Τα μυστικά φύλλα
το ταξίδι που κάνεις
κάθε μέρα
η αγάπη σου ανέπαφη
που περιμένει να γίνω ικανή
να τη δεχτώ.
η μυστική σου αγάπη
η σιωπηλή, η ακτινοβολούσα
το σημείο μηδέν
ο χρόνος μες στο χρόνο
ο άχρονος
πολύ απαλά – μονάχα απαλά
Μισή ζωή για να δέχεσαι τη μια καταπίεση πίσω απ’ την άλλη
κι άλλη μισή να προσπαθείς να τις ξεφορτωθείς.
Τόση ζωή, τόσα εκατομμύρια κι άλλα τόσα χρόνια
για να βρίσκουμε τρόπους να βρεθούμε στην εξουσία
Κι ύστερα βλέπω εσένα και με κοιτάς
κι αναγνωρίζεις τη δύναμη μέσα σε μένα
και ξέρεις πώς να ζήσεις ενάντια σ’ αυτή την τυραννία
και επιτέλους φέραμε τη ζωή μέχρι εδώ
τώρα θέλουμε να φύγουμε μ’ ένα νέο μπαμ
και να μην το πολυσκεφτούμε
να φύγουμε όπως μας αξίζει
σαν ορφανά.