με τα μάτια ανοιχτά

Κι οι φίλοι μου εκείνοι που με τα μάτια ανοιχτά
πέρασαν απ’ το ηλιοβασίλεμα στον θάνατο
ούτε για μια στιγμή δεν έπιασαν μελάνι
Στα κρύα χέρια τους αρμενίζουν
τις διχαλωτές ανάσες των βουβών χίμαιρων
Κι η μοναξιά τους η πατρίδα τους
κι ο θάνατός τους σαν λουλούδι ανυπεράσπιστο

Καθώς αναμειγνύω μέσα μου τις σκοτεινές μορφές
του χρόνου
και προσπαθώ να πλανηθώ και τ’ άλλο
να προφτάσω

Και δίχως τη φωνή σου θα παρανομώ!

διαμάντι

Περνάω πατώντας τα δημιουργήματα΄υλικά των άλλων κόσμων
Επικαλούμενη το ρευστό μονοπάτι μεμιάς μορφή να επικαλυφθεί
Προσευχόμενη στο μη έχον όνομα
διαμάντι να εισπνεύσει ο θυμός
να ρθει μεμιάς και να κατασταλάξει τα υγρά του
Φοβούμενη μην απογυμνωθώ
και να διαβώ δε θα μπορώ
τα αίσχη των αιώνων

πεταλούδες

Κλάψαν οι μοίρες των καιρών μου
Και τώρα μ’ άφησαν τα δέντρα
της όμορφης ψυχής του σ’ εκείνο το μέρος
που πάνε όσοι έχουν στα δάση πεταλούδες
Αν αύριο όλα χάσουν τον καημό
θ’ αφήσουν τ’ άρματα των καιρών ν’ αφήσουνε
σημάδια τα κέντρα θα γίνουν απομόνωση
κι η κανάτα θα γεμίσει μ’ αίμα
τα χέρια και τα πρόσωπα που σε γυρίζουν
θα γίνουν αλήθεια θα γυρνάς
θα προσπαθείς να χάσεις τη λογική
ή την τρέλα σου
θα προσπαθείς να...
διψώ διψώ για άλλους τόπους
που τα όνειρα θα είναι ομορφιά