Tuesday, January 20, 2009

Ιστορίες ανεπανάληπτων προσδοκιών

Και περιμένεις
Και επιμένεις

Όλο τα ίδια λες

Κι όλο τα ίδια κάνεις.

Κάποτε μες στην ερημιά

βρήκα μια πεταλούδα

Κάποτε μέσα στη βρωμιά
ασήμι βρήκα και χρυσό

Μίλησε για παράξενα

Μίλα γι’ αμφιβολίες

Έλα σαν ήλιος κάθε πρωί

Έλα σα σύννεφο

σα μοναξιά
σαν καταιγίδα
μια βροχή μόνο

μπορεί να με σώσει.

5 comments:

Καπετάνισσα said...

Μια σταγόνα λέω πως φτάνει.

Για τους αξεδίψαστους.

Φιλί.
Δίχως προσμονή.

Μαρια Νικολαου said...

Πάντα σώζει η βροχή..
Πάντα..

Kallioph said...

μια σταγόνα, ναι... φιλιά πολλά Καπετάνισσα..

Μαρία, πάντα...

Socrates Xenos said...

Καλλιόπη
έχω την αίσθηση πως μπορείς άνετα να γράψεις τραγούδια

Kallioph said...

Tραγούδια ε...