πεταλούδες

Κλάψαν οι μοίρες των καιρών μου
Και τώρα μ’ άφησαν τα δέντρα
της όμορφης ψυχής του σ’ εκείνο το μέρος
που πάνε όσοι έχουν στα δάση πεταλούδες
Αν αύριο όλα χάσουν τον καημό
θ’ αφήσουν τ’ άρματα των καιρών ν’ αφήσουνε
σημάδια τα κέντρα θα γίνουν απομόνωση
κι η κανάτα θα γεμίσει μ’ αίμα
τα χέρια και τα πρόσωπα που σε γυρίζουν
θα γίνουν αλήθεια θα γυρνάς
θα προσπαθείς να χάσεις τη λογική
ή την τρέλα σου
θα προσπαθείς να...
διψώ διψώ για άλλους τόπους
που τα όνειρα θα είναι ομορφιά

ένα αστέρι

Τα δυνατά σου μάτια σπάνε τα κλειδιά
και τα ξαναπλάθουν
Τα σημάδια είναι παντού
μα κοίτα στο πουθενά για να τα δεις
Στη χώρα που δεν υπάρχει ούτε ψέμα ούτε αλήθεια
υπάρχει γαλήνη
Στη χώρα που οι δαίμονες γίνονται άγγελοι
κι οι άγγελοι σπαθιά
τραμακτικά σα σκίζουν τον αέρα
Ένα ταξίδι στα απόμερα
στα μέρη του χειμώνα
ένα ταξίδι στους γκρεμούς
θ' ακούς τη φωνή μου δυνατή
θα σε προσεγγίσει, θα σε οδηγήσει
μέσ' από μονοπάτια θα σε περάσει
θα σ' ανταμείψει, θα σε γιατρέψει
Στα νερά τα καθάρια θα σε ξεπλύνει
Και θα σε φτάσει ακέραιο στη χώρα της σιωπής

Ήρθε ο καιρός για τα μεγάλα πνεύματα
θ' ανυψωθούν
δεν το νιωθεις ήδη το πόσο κοντά έχεις φτάσει;
δε βλέπεις ήδη πως οι δρόμοι γυρνούν
στριφογυρνούν
χωρίς να καταλήξουν πουθενά;
κι η θάλασσα
η μεγάλη με τα φτερά
στα βάθη της κρύβει αιώνια κι αρχαία μυστικά
που δεν ακούγονται
που δε μιλιούνται
ανάσες δίνουν και καθοδηγούν
στα αστέρια του βυθού
δώσε μου ένα αστέρι να ανάψω
να πιω το φως του και ν' αναγεννηθώ

Έλα

Δεν ξέρω πού θέλει να πάει.
Αισθάνεται κρύο, πάγος και όλο το μυαλό.
Η βροχή στροβιλίζει πάλι τις αισθήσεις της.
Δεν ξέρει πια ποια είναι.
Μέσα στο χρόνο που γυρνά
γυρνά κι αυτή σα ρόδα
που έμαθε μόνη να κυλά
κυλά, κυλά στα χρόνια.
Δεν ξέρω πού είναι.
Μου στέλνει μηνύματα από πολύ μακριά
μα δεν καταφέρνω ποτέ να τα φτάσω.
Μένω πάντα στη μέση
πάντα στη μέση
και μετά πάλι στην αρχή.
Κι αυτή μου λέει
Σιγά, σιγά έλα κοντά μου.
Έλα με δύναμη, έλα με δύναμη κοντά μου.
Μόνο έλα, έλα λίγο πιο κοντά μου.

Μουσική

Κι όταν ο πόλεμος αρχίσει
να φέρεις μαζί τη μουσική
να παίξεις
να γελάσεις τους πολέμιους

Ιστορίες ανεπανάληπτων προσδοκιών

Και περιμένεις
Και επιμένεις
Όλο τα ίδια λες
Κι όλο τα ίδια κάνεις.
Κάποτε μες στην ερημιά
βρήκα μια πεταλούδα
Κάποτε μέσα στη βρωμιά
ασήμι βρήκα και χρυσό
Μίλησε για παράξενα
Μίλα γι’ αμφιβολίες
Έλα σαν ήλιος κάθε πρωί
Έλα σα σύννεφο
σα μοναξιά σαν καταιγίδα
μια βροχή μόνο
μπορεί να με σώσει.

