Wednesday, April 18, 2007

Μια σκοτεινή ανάμνηση


Μη μ΄ αναζητήσεις πια στα κρύα νερά

Καθώς φεύγω θα σε χαιρετώ

Μια σκοτεινή ανάμνηση καθώς χάνομαι


Spring Creek reflection

6 comments:

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Εσύ που ταξιδεύεις ήδη στ΄ άστρα ελεύθερη
πώς διατυτπώνεις τόση σκοτεινή απαισιοδοξία;

Kallioph said...

Ελευθερία δεν είναι βόλεμα,
ελευθερία δεν είναι ένα μόνιμο ημιχαμόγελο στο στόμα, ελευθερία θέλει θάρρος για ν ανοίξεις μια πόρτα ή να την κλείσεις, θέλει κότσια ν' απογυμνώνεις τον εαυτό σου από δικαιολογίες και φούμαρα, ελευθερία είναι μάχη, είναι ελπίδα ενώ όλα τείνουν προς το χάος, είναι η φωνή της κάθε ψυχής που έζησε και ζει σ αυτόν τον πλανήτη και φώναξε και φωνάζει για την καταπίεση του ανθρώπου από τον άνθρωπο (ή από τον ίδιο τον εαυτό μας).

Μπορεί να μοιάζει απαισιόδοξη η διατύπωση, αλλά έτσι είναι.. κάποτε πρέπει να κλείσεις μια πόρτα και κάποτε ν' ανοίξεις μια άλλη, την ίδια αξία έχουν και οι δύο αυτές κινήσεις για την εξέλιξή σου.

Είμαι φως και σκοτάδι, ή θα γνωρίσω και τα δύο ή δεν θα γνωρίσω κανένα.
Είσαι φως και σκοτάδι και θ'αγαπήσω και τις δυο πλευρές σου για ν' αγαπήσω εσένα.

Anonymous said...

προχτές μου μάγκωσε η πόρτα
την καρδιά

μιά φίλη

tolitsa said...

Κι ομως. Το να εχεις την γενναιοτητα να κλεινεις μια πορτα και να ανοιγεις μια αλλη, ακουγεται τοσο ελπιδοφορο!

candyblue said...

dark victory

Kallioph said...

Οι πόρτες θέλουν πάντα προσοχή...

Τολίτσα δεν ξέρω αν πρέπει απαραίτητα να κλείσεις μια πόρτα για ν' ανοίξεις μια άλλη, πάντως σίγουρα πρέπει να ξεκαθαρίζεις τα πράγματα ώστε να μην μένουν χαοτικά.

Candyblue δεν ξέρω καν αν μπορώ να το δω ως νίκη-ήττα, σίγουρα όμως μπορώ να δω τι νιώθω.