Πυρήν

Η άγνοια
Επιφέρει όλα τα δεινά
Κάνει βίαιο τον άνθρωπο
Πιστεύουν βέβαια πως γνωρίζουν κάποιοι...
Σκοπός είναι να ζήσουν
Πάντα να επιβιώσουν
Aυτοί εις βάρος του περιβάλλοντος
Κι ήθελα νά ‘ξερα
Πως μορφοποιούμαστε και μεις ως χώμα
Εις βάρος του ίδιου μας του εαυτού
Γιατί εγώ κι η γη είμαστε ένα
Kι όμως τυραννιόμαστε να διαφοροποιηθούμε απ’ το Όλον
Είμαστε πιο έξυπνοι, πιο τρανοί, πιο δυνατοί
Γνωρίζουμε περισσότερα από κάποιους
Βγάζουμε περισσότερα
Είμαστε πιο όμορφοι...
Συμπεριφέρομαι σε σένα
Σαν να σαι κάτι ξέχωρο από μένα
Κάτι διαφορετικό
Και πράγματι η μορφή αλλάζει
Μα στην ουσία είμαστε το ίδιο
Από έναν πυρήνα
Που π α ί ζ ε ι ...

Γι’ αυτό αγκάλιασέ με άμα σου φωνάζω
Εξουδετέρωσε, αντιστάθμισε
Την βία
Εξισορρόπησε τα ιδανικά

Βότσαλα

Ρακοπόταμος

Ενώπιον

Ζήτα μου την φωτιά

Ζήτα μου τον ρόλο μου να παίξω στην μάχη

Εύπλαστη δια των επενεργειών

Αλικόμορφη μνήμη μιας αιώνιας πάλης

Ελεύθερη... ιδέα

Δεν τολμώ να σου απαριθμήσω το σκοτάδι

Στο όνειρο σημαίες αλλόκοτες

Στην ζωή άνεμος που τις κινεί

Ήθελα μόνο στ’ άγγιγμά σου

Να παγώσει ο χρόνος

Να ζεσταθεί το κορμί

Χάραξε απότομα

Ούτε να δω πρόλαβα

Την αγάπη να ωριμάζει

Πίνω τις μυρωδιές των δέντρων

Κλείνω τα μάτια ενώπιον ηλίου

Ψυχή πάλλεται

Fireball

Ζωή

Φίλοι που μ’ανταλλάξατε

Φίλοι που με πετάξατε

Άγνωστοι φίλοι δεν θα μ’ έχετε

Ζωή

Αχ, ζωή που με ταίριαξες να προχωρώ τον δρόμο τον ψηλό

για ν’ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά

Να κατεβαίνω κι από τα κόκκαλα των πιο παλιών ανθρώπων

πιο χαμηλά.

Κι οι δρόμοι που γυρνώ

αντιγραφές από βιβλίο πολυδιαβασμένο.

Και η μορφή σου η σκοτεινή

το φως απλώνει σ’ όλη τη γη

Και τα δάχτυλά σου που κρατώ

παιδιά μου θυμίζουν που παίζουν σκυφτά.

Κι όλοι οι άνθρωποι

Αχ, πώς κοιτούν

Και τι κοιτούν;

Αχ, άδεια η ζωή μου

Και καθώς προχωρώ πιο άδεια ακόμα

Τρύπα θα γίνει

Σε λίγο θα πέφτει όλο το ψέμα μέσα

όλη η λύπη

Όλη η λύπη θα πέσει μέσα.

Μα εγώ πού είμαι;

Γεννιέμαι απ’την λύπη

Γεννιέμαι απ’τα χάδια

Ζητάω κρεβάτια ξεκούραση να δώσω στην ψυχή μου

που τρέχει και τρέχει

που αφήνει και βρίσκει

που βρίσκει και διώχνει

που διώχνει να ‘ναι μόνη

γιατί εκεί την περιμένουν οι φωνές

εκεί είναι οι φίλοι οι χαμένοι

στης μοναξιάς το δύσκολο φιλί

στης ερημιάς τους φωτεινούς γιορταστικούς της δρόμους

Και σαν γριές άφοβες πια να νικηθούν

Και σαν τσιγάρα που καίγονται καίγοντας τις θυσίες.

Σαν τις θυσίες που πρέπει να προσφέρεις για ζωή

Και σα ζωή που καρτερεί για μόνο δώρο το χαμό.

Αχ, ζωή.

Ζωή.

Που κρέμεσαι απ’ τα λόγια μας

κι όχι απ’τις ματιές μας

Που ψάχνεις κάπου να κρυφτείς

όχι στις αγκαλιές μας

Μα σαν η μνήμη μου ξυπνά

ζωή φωνάζει

ξαγρυπνά

Αχ, σε θυμάμαι

Αχ, ζωή.