Στ’ αποκαΐδια της αλησμόνητης λέξης

Έζησα στ’ αποκαΐδια της αλησμόνητης λέξης
και πέρασα στα άδυτα του νου σου
μόνο με μια δαμασκηνιά στα χέρια να με οδηγεί
στις μυρωδιές από τα χάλκινα βρέφη σου
να ζεστάνω λίγο τις παλάμες μου
να ξαποστάσω λίγο όλες τις θύμησες
όλες τις λέξεις που τύραννοι είναι
πολεμούν για να ξεχάσουν
τη μυρωδιά από τα άγρια μέρη
που τριγυρίζουν οι φυγάδες
που τρέχουν κυνηγημένοι
απ’ τα αόρατα τέρατα των αιώνων
αυτά που σε δείχνουν
αυτά που κοιτάνε την κάθε ματιά σου
η ζωή σου είναι τραγωδία
και τα βουνά ξεπέσανε στους ώμους
και πονάνε όλα τα κόκαλα
σε όλο το κορμί
που αφήνεις τα κέρατα να σαπίζουν
και τραγουδάς ξένα τραγούδια
και ψάχνεις λάθος βήματα ν’ ακολουθήσεις
κι αγναντεύεις το τίποτα που είναι η ζωή σου
αποκαλύπτεις τις έννοιες με τους δικούς σου ορισμούς
κι αντιλαμβάνεσαι τη φάρσα
ανακαλύπτεις την ανάσα σου

Art by Elyse-Paintings

Χρόνος

Πότε πέρασε ο χρόνος;
Κι ο χρόνος πώς θα ξαναρθεί ;
Σα να ’ταν χθες θυμάμαι τη μέρα
που μού ’πες πως θα εμφανιστείς.
Σα να ’ταν χθες θυμάμαι τη νύχτα
που τ’ όνειρο είδα ζωντανό.
Σαν ένα χθες το κάθε τώρα
κι εσύ ωριμάζεις σα φρούτο γλυκό.
Σαν αύριο, τώρα, χθες.
Σαν τα μυστήρια τ’ ανθρώπινων μυαλών.
Πού είσαι χρόνε ;
Καθώς περνάς γέλασε στην καρδιά μου...

Ο τρόμος της ψυχής σου

Όπου αλλού κι αν κλειστείς

εκτός από τα μυστικά

απ’ τη σιωπή

τον τρόμο της ψυχής σου

θα σε βρουν

ενώ από εκεί κανείς δε θα περάσει

εκεί ο μόνος κάτοικος θα είσαι εσύ

Και δες

ζήσε με την αλήθεια

ζήσε προς την αλήθεια

Κι η μοναξιά του κόσμου τόσο απαλή είναι

Και πώς να εξηγήσω αυτή την αγάπη;

Η ουσία χάνεται μέσα στις λέξεις

Η ουσία είναι καθαρή

Κι όσο μικρό κι αν είναι το δωμάτιο

όλος ο κόσμος μέσα μου χωράει

Πες στον εαυτό σου

Θέλω να μάθω από τον πόνο

και μάθε την άπειρη χαρά

την άπειρη γαλήνη

Πες είναι αγάπη αυτό που αναζητώ

πες είναι ελευθερία

και ψάχνε

και κοίτα

και φαντάσου

πόσο διαφορετικός είναι ο ένας άνθρωπος από τον άλλον

και κοίτα

κι ονειρέψου

και σκέψου

και πράξε

Καθάρισε τα μάτια σου απ’ την απόλυτη βροχή

δέξου ό,τι έρχεται με όρεξη για γνώση

και τη γνώση κάν’ την πράξη

κι ελευθέρωνε κάθε στιγμή το αόρατο θηρίο

θα φερθεί καλά στους ανθρώπους

γιατί από θηρίο θα μεταμορφωθεί σε αγνό ζώο

και θα πορεύεται αναζητώντας την αλήθεια

κι ό,τι κι αν κάνει πάντα θα σ’ αγαπά

όσο κι αν προσπαθήσεις να μεταλλάξεις την ιδέα σου σε μίσος

γιατί είσαι ένα με κάτι άλλο

και σε προσέχει

Πώς να χαθείς αν δεν το θελήσεις πρώτα;

