσαι μόνη σου

και μόνη σου θα πάρεις όλες τις ευθύνες

γι’ αυτό άκου τον εαυτό σου

και γω θά ‘ρθω ένα απόγευμα καλοκαιρινό

να σε κεράσω ένα φιλί.

Mια ζωή μόνο για να με ψάχνεις

μια ζωή στην άβυσσο

να πνίγεσαι κι ύστερα να βγαίνεις

και να υμνείς το θαύμα

“Άνοιξε τα μάτια σου και δες. Ο παράδεισος είναι εδώ. Περιμένει την επιστροφή σου”

Ευτυχία-Δυστυχία

H ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες, αλλά ίσα ίσα μ' αυτές είναι που θα γίνεις ευτυχισμένος.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ηλεκτρονική Δράση των blogs για το Περιβάλλον στο Διαδίκτυο

*Blog Action Day*

Ένα θέμα. Μια μέρα. Χιλιάδες φωνές.

Στις 15 Οκτωβρίου, οι bloggers απ’ όλο το διαδίκτυο θα ενωθούν με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν τους αναγνώστες τους για ένα μοναδικό και σημαντικό θέμα – ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Κάθε ένας blogger θα αναρτήσει ένα κείμενο σχετικό με το περιβάλλον, προβάλλοντάς το με την προσωπική του ματιά. Ο στόχος μας είναι να προκαλέσουμε έναν γενικό διάλογο για ένα καλύτερο μέλλον.

Η Ημέρα Ηλεκτρονικής Δράσης επιδιώκει τη μαζική συμμετοχή. Αυτό σημαίνει ότι σε χρειαζόμαστε! Εδώ είναι 3 τρόποι που μπορείς να συμμετέχεις:

• Ανάρτησε στο blog σου ένα θέμα σχετικό με το Περιβάλλον την Ημέρα της Ηλεκτρονικής Δράσης (15 Οκτωβρίου)
• Δώρισε τα κέρδη της ημέρας σε μια περιβαλλοντική φιλανθρωπία.
• Διάδωσε την Ημέρα Ηλεκτρονικής Δράσης στο διαδίκτυο.

Θα βρείτε πληροφορίες (στα αγγλικά) εδώ: http://blogactionday.org/

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Το Οικολόγιο (www.oikologio.gr) συμμετέχει σ’ αυτή την προσπάθεια επεκτείνοντας και προωθώντας τους τρόπους που μπορείς να συμμετέχεις. Σε δράσεις ή σε συζητήσεις ή όπου αλλού εσύ επιλέξεις. Για εμάς αυτός ο σκοπός δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στα blogs, ούτε στις δωρεές σε ΜΚΟ, αλλά περνά από τη συλλογική ισότιμη ενεργοποίησή μας για τη διάσωση της φύσης. Για εμάς το Περιβάλλον είναι θέμα προς διάλογο και δράση ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, και γι’ αυτό δημιουργούμε συνθήκες συνεργασίας ώστε η προστασία του να γίνει υπόθεση όλων. Γι’ αυτό η ομάδα του Οικολογίου συμμετέχει στο κάλεσμα της Ημέρας Ηλεκτρονικής Δράσης και καλεί με τη σειρά της και όλους τους Έλληνες bloggers να ενωθούν γι’ αυτό τον σκοπό.

Το Οικολόγιο είναι μία ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών. Γεννήθηκε στο διαδίκτυο, με αφορμή τις καταστροφικές και πολύνεκρες πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν κόμβο έγκυρης ενημέρωσης και ανοιχτού διαλόγου σχετικά με τα μικρά και μεγάλα οικολογικά ζητήματα, καθώς και να συμβάλλει δυναμικά στη δραστηριοποίηση όλων των ενεργών πολιτών που επιμένουν να διεκδικούν ένα καλύτερο περιβάλλον.

Το Οικολόγιο είναι και θα παραμείνει μακριά από οικονομικές ή πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν έχει πόρους και διοικητικά συμβούλια. Στηρίζει τη δύναμή του αποκλειστικά στη συλλογικότητα των μελών του, που αγωνίζονται ισότιμα και δημοκρατικά για την προστασία του περιβάλλοντος. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη σε όλους και η συνεργασία με οργανώσεις, ιδρύματα και φορείς είναι ευπρόσδεκτη.

