Tuesday, September 9, 2008

Αυτό το τίποτα...


Ο φυλακισμένος να μιλήσει για ελευθερία
κι αυτός που κάτι έχει να πει ας το πει επιτέλους.

Στέλνω πνεύματα να σε βρουν
διασπασμένα πνεύματα για να σε βρουν
μα γυρνούν λυπημένα για δε σε είδαν πουθενά.

Χαμένη σε πράξεις και σκέψεις που έγιναν
ή που θα γίνουν.
Μα όταν γίνονται ακόμη πιο χαμένη.

Κι αν δεν έζησα ποτέ;
Ποιος να μου το θυμίσει...
Tο μοίρασμα; των ματιών...
που με κοιτούν...
ή των άλλων...
των μακρινών
ονείρων και κόσμων.

Σα φάντασμα τριγυρνώ.
Παρατηρώ, αφήνομαι να παρατηρούμαι.
Μα δεν ξέρω πώς είναι να φιλάς
και θα σ’ αγγίζω όταν κοιμάμαι
Πάντα.
Θα ονειρεύομαι.
Θα κλείνω τα μάτια
και θα ‘σαι εκεί
θα παραχωρώ αυτό
το τίποτα...

Δεν ξέρω ποιος μιλά με το στόμα μου
Εγώ ή κάποια άλλη
κι έτσι, τι να σου πω
τι πρόταση να κάνω
και τι να μην σκεφτώ;

Σ’ αναζητώ
Από ένα τίποτα να ξαναγίνουν όλα.


The Dream - a love poem

2 comments:

Άρης said...

φθινοπωρινά βλαστάρια σε γη ερημική

Kallioph said...

Γεια σου Άρη :)