Πώς αν η επιθυμία σου είναι τόσο αμετάκλητη

και τόσο θαραλλέα

και τόσο δυνατή

και ταπεινώνει τα πάντα

δε σέβεται τίποτα

κι αυτά δεν έμαθαν

δεν έψαξαν να βρουν τη δύναμη

για να την πολεμήσουν με θάρρος

και κατανόηση

και δίψα για επικοινωνία

δίψα για ανακάλυψη

για πράγματα που ενώ φαίνονται ίδια

αλλάζουν καθημερινά

σε κάθε φύσημα του αέρα

της νοσταλγίας

της θύμησης

της λέξης της σωστής που ακόμα δεν ειπώθηκε

μα τη νιώσανε άνθρωποι κι άνθρωποι

απ’ όποια μεριά κι αν τους δεις...

θα καταλάβεις...

Photo: "Dance of Beauty" by Gaylord Ho

Παραμύθι

Ένα μικρό αστεράκι μια φορά
αποφάσισαν θεοί να μην πεθάνει.
Σε όποια άκρη κι αν είσαι πάντα το ίδιο θα είναι.
Γιατί δεν έχει σημασία.
Ο πόνος κι η ευτυχία είναι ένα.
Είναι το ίδιο.
Και τα δύο μια πλάνη.
Αλλά πρέπει πρώτα να μάθεις
να ζεσταθείς και να κρυώσεις
και να κοιμηθείς επιτέλους
να κλείσεις τη φωνή σου
και να ονειρευτείς
τον κόσμο που σε παραμύθιαζε
Που σε παραμύθι είσαι ακόμα
εκεί είσαι μόνο αληθινή
χωρίς τίποτα.

Καταδικασμένη

Ξέρω...

η ανάσα μου θ’ αρχίσει να θεριεύει

και κανείς τα λόγια μου δε θα γνωρίζει

γιατί δε βγαίνουν με τη φωνή.

Η φωνή είναι για τους αντρειωμένους

γι’ αυτούς που έχουνε ψυχή.

Κι εγώ προτιμώ να καώ και ν’ αφανιστώ

να ζήσω σε μια άλλη χώρα.

Και προτιμώ να μένω μοναχή

ακόμα και μες στον κόσμο.

Δεν ξέρω γιατί το μυαλό μου πονάει τόσο πολύ.

Δεν ξέρω αν μ’ ενδιαφέρει.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Η θλίψη αυτή που κατοικεί αρέσκεται να μένει.

Και τρώει τα πάντα μέσα στο μυαλό.

Ακόμα και τα λόγια.

Ακόμα και τον τρόπο που μπορώ να καταλαβαίνω.

Αρχίζω απ’ την αρχή κάθε φορά

και πάντα νιώθω να τελειώνω.

Και πάντα βλέπω πως τελειώνω.

Και θέλω να μη φαίνομαι

ίσως να μην υπάρχω.

Και πάντα θέλω να βυθίζομαι

να βγαίνω σαν βγαίνουν τα μωρά.

Και τίποτα

καμιά αγάπη δεν μπορεί να μ’ αγαπήσει.

Η δική μου η αγάπη δεν μπορεί να με αντέξει.

Η δικιά μου η ζωή δεν μπορεί να με αντέξει.

Κανείς δεν αναζητάει τη μορφή μου

κι εγώ φοβάμαι να βγω απ’ τη μοναξιά μου

και ν’ αντέξω στην κρίση και στην απογοήτευση

όλων των επίγειων παραδείσων.

Κρυφά

Όλα γίνονται κρυφά.

Κι εσύ που έχεις τα μάτια για ν’ αντικρύσεις το μοιραίο

τα κλείνεις.

Επικαλείσαι άλλους θεούς

μοναδικούς, αλλιώτικους

και μακρινούς που θα ακούσουν τη σιωπή σου.

Θα σου γελάσουν.

Θα σου γελάσουν.

Κι εσύ με μάτια κλειστά θα χαθείς πάλι.

Θα χαθείς πάλι.

Και κλαίω σιγά τα βράδια

μήπως μ’ ακούσει αυτός ο άλλος

που κατοικεί μέσα σε μένα.