Ακόμα με ψάχνουνε

Άνοιξα την πόρτα και ήρθε μία θάλασσα.

Μπήκα μες στη θάλασσα και πνίγηκα.

Και μετά ήρθε ένα σκυλόψαρο και μ’ έφαγε.

Ακόμα με ψάχνουνε.

Θέληση

Στην κάθε ματιά σου

έντονη κατάβαση στο σκοτάδι

Το κάθε στήριγμά σου

Όταν πιστεύεις πως η ζωή είναι μικρή

Όσο κατανοείς τα όσα βιώνεις

Όταν είσαι ικανή να αυτοεκφράζεσαι

Όταν η θέλησή σου

ορίζει την κάθε σκέψη και πράξη σου

Όταν η θέλησή σου

εστιάζεται σε κάτι

Έλεγα σε κάθε στροφή

τ’ όνομά σου

Ναυάγησα σε ρόδα

ανοιξιάτικα

Ξεχάστηκα μια μέρα στην καρδιά σου

Να φέρεις το εσώτερον φως

στα δάχτυλά σου

Έτσι θα μ’ ακουμπάς

μ’ αυτό το φως

Αναδυόμενη απ’ το δικό σου σκοτάδι

Μια οπτασία στ’ άπλυτα μάτια σου

Γίνεσαι ζωή

Και ζωή ήσουν

Θέλω να διαβαίνω τα μάτια σου

Μια μέρα σαν αυτή θα με φιλούσες

Καρδιά

Παίρνω τον αέρα σου βαθειά μου

νιώθω το πνίξιμο βαθιά

απ’ το σημείο που δεν θα μπορείς να ξαναγυρίσεις

πίσω πια

που δεν θα σκέφτεσαι τίποτα πια

θα είναι όραμα η σκέψη σου

Nα μάθεις ποιος είσαι

μόνο τότε...

ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ

θα υλοποιηθείς πράγματι

θα ενσαρκωθείς

πράγματι !

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν

αφήστε τα παιδιά να παίξουν επιτέλους

Νερόβραστοι! Χωρίς καρδιά μέσα σας

Άθλια κατακάθια

Αρκετά σας ανέχτηκα

Ποιος μίλησε για ειρήνη

και ποιος μιλά

στον αέναο πόλεμο

ποιος μίλησε γι’ αγάπη;

Ann Erpino

Με κλαδιά αμυγδαλιάς

Νιώθω σαν να μην έχω το δικαίωμα oύτε σε σένα να μιλήσω.

Βούλιαξε κάθε πάτριο έδαφος κι έκατσε.

Σαν να μην ξέρω την κατάλληλη ώρα

Αλλού είμαι εγώ κι αλλού ο κόσμος...

Συνεχώς χάνομαι κι επειδή βιάζομαι

Διανύω χιλιόμετρα σε λαβυρίνθους.

Και τη ματιά σου δε βλέπω.

Η ματιά σου δε με κοιτά.

Κάθε κλωστή κόπηκε.

Και γιατί βρίσκομαι εδώ και συ εκεί.

Γιατί σε ζητώ και μου λείπεις.

Γιατί ο έρωτας με τη μορφή του εγωισμού πονά.

Μου δείχνει και μου μιλάει η αγάπη σου.

Και χαμογελά ο νους

Και το σώμα σ’ αποζητά.

Αλλά το νου σου γιατί τα καρφιά δεν έχω ακόμη βγάλει.

Να ‘ναι απαλά τα χέρια ν’ ακουμπήσουν

Για να μειώσουν και τις βροχές

Και νά ‘ρθω ν’ ανασάνω

Σε μια ζωή με μέλι

Να παρακολουθώ

Τις προσευχές σου μυστικές σου

Τις πληγές σου να τραγουδώ

Ν’ απλοποιώ και να συνθέτω.

Ζητώ τη γλώσσα μου

Να αναγνωριστεί από τα σπλάχνα μου.

Ζητώ τη ζωή να ενδιαφερθεί για τους θανάτους μου.

Κι εκεί παντού είναι τα πλοκάμια σου

Στο διάστημα, σ’ αυτό λιμάνι.

