άτιτλο

Μόνο σήμερα είναι που σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι
από έναν ύπνο μου βαθύ.
Είναι μόλις δυό μέρες που κοιμάμαι ασταμάτητα
κι ούτε ονειρεύτηκα στιγμή.
Απόψε νιώθω, φιλικά, σα να γεννήθηκα
κι η μουσική μού κατακλύζει την ψυχή.
Δεν είν’ η μάσκα που θα σε κάνει εσένα διάσημο
μα η ζωή, πώς θα την πράξεις, αληθινή.
Είναι ένα έργο που ταλανίζει το κεφάλι μου,
σκέψες κι ονείρατα και λόγια αρμονικά.
Μα μήτε τόλμησε το χέρι να βαστήξει το,
και το μελάνι δεν το πήρα από νωρίς.
Είναι δυό μέρες μόνο τώρα που σηκώθηκα
μες στο σκοτάδι τα στοιχειά να καρτερώ.
Μες στην ψυχούλα, στην ψυχούλα σου νοστάλγησα
σαν πυρετός να πασπαλίσω τη μορφή.
Πέφτω σαν πόθησα
σαν πόθησα το τέλος μου.
Δεν είναι πικάντικο το βλέμμα που το φόρεσα
μήτε οι καιροί, μήτε οι καιροί που ξενυχτώ.
Σ’ όλα τα λάθη, τα μισόλογα, τα σφάλματα
δε θέλεις πια, δε θέλεις μήτε να μαθαίνεις.
Μα εγώ φωνάζω, σου φωνάζω ψιθυρίζοντας
και να που θέλω να ανθίσω στο κορμί σου.

ενεργό σημείο

Ξεκινάει η γιορτή
μπρος να βάλουμε στολή
να πετάξει το εγώ και νά ‘ρθει η θέληση.
Τόσο χαμηλά τα κύματα
μα στη θάλασσα θα μπούμε
να εξαγνιστούμε.
Βγάλτε λοιπόν τώρα στολές και μάσκες
και για να δω
το πρόσωπο τ’ αληθινό.
Ωχου! Αλίμονο!
ούτε αυτό είναι το σωστό!

Μα τι λέξεις χρησιμοποιείς;!, ρωτά
Τι γλώσσα ομιλείς;
Μα δε μιλώ, τους απαντώ.
Μ’ ακούς; Μ’ άκουσες ποτέ;

Μιλώ σ’ όλες αυτές τις φωνές
και ξαφνικά στη μία!
και φτάνει το ενεργό σημείο
μέσα από θύελλα σπρωγμένο
και με κοιτά!

Μου γνέφει: κάνε πιο πολύ χώρο
πού να σ’ αναζητήσω;
Τώρα, μου λέει, πάμε
για έλα και μου γνέφει.

Απ’ το παράθυρο κοιτώ τον ουρανό
τα βράχια, τις πέτρες.
Είναι τόσο όμορφα εδώ, παρά νοώ.
μα μόνο αφού έφτασες εδώ
τότε μόνο είδα
και τότε γνώρισα και γω
το μόνο που γνώρισα
πως σ’ αγαπώ.

με τα μάτια ανοιχτά

Κι οι φίλοι μου εκείνοι που με τα μάτια ανοιχτά
πέρασαν απ’ το ηλιοβασίλεμα στον θάνατο
ούτε για μια στιγμή δεν έπιασαν μελάνι
Στα κρύα χέρια τους αρμενίζουν
τις διχαλωτές ανάσες των βουβών χίμαιρων
Κι η μοναξιά τους η πατρίδα τους
κι ο θάνατός τους σαν λουλούδι ανυπεράσπιστο

Καθώς αναμειγνύω μέσα μου τις σκοτεινές μορφές
του χρόνου
και προσπαθώ να πλανηθώ και τ’ άλλο
να προφτάσω

Και δίχως τη φωνή σου θα παρανομώ!