Αυτός που ξέρει όλες τις λύσεις

μα το μόνο που έχει να μου πει

είναι τίποτα.

Μου χαμογελάει

μ’ ένα παράξενο χαμόγελο

και ξέρω πως τα ξέρει όλα.

Και τα όλα είναι το χαμόγελο.

Μα η ψυχική κούραση εξουθενώνει τη ματιά μου

και το μόνο που θέλω είναι να είμαι λεύθερη

μα ο εαυτός μου δε μ’ αφήνει

γι’ αυτό το μόνο που θέλω είναι ο θάνατος

μ’ αυτός δε θα με θέλει

θα με πετάξει κι αυτός χαμηλά

και θα πει:

Είσαι καταδικασμένη να είσαι.

Μα εγώ δε θέλω να είμαι.

Εγώ θέλω να μην είμαι.

Αυτό που κάνω είναι νεκρό κι ανούσιο και ψέμα

γι’ αυτό θα δώσω το σπαθί στα χέρια του αθάνατου ανθρώπου

και θα του πω να το ζεστάνει στην καρδιά μου

και να λυώσει όλο το αίμα που με κάνει να υπάρχω.

Κι ύστερα δεν μπορώ άλλο.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ σας λέω.

Αλλά ποτέ η φωνή δεν ακούστηκε.

Ό,τι έγινε ποτέ δεν έγινε αληθινά

γιατί στη σκέψη ήταν όλα τους

όλα στο όνειρο.

Και ποτέ δεν κοίταζα όταν ήθελα να κοιτάξω.

Ποτέ δε μίλησα όταν ήθελα να μιλήσω.

Κι όταν αγάπησα όλοι με μίσησαν.

Και μού ‘παν:

Τι κάνεις πάλι; Πάλι γελιέσαι.

Μα ποιον να γελάσω εκτός από μένα;

Ποιον να σκοτώσω

να καταστρέψω

να μην τον πονέσω...

άτιτλο

Οι μικροί κόσμοι των ανθρώπων

δε βγάζουν παραπέρα.

Πατάει σε χρώματα

μεθάει με σχήματα

με ήχους διασκεδάζει

Κλείνει με δύναμη

κλείνει τη δύναμη

και μπαίνει στο μικρό κελί

του σύμπαντος όλου

σ’ ένα αστέρι κρύβεται το μυστικό

πιάστο ή το χάνεις για πάντα

Και το μικρό, γλυκό κοριτσάκι

με το μικρό του φουστανάκι

χαμογελά κι υψώνει τα χέρια

κοιτάει ψηλά μα βλέπει μέσα.

Μαζί

Είσαι κάνοντας βόλτες΄
κάθετα κινείσαι στον αγέρα
και βλέπεις σα θάνατο΄
πετάς πάνω απ’ το βουνό
πάνω από μένα΄
Ξεφεύγεις΄
περιπλανιέσαι σε δρόμους
που ποτέ δεν είχες νιώσει.
Δώσε μου το χέρι σου ν’ ανέβουμε
μαζί.
Μαζί.

φωτογραφίες: Πάρνηθα 29/6/2008

Δεν ακούς...

You have been disconnected…

Δεν το κατάλαβες ακόμα;

Μπορεί, ποιος ξέρει;

Υπάρχουν πιθανότητες.

Μάλλον γι’ αυτό.

Θα τα πληρώσεις όλα, μην ανησυχείς.

Σε ποια χώρα περπατάω;

Γιατί μας πετάνε με το που μπαίνουμε;

Πρέπει να βρω ένα παιχνίδι που στο τέλος

να προσπαθείς να αναστήσεις κάποιον νεκρό.

Νομίζουμε πως ζούμε;

Γιατί βάζω πληθυντικό στον ενικό;

Γιατί μου γυρίζετε την πλάτη;

Anyway…

Συνέχισε να ζεις χωρίς να ζεις

και να ψάχνεις χωρίς να κοιτάς.

Αμφιβάλλω για τη συνέχεια.

Παραστρατώ σε κάθε βλέμμα.

Μια φρίκη έφαγα…

Αχ, ναι μωρό μου

Τώρα μπορούμε να επικοινωνούμε μόνο από μακριά.