The changing sun

Άλλος ήλιος σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου

Νίκος Ξυλούρης

Δύση

Κίτρινα παράθυρα

Όπως οι αναμνήσεις κίτρινα

Όπως οι σκυθρωποί, θαμμένοι άνθρωποι

Μωβ οι κουρτίνες μου

Σαν τις ελπίδες μου

Σαν τα μακρινά δάση που καρτετώ να μπω

Και ν’αφήσω ελεύθερη ψυχή

Κόκκινο πλήθος προχωρά

Κοιτάνε όλοι μακριά

Φωνάζουν, γελάνε κι αναστατώνουν

Τους ήσυχους πόθους μας

Αυτοί τους μαρτυράνε

Μια σκάλα που θ’ανέβαινε στον ουρανό

Για να κοιτάξω λίγο τ’αγγελούδια

Για να μου δώσουν ροζ φιλιά

Ροζ σαν τα χέρια σου

Τα παιδικά σου χέρια

Μπλε μνήμη σαν τη θάλασσα

Αναπολεί αγγίγματα ξένων

Που για λίγες νύχτες

Στοίχειωσαν τ’ όνειρο.

Και τα χρόνια περνούν

Α, περνούν.

Και μείς πού είμαστε;

Ποιοί είμαστε;

Και τα μαύρα νυχτοπούλια

Καρτερούν την ώρα κι αγωνιούν

Για να σου πάρουν την ψυχή

Μαύρα

Σαν την νύχτα μαύρα

Κι όλ’ αυτά που τα πονώ

Άσπρες φτερούγες σαν φορώ

Πετάω στα σύννεφα ψηλά

Και βλέπω το αίμα που τρέχει ρυάκι

Να μην ξεφύγει κανένα χεράκι

Από κακία και καλοσύνη

Από αγάπη μα κι απ’το μίσος

Και ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα

Στον ουρανό θα δω σημάδια

Να σε προσέχει όλη η γη

Και όλο το σκοτάδι

Κι όταν βγω

Χωρίς κορμί για να πονώ

Θα παραμείνω εκεί

Εκεί που θα με βλέπεις

Και θα σφυρίξω στα σκυλιά

Ζεστά να σε κρατάνε ζωντανό.

Και την ζωή παρακαλώ

Να δώσει λίγο ακόμα φως

Κι απ’ τη χαρά δεν καρτερώ

Παρά την αγκαλιά της

Λευκό κρασί θα πιω

Για να μεθύσω και να πω

Τραγούδια να χορέψω

Ποιήματα να αισθανθώ

Με μια φωνή

Γλυκιά φωνή

Και μια καρδιά

Μόνη καρδιά

Το θεό μου θα ρωτήσω

Όπως ρωτάει ο μπέμπης τη μαμά

Όπως ρωτάει ο εραστής

Αχ, μ’αγαπάς;

Σταυρό θα κάνω

Θα προσευχηθώ

Για έν’ αστέρι να λάμπει φωτεινό

Και να μου γνέφεις σαν τρελός

Τα χέρια να δίνεις να κρατώ

Μα θέε μου, όλος αυτός ο αέρας

Κρυώνω

Κρυώνει η ανθρωπότης

Το φάντασμά σου μ’ έχει αγκαλιά

Και με κρατάει σφιχτά, καλά

Για πάντα μες στην αγκαλιά

Και η ψυχή γαλήνια

Πώς βουτά...

Tao of Photography

Ζωή δεν είμαι

Ακρίδα;

Ακρίδες

Ζαχαρωτά με πρόσωπο

Διάφανες υποσχέσεις

Κλείνω κλειδιά στη χούφτα της απάτης

Ανοίγω για λίγο

Κι ύστερα πάλι

Αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια

Χαρά, χαρά, ευτυχία

Η παράνοια της λογικής

Της τρέλας μου σωσίβιο.

Βαθιά κρυμμένα στην ψυχή

Το τίποτα, η ανυπαρξία

Ο πόνος το βουνό

Το βουνό της συμφοράς

Αδέσποτα σκυλιά δαγκώνουν την αλήθεια

Κι όλη η αλήθεια είναι ο φόβος

Είναι η ντροπή.

Προσεύχομαι στον θεό

Είναι πάντα εδώ

Μου κρατάει σφιχτά το μυαλό να μην σπάσει

Να μην γίνει χίλια κομμάτια

Σιχαίνομαι, σε σιχαίνομαι

Θέλω να φύγω

Ν’απομακρυνθώ από το τέλος σου

Που θα ‘ναι μόνο η αρχή.

Φρικιαστική αρχή.

Ποιότητα ζωής.

Ποιας ζωής;

Ποιας γαμημένης, ποδοπατημένης ζωής;

Ζωή δεν είμαι.

Ζωή δεν νιώθω.

Όλα αβέβαια.

Να συγκρατώ συνέχεια λουλούδια κι οπτασίες

Ν’ αντέχω τους πόνους

Τους πόνους.

Τους ανελέητους ψυχικούς πόνους

Ποιας ψυχής;

Πόθων ασήμαντα σπαθιά

Παίζω, πετάω δίχως φτερά

Αγκάλιασέ με, σφίξε με ζεστά

Και πες μου ένα παραμύθι να ξεχάσω,

Ν’αποκοιμήσω τους χτύπους τους αληθινούς.

Lullaby

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις απανωτές επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.