Και το καράβι μου καιόμενο

Στις μοναξιές των ψιθύρων.

Τραγουδώ μ’ άσπρα κλαδιά αμυγδαλιάς

Και παρασέρνομαι στα βουνά της λησμονιάς.

Αχ, το μεγάλο πώς να χωράει στο μικρό;

Με πόση ένταση και δύναμη χτυπά

Μια αμφίδρομη σχέση

Μη – μη – με πονάς

Θα φτάσεις ν’ ακουμπήσεις

Από μακριά

Σαν μυθιστόρημα άφτιαχτο ακόμη

Να με ζητάς

Να μ’ ακουμπάς με τόση σύνεση

Να απαντάς

Με αμεσότητα να με κοιτάς

Οργή

Αχ, μωρέ Έλληνες που βουτήξατε τη μνήμη έεεεξω στο χάος και που πιστεύετε το παρελθόν για παραμύθι. Και παραμύθι που δεν διδάσκεστε απ’ αυτό, μα παραμύθι που εννοείτε φαντασία. Φαντασία που εννοείτε διαβολική υπόσταση του νου.

Καταργείτε σιγά σιγά τη γλώσσα μας, καταργείτε τη νόηση και τους συλλογισμούς μας και λέτε: Τούτη είναι η αλήθεια!

Η επιστήμη όμως προϋποθέτει άτομα που ψάχνουν, που αμφισβητούν, που δε δέχονται μέχρι να γίνει βίωμα το καθετί.

Αχ, Έλληνες που σας έκαναν να ντρέπεστε για το ότι είστε Έλληνες. Και τώρα βρίσκετε, βρίσκετε μες στα πλούτη σας τη φτώχεια σας.

Θάνατος! Θάνατος στην ψευδαίσθηση

Θάνατος...

Μα οι καλοί φεύγουν κι η φυγή τους σημαίνει η τελείωσή τους. Φεύγουν γιατί δεν έχουν να κάνουν τίποτε για εσάς εδώ. Ενώ εσείς τα θέλετε όλα έτοιμα. Φοβηθείτε την ώρα που θα σας κρίνει ο ίδιος σας ο εαυτός!

Γιατί εσείς μπορεί να ξεπουλάτε τις αξίες και να σβήνετε τη μνήμη σαν κάτι που έχει τελειώσει, όμως η μνήμη είναι αθάνατη και όλα μα όλα τα προσάπτει.

Άνθρωποι που δεν προβληματίστηκαν ποτέ δεν είναι άνθρωποι αλλά ζώα που παρηγοριούνται που είναι αδύναμα μα έχουν κάποιους να τα προσέχουν. Έτσι λοιπόν, με τόση ευκολία που σκοτώνετε καθετί ζωντανό, έτσι που νομίζετε πως αυτή η δύναμή σας σας κάνει και να μη νοιάζεστε για τα συνόντα σας, έτσι να μείνετε μόνοι επιτέλους στη γη, να δείτε τι καταφέρατε!

Να ζήσετε και να βιώσετε τη μοναξιά για να το καταλάβετε, να την πάρετε τη Γνώση που σαν ηλίθιοι πιστεύετε πως είναι αμάρτημα !

Anger

Η αγάπη

Η αγάπη αγαπά την ολοκλήρωση

Δεν θέλει να κλαις ακόμη κι αν φεύγω

Γίναμε τόσο μαλθακοί και συναισθηματικοί

Ώστε να παίρνουμε οδηγίες από ανθρώπους

Συναισθηματικά φορτισμένους.

Ξεχάσαμε τι σημαίνει ελευθερία εαυτού.

Αγάπη είναι αντιμετώπιση του πόνου

Όχι παρηγοριά.

Αγάπη είναι να περνάς τις φλόγες ανέπαφος.

Δεν είναι ανάγκη η αγάπη

Είναι Θέληση.

Είναι να σπας δεσμά

Και ν’ αντικρύζεις τον εαυτό σου καθαρό.

Είναι καμβάς λευκός

Κι η ζωγραφιά σου είναι το πώς την βλέπεις.

Το όνειρο είναι η ζωή

Και συ ο δημιουργός της.

