Στον ωκεανό... και πέρα

Εδώ στο τέλος και στην αρχή
Εδώ τα χάνεις όλα
Εδώ προσεύχεσαι σιγά
και μόνο η μουσική ακούει

Εδώ θα έρθεις και θα δεις
μέσα στα κύματα θα νιώσεις
και θα πεθάνεις κι άλλη μια φορά
όμως νεκρή δε θα ‘σαι πουθενά

Μέσα στο πλήθος σέρνεται η μοναξιά
και στη σιωπή ντύνεις ξανά
τα πέπλα του κορμιού σου

Τα φυλαχτά σου κρατάς καλά
Και στους μοναχικούς ανέμους
πετάς και κλείνεις πια τα μάτια.

Και τώρα δες, δες πας ψηλά
κι ας είσαι τόσο χαμηλά
Κι άκου, άκου πώς ηχεί η αλήθεια
Και πώς προφταίνει να νιώσει ευτυχία
όποιος ακούει
όποιος ακούει προτού μιλήσει

Σέρνω, σέρνω τα χρόνια
Τα πληγωμένα χρόνια
σέρνω μαζί μου
Κι ακολουθάω, ακολουθάω την τρικυμία
Και δεν προφταίνω
να δω δε μένω
τα νεκρά, νεκρά τα λόγια
και δε θάφω, δεν ξεκουράζω
τις νεκρές, νεκρές τις μέρες

Πώς αγαπώ, πώς αγαπώ
τα ζωντανά τοπία
αδημονώ, αδημονώ
να δω τα μέλη
όλα τα μέρη
της τρικυμίας.

Έτσι είναι καλύτερα
Εδώ μέσα στο φως
Έτσι είναι αυτονόητα
Ο σκοπός, το σύμπαν και ο δρόμος
Εδώ μη σε ταράζει η σιωπή
είναι η ησυχία
είν’ οι φωνές των δέντρων
των πουλιών
που ξέρουνε τι λένε.

Καθένας γίνεται στο δικό του χώρο
στο χρόνο το δικό του
μη με πατάς
μη μου στερείς την ομορφιά της πλάσης.