διαμάντι

Περνάω πατώντας τα δημιουργήματα΄υλικά των άλλων κόσμων
Επικαλούμενη το ρευστό μονοπάτι μεμιάς μορφή να επικαλυφθεί
Προσευχόμενη στο μη έχον όνομα
διαμάντι να εισπνεύσει ο θυμός
να ρθει μεμιάς και να κατασταλάξει τα υγρά του
Φοβούμενη μην απογυμνωθώ
και να διαβώ δε θα μπορώ
τα αίσχη των αιώνων

σαν την ανατολή

Βρέχω τις στενές θηλιές των οστράκων καινούργιες ελεγείες
Έλεγε θα ρθεί η μουσική για να ξεπλύνει τη θάλασσα
Καραβάκι θα κάνει
Θα αναστενάζαμε σαν τους ανέμους
και τα σύννεφα βαριά απαλότη θα ρίχναν
Κι οι κεραυνοί θα φωταγωγίζαν
Θα κλέβανε τραγούδι του βουνού να πλέκουνε ήχους
Θα νανουρίζαν μωρά οι φωνές που δε βγαίναν
Από στόματα θα νανουρίζαν

Έρχομαι για να βρω να σηκωθώ για να γιατρέψω
Φωνές υφέρπουσες σαν την ανατολή
ξεσκίζουν τις μέσα μου ίνες
τα σπλάχνα

Έλα να μιλήσουμε για τα φεγγάρια θα σε πάρω
θα σε πάρω θα σε πάω στη γενιά μου
θα γράφω και θα σε καλώ και θα σε δαμάζω
σαν τη βροχή θα λιώνω
σαν τη μορφή θα γίνομαι

Αυτό το τίποτα...

Ο φυλακισμένος να μιλήσει για ελευθερία
κι αυτός που κάτι έχει να πει ας το πει επιτέλους.

Στέλνω πνεύματα να σε βρουν
διασπασμένα πνεύματα για να σε βρουν
μα γυρνούν λυπημένα για δε σε είδαν πουθενά.

Χαμένη σε πράξεις και σκέψεις που έγιναν
ή που θα γίνουν.
Μα όταν γίνονται ακόμη πιο χαμένη.

Κι αν δεν έζησα ποτέ;
Ποιος να μου το θυμίσει...
Tο μοίρασμα; των ματιών...
που με κοιτούν...
ή των άλλων...
των μακρινών
ονείρων και κόσμων.

Σα φάντασμα τριγυρνώ.
Παρατηρώ, αφήνομαι να παρατηρούμαι.
Μα δεν ξέρω πώς είναι να φιλάς
και θα σ’ αγγίζω όταν κοιμάμαι
Πάντα.
Θα ονειρεύομαι.
Θα κλείνω τα μάτια
και θα ‘σαι εκεί
θα παραχωρώ αυτό
το τίποτα...

Δεν ξέρω ποιος μιλά με το στόμα μου
Εγώ ή κάποια άλλη
κι έτσι, τι να σου πω
τι πρόταση να κάνω
και τι να μην σκεφτώ;

Σ’ αναζητώ
Από ένα τίποτα να ξαναγίνουν όλα.

The Dream - a love poem

Σύμβολα τ΄ ουρανού

Nα τώρα μολύβι και χαρτί

με την ψυχή να μοιραστεί και να παραμορφώσει

Τη γνώση την άλλη τη λευκή να τη διαμορφώσει.

Τα μάτια δεν κοιτώ για ν’ ακουμπήσω

εκεί την τρέλα τη γλυκιά αγάπης

Από ελάχιστα να θυμούμαι

μια ζωή αιώνια, μακρινή

μιας ευτυχίας ευτυχία.

Και τα γράμματα σύμβολα τ’ ουρανού

και το αρχέτυπον, η ιδέα, το πριν,

το πάντοτε, το μη

ν’ αναλογεί σε κάθε μου μορφή

σε κάθε θέα, σε κάθε διαδρομή.

Και η κάθε λέξη εκεί

Η κάθε λέξη εκεί.

Ταξίδι

Πάρε με φίλε ταξίδι μακριά

Για το κορμί και η καρδιά

να νιώσουν μέλι ως βαθιά

λαχτάρουνε και θένε...