Άτιτλο

Άφησέ με ν’ ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια


Third eye

Χελώνα

Τα ορατά σημάδια

Ξέρεις τι σημαίνει φεύγω; πραγματικά;
Σημαίνει αντιμετωπίζω τα εμπόδια

Επικρίσεις μαλώματα βία
Σ΄έχει κάνει αυτό που είσαι

Σ’ έχει κάνει ν’ αμυνθείς
Να προστατεύεις εαυτόν.

Μα ακόμα κι αν μετά τα χρόνια δεν υπήρχε κίνδυνος
Έκλεινες τον εαυτό σου
Άντε ν’ αλλάξεις μια μέθοδο γενεών.

Πετάω πάνω απ’ το έδαφος
Πίσω απ’ τις λέξεις
Πίσω απ’ τα μάτια σου

Κι αυτό που μου δίνει δύναμη είναι η δύναμη
Κι αυτό που μου δίνει τις λέξεις είναι οι λέξεις

Πόσο ακόμα θα καταστρέφεσαι;
Μέχρι να δούμε τα ορατά σημάδια στον λαιμό σου;


Don't let yourself Drift Away - Stay Focus and Follow your Dreams. Only you can make things happen but you have to believe....Do You believe?

Sea the light

Sea the light

Gayatri

Ανατέλλουσα Γη

"Όταν βλέπεις τη Γη όπως πραγματικά είναι, μικρή, γαλάζια και όμορφη να πλέει στην αιώνια σιωπή, είναι σαν να βλέπεις εμάς καβαλάρηδες αυτής της Γης μαζί, αδέρφια στη λαμπερή ομορφιά που αιωρείται στο αιώνιο κρύο - αδέρφια που τώρα ξέρουν ότι είναι πραγματικά αδέρφια".

Image of the Earth rising over the Moon from Apollo 8

Listen to the wind blow

Catherine liked high places
High up, high up on the hills
A place for making noises
Like whales
Noises like the whales

Here she built a chapel
With her image
Her image on the wall
A place where she could rest and rest
And a place where she could wash
And listen to the wind blowing

And listen to the wind blow
And listen to the wind
And listen to the wind blow

She dreamt of children's voices
And torture on the wheel
Patron Saint of nothing
A woman of the hills
She once was a lady
Of pleasure and high born
A lady of the city
But now she sits and moans

And listens to the wind blow
Listen to the wind blow

I see her in a chapel
High up on the hill
She must be so lonely
Oh Mother can't we give
A husband to our catherine
A handsom one, a deal
A rich one for the lady
Someone to listen with

And listen to the wind blow
And listen to the wind blow
And listen to the wind blow
And listen to the wind blow

The Wind

A Candle In The Wind

Αρκάς

Πυρήν

Η άγνοια
Επιφέρει όλα τα δεινά
Κάνει βίαιο τον άνθρωπο
Πιστεύουν βέβαια πως γνωρίζουν κάποιοι...
Σκοπός είναι να ζήσουν
Πάντα να επιβιώσουν
Aυτοί εις βάρος του περιβάλλοντος
Κι ήθελα νά ‘ξερα
Πως μορφοποιούμαστε και μεις ως χώμα
Εις βάρος του ίδιου μας του εαυτού
Γιατί εγώ κι η γη είμαστε ένα
Kι όμως τυραννιόμαστε να διαφοροποιηθούμε απ’ το Όλον
Είμαστε πιο έξυπνοι, πιο τρανοί, πιο δυνατοί
Γνωρίζουμε περισσότερα από κάποιους
Βγάζουμε περισσότερα
Είμαστε πιο όμορφοι...
Συμπεριφέρομαι σε σένα
Σαν να σαι κάτι ξέχωρο από μένα
Κάτι διαφορετικό
Και πράγματι η μορφή αλλάζει
Μα στην ουσία είμαστε το ίδιο
Από έναν πυρήνα
Που π α ί ζ ε ι ...