Θα σερνόμαστε μέσα στα καλώδια για ώρα αρκετή.

Θα μπαίνουμε, θα βγαίνουμε

μα κάπου έξω απ’ το χρόνο θα ταλαντευόμαστε.

Δεξί κλικ, δεξί κλικ και σωθήκαμε.

Πάλι εδώ.

Νιώσε τα χέρια μου, σε ακουμπώ.

Κοιτάξτε, θέλω να χάσω την προσπάθεια.

Χαλάρωσε..

Θέλω να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν άνθρωπο.

Θέλω να μην ξαναβγώ απ’ τους τοίχους μου.

Με delivery όλα τα απαραίτητα θα βρίσκονται σπίτι.

Θέλω να κλάψω χωρίς να κλαίω να γελάω…

Η θέληση ανάπηρη και περπατάει δίπλα μου.

Στο επόμενο level θα πάρει δύναμη.

Κοιτάνε τα μάτια μου τα μάτια τους στο δρόμο

ή στα σπίτια μα δε με βλέπουν.

Ειλικρινά.

Τους χαιρετάω κι είναι σα να μην άκουσαν τίποτα

εκτός απ’ τον αέρα.

Σου μιλάω, δεν ακούς.

Φωτογραφία

Στον ωκεανό... και πέρα

Εδώ στο τέλος και στην αρχή
Εδώ τα χάνεις όλα
Εδώ προσεύχεσαι σιγά
και μόνο η μουσική ακούει

Εδώ θα έρθεις και θα δεις
μέσα στα κύματα θα νιώσεις
και θα πεθάνεις κι άλλη μια φορά
όμως νεκρή δε θα ‘σαι πουθενά

Μέσα στο πλήθος σέρνεται η μοναξιά
και στη σιωπή ντύνεις ξανά
τα πέπλα του κορμιού σου

Τα φυλαχτά σου κρατάς καλά
Και στους μοναχικούς ανέμους
πετάς και κλείνεις πια τα μάτια.

Και τώρα δες, δες πας ψηλά
κι ας είσαι τόσο χαμηλά
Κι άκου, άκου πώς ηχεί η αλήθεια
Και πώς προφταίνει να νιώσει ευτυχία
όποιος ακούει
όποιος ακούει προτού μιλήσει

Σέρνω, σέρνω τα χρόνια
Τα πληγωμένα χρόνια
σέρνω μαζί μου
Κι ακολουθάω, ακολουθάω την τρικυμία
Και δεν προφταίνω
να δω δε μένω
τα νεκρά, νεκρά τα λόγια
και δε θάφω, δεν ξεκουράζω
τις νεκρές, νεκρές τις μέρες

Πώς αγαπώ, πώς αγαπώ
τα ζωντανά τοπία
αδημονώ, αδημονώ
να δω τα μέλη
όλα τα μέρη
της τρικυμίας.

Έτσι είναι καλύτερα
Εδώ μέσα στο φως
Έτσι είναι αυτονόητα
Ο σκοπός, το σύμπαν και ο δρόμος
Εδώ μη σε ταράζει η σιωπή
είναι η ησυχία
είν’ οι φωνές των δέντρων
των πουλιών
που ξέρουνε τι λένε.

Καθένας γίνεται στο δικό του χώρο
στο χρόνο το δικό του
μη με πατάς
μη μου στερείς την ομορφιά της πλάσης.

Κρύψου

- Κρύψου γιατί απ’ αγάπη εγώ δεν ξαγρυπνώ.

- Δε φεύγω αν δε μου δώσεις μια ζωή να ζήσω να ευτυχήσω.

- Ζητάς από εμένανε ζωή μα σού ‘πα δεν τη γνωρίζω εγώ, δεν έχω για να δώσω.

- Δες με που κλαίω κι αν η φωνή μου δε σε συγκινεί, τα δάκρυά μου ας γενούν βροχή και να σε λούσουν.

- Μόνη θα είσαι σε όλους τους καιρούς, μην το ξεχνάς καρδιά μου.

- Και να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε θάλασσα ή σε ποταμάκι ή να γενώ μια αρχόντισσα των άνεμων λουλούδι΄ έτσι δε θα σκεφτόμουνα, τη θλίψη δε θα είχα

Illustration