Δέντρα μου...

ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΥ...

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας εύρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία.

Αύριο, μεθαύριο, σύντροφο θα μ' έχετε και φίλο,
τα μυστικά σας θέλω να μου πείτε,
μα όταν, αργότερα, φανεί το πρώτο νέο σας φύλλο,
θα πάω μακριά, το φως για να χαρείτε.

Κι αφού ταιριάζει, ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει.

Κώστας Καρυωτάκης



Οι φωτογραφίες είναι από το Πήλιο, εν κινήσει.

Στο κενό της πληγής σου

Έχω το μεσημέρι μου

τον συννεφιασμένο ουρανό

τις μυγδαλιές π’ άνθισαν πρόωρα

την απουσία σου

Έχω μια πορεία εξελικτική

έχω τη λύπη και τη χαρά

την ύπαρξη και το χαμό

τις πολύπλοκες αναζητήσεις της απλότητας

Έχω την τύχη και το βουνό

έχω την απεριόριστη μορφή σου

το αυτό που γίνεται το άλλο

έχω το τέλος μιας κατάστασης

και την αείμνηστη αρχή της

Έχω το τώρα το πριν και το μετά

έχω το αιώνιο

τη δική σου ζωή και τη δική μου

τη ζωή των αστεριών

τη ζωή του τίποτα

χάνομαι ξανά στο κενό της πληγής σου

αναπνέοντας.

Lovers

Όταν...

Όταν πεθάνουμε θα είμαστε όπως προτού γεννηθούμε.

Χ. Θεοδωρίδη - Επίκουρος - Η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου

Επικούρεια φιλοσοφία

Harmony

Στον ωκεανό... και πέρα

Εδώ στο τέλος και στην αρχή
Εδώ τα χάνεις όλα
Εδώ προσεύχεσαι σιγά
και μόνο η μουσική ακούει

Εδώ θα έρθεις και θα δεις
μέσα στα κύματα θα νιώσεις
και θα πεθάνεις κι άλλη μια φορά
όμως νεκρή δε θα ‘σαι πουθενά

Μέσα στο πλήθος σέρνεται η μοναξιά
και στη σιωπή ντύνεις ξανά
τα πέπλα του κορμιού σου

Τα φυλαχτά σου κρατάς καλά
Και στους μοναχικούς ανέμους
πετάς και κλείνεις πια τα μάτια.

Και τώρα δες, δες πας ψηλά
κι ας είσαι τόσο χαμηλά
Κι άκου, άκου πώς ηχεί η αλήθεια
Και πώς προφταίνει να νιώσει ευτυχία
όποιος ακούει
όποιος ακούει προτού μιλήσει

Σέρνω, σέρνω τα χρόνια
Τα πληγωμένα χρόνια
σέρνω μαζί μου
Κι ακολουθάω, ακολουθάω την τρικυμία
Και δεν προφταίνω
να δω δε μένω
τα νεκρά, νεκρά τα λόγια
και δε θάφω, δεν ξεκουράζω
τις νεκρές, νεκρές τις μέρες

Πώς αγαπώ, πώς αγαπώ
τα ζωντανά τοπία
αδημονώ, αδημονώ
να δω τα μέλη
όλα τα μέρη
της τρικυμίας.

Έτσι είναι καλύτερα
Εδώ μέσα στο φως
Έτσι είναι αυτονόητα
Ο σκοπός, το σύμπαν και ο δρόμος
Εδώ μη σε ταράζει η σιωπή
είναι η ησυχία
είν’ οι φωνές των δέντρων
των πουλιών
που ξέρουνε τι λένε.

Καθένας γίνεται στο δικό του χώρο
στο χρόνο το δικό του
μη με πατάς
μη μου στερείς την ομορφιά της πλάσης.

Στην ψυχή

Ένας ξένος στην ψυχή
Και μια δυσκολονόητη πορεία.

A clear path...