Καταδικασμένη

Ξέρω...

η ανάσα μου θ’ αρχίσει να θεριεύει

και κανείς τα λόγια μου δε θα γνωρίζει

γιατί δε βγαίνουν με τη φωνή.

Η φωνή είναι για τους αντρειωμένους

γι’ αυτούς που έχουνε ψυχή.

Κι εγώ προτιμώ να καώ και ν’ αφανιστώ

να ζήσω σε μια άλλη χώρα.

Και προτιμώ να μένω μοναχή

ακόμα και μες στον κόσμο.

Δεν ξέρω γιατί το μυαλό μου πονάει τόσο πολύ.

Δεν ξέρω αν μ’ ενδιαφέρει.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Η θλίψη αυτή που κατοικεί αρέσκεται να μένει.

Και τρώει τα πάντα μέσα στο μυαλό.

Ακόμα και τα λόγια.

Ακόμα και τον τρόπο που μπορώ να καταλαβαίνω.

Αρχίζω απ’ την αρχή κάθε φορά

και πάντα νιώθω να τελειώνω.

Και πάντα βλέπω πως τελειώνω.

Και θέλω να μη φαίνομαι

ίσως να μην υπάρχω.

Και πάντα θέλω να βυθίζομαι

να βγαίνω σαν βγαίνουν τα μωρά.

Και τίποτα

καμιά αγάπη δεν μπορεί να μ’ αγαπήσει.

Η δική μου η αγάπη δεν μπορεί να με αντέξει.

Η δικιά μου η ζωή δεν μπορεί να με αντέξει.

Κανείς δεν αναζητάει τη μορφή μου

κι εγώ φοβάμαι να βγω απ’ τη μοναξιά μου

και ν’ αντέξω στην κρίση και στην απογοήτευση

όλων των επίγειων παραδείσων.

Κρυφά

Όλα γίνονται κρυφά.

Κι εσύ που έχεις τα μάτια για ν’ αντικρύσεις το μοιραίο

τα κλείνεις.

Επικαλείσαι άλλους θεούς

μοναδικούς, αλλιώτικους

και μακρινούς που θα ακούσουν τη σιωπή σου.

Θα σου γελάσουν.

Θα σου γελάσουν.

Κι εσύ με μάτια κλειστά θα χαθείς πάλι.

Θα χαθείς πάλι.

Και κλαίω σιγά τα βράδια

μήπως μ’ ακούσει αυτός ο άλλος

που κατοικεί μέσα σε μένα.

Αυτός που ξέρει όλες τις λύσεις

μα το μόνο που έχει να μου πει

είναι τίποτα.

Μου χαμογελάει

μ’ ένα παράξενο χαμόγελο

και ξέρω πως τα ξέρει όλα.

Και τα όλα είναι το χαμόγελο.

Μα η ψυχική κούραση εξουθενώνει τη ματιά μου

και το μόνο που θέλω είναι να είμαι λεύθερη

μα ο εαυτός μου δε μ’ αφήνει

γι’ αυτό το μόνο που θέλω είναι ο θάνατος

μ’ αυτός δε θα με θέλει

θα με πετάξει κι αυτός χαμηλά

και θα πει:

Είσαι καταδικασμένη να είσαι.

Μα εγώ δε θέλω να είμαι.

Εγώ θέλω να μην είμαι.

Αυτό που κάνω είναι νεκρό κι ανούσιο και ψέμα

γι’ αυτό θα δώσω το σπαθί στα χέρια του αθάνατου ανθρώπου

και θα του πω να το ζεστάνει στην καρδιά μου

και να λυώσει όλο το αίμα που με κάνει να υπάρχω.

Κι ύστερα δεν μπορώ άλλο.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ σας λέω.

Αλλά ποτέ η φωνή δεν ακούστηκε.

Ό,τι έγινε ποτέ δεν έγινε αληθινά

γιατί στη σκέψη ήταν όλα τους

όλα στο όνειρο.

Και ποτέ δεν κοίταζα όταν ήθελα να κοιτάξω.

Ποτέ δε μίλησα όταν ήθελα να μιλήσω.

Κι όταν αγάπησα όλοι με μίσησαν.

Και μού ‘παν:

Τι κάνεις πάλι; Πάλι γελιέσαι.

Μα ποιον να γελάσω εκτός από μένα;

Ποιον να σκοτώσω

να καταστρέψω

να μην τον πονέσω...

Μυστικά

Hubble Heritage Team (AURA / STScI), C. R. O'Dell (Vanderbilt), NASA

Σταμάτησα απόψε να δίνω μυστικά.
Στα μάτια μου εικόνα μυστήριο γεννά.

Το σκοτάδι βαρύ έχει πέσει.
Το σκυλί γιατί γαβγίζει;
Και σα να κλαίει.
Και το φεγγάρι αχνοφέγγει το παρελθόν του.
Κι η φλόγα δεν σβήνει
που ο άνεμος εντείνει.
Και τώρα ησυχία.
Να δω πόση ησυχία να φτάσω.
Πόση ησυχία να γίνω.
Και να μένω ακίνητη
ενώ το μέσα μου κινείται.
Να ενώνω λάθη και να σβήνω λάθη.
Να ενώνω σκέψεις, φαντασίες.
Γοργά να κλείνομαι σ’ ονειροβίους.
Και να αφήνομαι μες στην ομίχλη
σα να μην είμαι παρά μια ανάσα
σα να μην είμαι παρά ένα χάδι.

Τρέμει...

Γεμίζω φωτιά.

Διαχέω τη διάφανη ενέργεια

που περιβάλλει τα πάντα.

Ένα πληγωμένο φτερό

σε βάζει πάντα στην αγκαλιά του.

Άγγιζω το θάνατο

και τρέμει…

είναι ακίνητος και τρέμει

ο θάνατος

στο δρόμο της ζωής.

- Αφιερωμένο σ' ένα σκυλάκι που είχε χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο στο δρόμο και ψυχορραγούσε, χωρίς κανένας να σταματάει για να μπορέσει ο ιδιοκτήτης του να το πάρει... -

Αυτό το τίποτα...

Ο φυλακισμένος να μιλήσει για ελευθερία
κι αυτός που κάτι έχει να πει ας το πει επιτέλους.

Στέλνω πνεύματα να σε βρουν
διασπασμένα πνεύματα για να σε βρουν
μα γυρνούν λυπημένα για δε σε είδαν πουθενά.

Χαμένη σε πράξεις και σκέψεις που έγιναν
ή που θα γίνουν.
Μα όταν γίνονται ακόμη πιο χαμένη.

Κι αν δεν έζησα ποτέ;
Ποιος να μου το θυμίσει...
Tο μοίρασμα; των ματιών...
που με κοιτούν...
ή των άλλων...
των μακρινών
ονείρων και κόσμων.

Σα φάντασμα τριγυρνώ.
Παρατηρώ, αφήνομαι να παρατηρούμαι.
Μα δεν ξέρω πώς είναι να φιλάς
και θα σ’ αγγίζω όταν κοιμάμαι
Πάντα.
Θα ονειρεύομαι.
Θα κλείνω τα μάτια
και θα ‘σαι εκεί
θα παραχωρώ αυτό
το τίποτα...

Δεν ξέρω ποιος μιλά με το στόμα μου
Εγώ ή κάποια άλλη
κι έτσι, τι να σου πω
τι πρόταση να κάνω
και τι να μην σκεφτώ;

Σ’ αναζητώ
Από ένα τίποτα να ξαναγίνουν όλα.

The Dream - a love poem