Μόνο σήμερα είναι που σηκώθηκα απ’ το κρεβάτιαπό έναν ύπνο μου βαθύ.
Είναι μόλις δυό μέρες που κοιμάμαι ασταμάτητα
κι ούτε ονειρεύτηκα στιγμή.
Απόψε νιώθω, φιλικά, σα να γεννήθηκα
κι η μουσική μού κατακλύζει την ψυχή.
Δεν είν’ η μάσκα που θα σε κάνει εσένα διάσημο
μα η ζωή, πώς θα την πράξεις, αληθινή.
Είναι ένα έργο που ταλανίζει το κεφάλι μου,
σκέψες κι ονείρατα και λόγια αρμονικά.
Μα μήτε τόλμησε το χέρι να βαστήξει το,
και το μελάνι δεν το πήρα από νωρίς.
Είναι δυό μέρες μόνο τώρα που σηκώθηκα
μες στο σκοτάδι τα στοιχειά να καρτερώ.
Μες στην ψυχούλα, στην ψυχούλα σου νοστάλγησα
σαν πυρετός να πασπαλίσω τη μορφή.
Πέφτω σαν πόθησα
σαν πόθησα το τέλος μου.
Δεν είναι πικάντικο το βλέμμα που το φόρεσα
μήτε οι καιροί, μήτε οι καιροί που ξενυχτώ.
Σ’ όλα τα λάθη, τα μισόλογα, τα σφάλματα
δε θέλεις πια, δε θέλεις μήτε να μαθαίνεις.
Μα εγώ φωνάζω, σου φωνάζω ψιθυρίζοντας
και να που θέλω να ανθίσω στο κορμί σου.