Γι’ αυτό αγκάλιασέ με άμα σου φωνάζω
Εξουδετέρωσε, αντιστάθμισε
Την βία
Εξισορρόπησε τα ιδανικά

Βότσαλα

Ρακοπόταμος

Ενώπιον

Ζήτα μου την φωτιά

Ζήτα μου τον ρόλο μου να παίξω στην μάχη

Εύπλαστη δια των επενεργειών

Αλικόμορφη μνήμη μιας αιώνιας πάλης

Ελεύθερη... ιδέα

Δεν τολμώ να σου απαριθμήσω το σκοτάδι

Στο όνειρο σημαίες αλλόκοτες

Στην ζωή άνεμος που τις κινεί

Ήθελα μόνο στ’ άγγιγμά σου

Να παγώσει ο χρόνος

Να ζεσταθεί το κορμί

Χάραξε απότομα

Ούτε να δω πρόλαβα

Την αγάπη να ωριμάζει

Πίνω τις μυρωδιές των δέντρων

Κλείνω τα μάτια ενώπιον ηλίου

Ψυχή πάλλεται

Fireball

Ζωή

Φίλοι που μ’ανταλλάξατε

Φίλοι που με πετάξατε

Άγνωστοι φίλοι δεν θα μ’ έχετε

Ζωή

Αχ, ζωή που με ταίριαξες να προχωρώ τον δρόμο τον ψηλό

για ν’ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά

Να κατεβαίνω κι από τα κόκκαλα των πιο παλιών ανθρώπων

πιο χαμηλά.

Κι οι δρόμοι που γυρνώ

αντιγραφές από βιβλίο πολυδιαβασμένο.

Και η μορφή σου η σκοτεινή

το φως απλώνει σ’ όλη τη γη

Και τα δάχτυλά σου που κρατώ

παιδιά μου θυμίζουν που παίζουν σκυφτά.

Κι όλοι οι άνθρωποι

Αχ, πώς κοιτούν

Και τι κοιτούν;

Αχ, άδεια η ζωή μου

Και καθώς προχωρώ πιο άδεια ακόμα

Τρύπα θα γίνει

Σε λίγο θα πέφτει όλο το ψέμα μέσα

όλη η λύπη

Όλη η λύπη θα πέσει μέσα.

Μα εγώ πού είμαι;

Γεννιέμαι απ’την λύπη

Γεννιέμαι απ’τα χάδια

Ζητάω κρεβάτια ξεκούραση να δώσω στην ψυχή μου

που τρέχει και τρέχει

που αφήνει και βρίσκει

που βρίσκει και διώχνει

που διώχνει να ‘ναι μόνη

γιατί εκεί την περιμένουν οι φωνές

εκεί είναι οι φίλοι οι χαμένοι

στης μοναξιάς το δύσκολο φιλί

στης ερημιάς τους φωτεινούς γιορταστικούς της δρόμους

Και σαν γριές άφοβες πια να νικηθούν

Και σαν τσιγάρα που καίγονται καίγοντας τις θυσίες.

Σαν τις θυσίες που πρέπει να προσφέρεις για ζωή

Και σα ζωή που καρτερεί για μόνο δώρο το χαμό.

Αχ, ζωή.

Ζωή.

Που κρέμεσαι απ’ τα λόγια μας

κι όχι απ’τις ματιές μας

Που ψάχνεις κάπου να κρυφτείς

όχι στις αγκαλιές μας

Μα σαν η μνήμη μου ξυπνά

ζωή φωνάζει

ξαγρυπνά

Αχ, σε θυμάμαι

Αχ, ζωή.

The changing sun

Άλλος ήλιος σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου

Νίκος Ξυλούρης

Δύση

Κίτρινα παράθυρα

Όπως οι αναμνήσεις κίτρινα

Όπως οι σκυθρωποί, θαμμένοι άνθρωποι

Μωβ οι κουρτίνες μου

Σαν τις ελπίδες μου

Σαν τα μακρινά δάση που καρτετώ να μπω

Και ν’αφήσω ελεύθερη ψυχή

Κόκκινο πλήθος προχωρά

Κοιτάνε όλοι μακριά

Φωνάζουν, γελάνε κι αναστατώνουν

Τους ήσυχους πόθους μας

Αυτοί τους μαρτυράνε

Μια σκάλα που θ’ανέβαινε στον ουρανό

Για να κοιτάξω λίγο τ’αγγελούδια

Για να μου δώσουν ροζ φιλιά

Ροζ σαν τα χέρια σου

Τα παιδικά σου χέρια

Μπλε μνήμη σαν τη θάλασσα

Αναπολεί αγγίγματα ξένων

Που για λίγες νύχτες

Στοίχειωσαν τ’ όνειρο.