Να νιώσει η στάλα το χαμό

Το δάκρυ μου να το λουστώ

σαν περιστέρι στην ψυχή σου

Δεν ξέρω αν είμαι, δεν ποθώ

παρά να είμαι πάθος.

Και να κοιτώ να σε κρατώ

Να ταξιδεύω

Γι’ αυτό σου λέω φίλε καλέ

πάρε με αλήθεια ταξίδι μακριά.

Άτιτλο

Τα μάτια μου κρατώ ανοιχτά

Νότες στριφογυρνούν στα σπλάχνα μου

Θα κρύψω τις μπλε ενοχές στα συρτάρια του ξύλινου

Κι όλα καμένα θα μυρίζω

In between

Οργή

Αχ, μωρέ Έλληνες που βουτήξατε τη μνήμη έεεεξω στο χάος και που πιστεύετε το παρελθόν για παραμύθι. Και παραμύθι που δεν διδάσκεστε απ’ αυτό, μα παραμύθι που εννοείτε φαντασία. Φαντασία που εννοείτε διαβολική υπόσταση του νου.

Καταργείτε σιγά σιγά τη γλώσσα μας, καταργείτε τη νόηση και τους συλλογισμούς μας και λέτε: Τούτη είναι η αλήθεια!

Η επιστήμη όμως προϋποθέτει άτομα που ψάχνουν, που αμφισβητούν, που δε δέχονται μέχρι να γίνει βίωμα το καθετί.

Αχ, Έλληνες που σας έκαναν να ντρέπεστε για το ότι είστε Έλληνες. Και τώρα βρίσκετε, βρίσκετε μες στα πλούτη σας τη φτώχεια σας.

Θάνατος! Θάνατος στην ψευδαίσθηση

Θάνατος...

Μα οι καλοί φεύγουν κι η φυγή τους σημαίνει η τελείωσή τους. Φεύγουν γιατί δεν έχουν να κάνουν τίποτε για εσάς εδώ. Ενώ εσείς τα θέλετε όλα έτοιμα. Φοβηθείτε την ώρα που θα σας κρίνει ο ίδιος σας ο εαυτός!

Γιατί εσείς μπορεί να ξεπουλάτε τις αξίες και να σβήνετε τη μνήμη σαν κάτι που έχει τελειώσει, όμως η μνήμη είναι αθάνατη και όλα μα όλα τα προσάπτει.

Άνθρωποι που δεν προβληματίστηκαν ποτέ δεν είναι άνθρωποι αλλά ζώα που παρηγοριούνται που είναι αδύναμα μα έχουν κάποιους να τα προσέχουν. Έτσι λοιπόν, με τόση ευκολία που σκοτώνετε καθετί ζωντανό, έτσι που νομίζετε πως αυτή η δύναμή σας σας κάνει και να μη νοιάζεστε για τα συνόντα σας, έτσι να μείνετε μόνοι επιτέλους στη γη, να δείτε τι καταφέρατε!

Να ζήσετε και να βιώσετε τη μοναξιά για να το καταλάβετε, να την πάρετε τη Γνώση που σαν ηλίθιοι πιστεύετε πως είναι αμάρτημα !

Anger

Κάθε χάρτη

Θέλω ν’ ακούσω στ’ αυτί μου την φωνή σου

την ιστορία σου να ψιθυρίζει... να ψιθυρίζει

θέλω ν’ ανέβω στον ουρανό ψηλά

να βλέπω από κάτω τσ’ ανθρώπους να γυρνάν

μ’ έν’ αχινό παρέα να τρέχω να γελάω

να βρίσκω την πνοή σου

να ιδρώνω το κορμί σου

θέλω σαν πέφτει η νύχτα τον ύπνο να νικάμε

να τρέχουμε να λέμε κινήσεις άσπρα χέρια

Σήμερα ξεκινά ο κόσμος!

κι απλώνεται και φεύγει

μέσα στην αγκαλιά σου το όνειρο επιμένει

θέλω να χτίσω πόλη μικρή σαν την καρδιά μου

να γεύομαι να πίνω ν’ αντλώ απ’ την πηγή μου

Να γλύφω τα εδάφη να σκίζω κάθε χάρτη