Friday, February 1, 2008

Δεν ακούς...


You have been disconnected…

Δεν το κατάλαβες ακόμα;

Μπορεί, ποιος ξέρει;

Υπάρχουν πιθανότητες.

Μάλλον γι’ αυτό.

Θα τα πληρώσεις όλα, μην ανησυχείς.

Σε ποια χώρα περπατάω;

Γιατί μας πετάνε με το που μπαίνουμε;

Πρέπει να βρω ένα παιχνίδι που στο τέλος

να προσπαθείς να αναστήσεις κάποιον νεκρό.

Νομίζουμε πως ζούμε;

Γιατί βάζω πληθυντικό στον ενικό;

Γιατί μου γυρίζετε την πλάτη;


Anyway…

Συνέχισε να ζεις χωρίς να ζεις

και να ψάχνεις χωρίς να κοιτάς.

Αμφιβάλλω για τη συνέχεια.

Παραστρατώ σε κάθε βλέμμα.

Μια φρίκη έφαγα…


Αχ, ναι μωρό μου

Τώρα μπορούμε να επικοινωνούμε μόνο από μακριά.

Θα σερνόμαστε μέσα στα καλώδια για ώρα αρκετή.

Θα μπαίνουμε, θα βγαίνουμε

μα κάπου έξω απ’ το χρόνο θα ταλαντευόμαστε.


Δεξί κλικ, δεξί κλικ και σωθήκαμε.

Πάλι εδώ.

Νιώσε τα χέρια μου, σε ακουμπώ.

Κοιτάξτε, θέλω να χάσω την προσπάθεια.

Χαλάρωσε..

Θέλω να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν άνθρωπο.

Θέλω να μην ξαναβγώ απ’ τους τοίχους μου.

Με delivery όλα τα απαραίτητα θα βρίσκονται σπίτι.

Θέλω να κλάψω χωρίς να κλαίω να γελάω…

Η θέληση ανάπηρη και περπατάει δίπλα μου.

Στο επόμενο level θα πάρει δύναμη.


Κοιτάνε τα μάτια μου τα μάτια τους στο δρόμο

ή στα σπίτια μα δε με βλέπουν.

Ειλικρινά.

Τους χαιρετάω κι είναι σα να μην άκουσαν τίποτα

εκτός απ’ τον αέρα.

Σου μιλάω, δεν ακούς.

Φωτογραφία

2 comments:

ΩΣΗΕ said...

πόση ανησυχία είδα σήμερα. Γιατί μιλάς στον πληθυντικό αναρωτιέσαι... η θέληση ανάπηρη... σου μιλάω δεν ακούς...

πολύ γνωστά, πολύ γνωστά συναισθήματα...

καλημέρα, καλημέρα

Anonymous said...

Ωραίο!