Και τα χρόνια περνούν

Α, περνούν.

Και μείς πού είμαστε;

Ποιοί είμαστε;

Και τα μαύρα νυχτοπούλια

Καρτερούν την ώρα κι αγωνιούν

Για να σου πάρουν την ψυχή

Μαύρα

Σαν την νύχτα μαύρα

Κι όλ’ αυτά που τα πονώ

Άσπρες φτερούγες σαν φορώ

Πετάω στα σύννεφα ψηλά

Και βλέπω το αίμα που τρέχει ρυάκι

Να μην ξεφύγει κανένα χεράκι

Από κακία και καλοσύνη

Από αγάπη μα κι απ’το μίσος

Και ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα

Στον ουρανό θα δω σημάδια

Να σε προσέχει όλη η γη

Και όλο το σκοτάδι

Κι όταν βγω

Χωρίς κορμί για να πονώ

Θα παραμείνω εκεί

Εκεί που θα με βλέπεις

Και θα σφυρίξω στα σκυλιά

Ζεστά να σε κρατάνε ζωντανό.

Και την ζωή παρακαλώ

Να δώσει λίγο ακόμα φως

Κι απ’ τη χαρά δεν καρτερώ

Παρά την αγκαλιά της

Λευκό κρασί θα πιω

Για να μεθύσω και να πω

Τραγούδια να χορέψω

Ποιήματα να αισθανθώ

Με μια φωνή

Γλυκιά φωνή

Και μια καρδιά

Μόνη καρδιά

Το θεό μου θα ρωτήσω

Όπως ρωτάει ο μπέμπης τη μαμά

Όπως ρωτάει ο εραστής

Αχ, μ’αγαπάς;

Σταυρό θα κάνω

Θα προσευχηθώ

Για έν’ αστέρι να λάμπει φωτεινό

Και να μου γνέφεις σαν τρελός

Τα χέρια να δίνεις να κρατώ

Μα θέε μου, όλος αυτός ο αέρας

Κρυώνω

Κρυώνει η ανθρωπότης

Το φάντασμά σου μ’ έχει αγκαλιά

Και με κρατάει σφιχτά, καλά

Για πάντα μες στην αγκαλιά

Και η ψυχή γαλήνια

Πώς βουτά...

Tao of Photography

Ζωή δεν είμαι

Ακρίδα;

Ακρίδες

Ζαχαρωτά με πρόσωπο

Διάφανες υποσχέσεις

Κλείνω κλειδιά στη χούφτα της απάτης

Ανοίγω για λίγο

Κι ύστερα πάλι

Αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια

Χαρά, χαρά, ευτυχία

Η παράνοια της λογικής

Της τρέλας μου σωσίβιο.

Βαθιά κρυμμένα στην ψυχή

Το τίποτα, η ανυπαρξία

Ο πόνος το βουνό

Το βουνό της συμφοράς

Αδέσποτα σκυλιά δαγκώνουν την αλήθεια

Κι όλη η αλήθεια είναι ο φόβος

Είναι η ντροπή.

Προσεύχομαι στον θεό

Είναι πάντα εδώ

Μου κρατάει σφιχτά το μυαλό να μην σπάσει

Να μην γίνει χίλια κομμάτια

Σιχαίνομαι, σε σιχαίνομαι

Θέλω να φύγω

Ν’απομακρυνθώ από το τέλος σου

Που θα ‘ναι μόνο η αρχή.

Φρικιαστική αρχή.

Ποιότητα ζωής.

Ποιας ζωής;

Ποιας γαμημένης, ποδοπατημένης ζωής;

Ζωή δεν είμαι.

Ζωή δεν νιώθω.

Όλα αβέβαια.

Να συγκρατώ συνέχεια λουλούδια κι οπτασίες

Ν’ αντέχω τους πόνους

Τους πόνους.

Τους ανελέητους ψυχικούς πόνους

Ποιας ψυχής;

Πόθων ασήμαντα σπαθιά

Παίζω, πετάω δίχως φτερά

Αγκάλιασέ με, σφίξε με ζεστά

Και πες μου ένα παραμύθι να ξεχάσω,

Ν’αποκοιμήσω τους χτύπους τους αληθινούς.

Lullaby

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις απανωτές επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Σαν

Σαν μουσική που ξυπνάει τα όνειρά μου.

Σαν καράβι που τα ταξιδεύει.

Σαν χάδι που ζητάω.

Σαν μορφή που ονειρεύομαι.

Σαν σπηλιά που εξερευνώ.

Σαν μελωδία που με σιγονανουρίζει.

Σαν παλιό κάστρο που με τρομάζει.

Σαν πειρασμός που σε χρειάζομαι.

Σαν φιλί που αποζητώ.

Σαν αστείο και γελάω.

Σαν μίσος και κλαίω.

Σαν άνεμος και τα παίρνει μακριά.

Deborah Koff-Chapin

I love every waving thing

I spent the flight of my days
spying the sea
I love every waving thing
When I smiled
my teeth were mysterious
there are waves in my soul
The edge of my clothes
was salty and fresh
I love every waving thing
Speak to me of my death
so that I feel a reason to remember
Today I'm afraid of having been

Ataraxia-I love every waving thing

Way out of Here, or: do not be afraid of dying, child !

Στην αγκαλιά του χρόνου

Κοιτάξτε την πώς έρχεται σιγά

Το μαύρο της φόρεμα μακρύ

και η μορφή της

μιά να τρέχει προς τα πάνω

μιά να πέφτει προς τα κάτω

Χορεύει και το φόρεμα σαν φίδι

θέλει να δραπετεύσει

Τα μάτια της με κοιτούν

γεμάτα πόθο και θλίψη

Τι σε κάνει να φοράς πάντα μαύρα

και να φοβάσαι ν’ απλωθείς; την ρωτάω

Μα πάντα φοράω άσπρα, μου απαντάει

και συνεχίζει τον θλιμμένο της χορό.

Σαν με ρουφάνε οι καταρράκτες

θέλω να μένω για πάντα εδώ

ν’ αφήνομαι στην αγκαλιά του χρόνου

και να μου παίρνει όλες τις λύπες

και να τις ταξιδεύει

να τις αφήνει πίσω.

Χρειάζομαι λίγη αγάπη, λίγη αγάπη

την ακούω να ουρλιάζει από μακριά

κι η φωνή μου δεν βγαίνει

για να της πει νά ‘ρθει κοντά.

Έλα, μην μ’ αφήνεις, λέει κλαίγοντας

Καθισμένη, προσπαθεί να χωθεί ακόμα πιο μέσα

στο μαύρο φόρεμα

Κάνει τόσο κρύο, τόση παγωνιά

Το σώμα μου δεν μπορεί να σταματήσει να τρέμει.

Ακόμα και τα δάκτυλά μου

κι αυτά τρέμουν.

Μα εγώ δεν μπορώ να φύγω από εδώ, της λέω,

δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάσω μόνο να σου μιλάω.

Αν κάνεις μιά κίνηση θα ζεσταθείς

Αν χορέψεις πάλι δεν θα ξανακρυώσεις, σήκω.

Μα ποτέ δεν έχω χορέψει, μου λέει

Έλα, θέλω να σε δω...

Και με κοιτάει σαν να βλέπει κάτι άλλο μέσα μου.

Αφού μέσα σου είμαι, μου λέει

Και μου χαμογελάει τόσο λίγο.

Και γιατί δεν θες να βγεις; την ρωτάω

Περνάω τόσο καλά εδώ, μου λέει.

Είναι όλα τόσο ήσυχα, τόσο απλά, ξεκουράζομαι.

Ναι, αλλά δεν μπορείς να μένεις πάντα μέσα μου.

Κάποτε πρέπει να βγεις.

Ανησυχώ για σένα, νιώθω να μ’ αφήνεις.

Κάποτε όλοι θα φύγουμε, μου λέει.

Τι σήμερα, τι αύριο;

Χάνεται μπροστά μου

και την βλέπω να ουρλιάζει

κι ύστερα να γελάει

και να με κοιτάει με λαγνεία

Δεν ξέρω, μου λέει.

Δεν ξέρω...

1986 - 1987 A Woman In The Shade

Escape

Escape

Exit

Exit music