κάποτε

Παράλληλα με τις φωτιές
μια μέρα θα σε έφτανα
μες στις φωλιές άγριων ζώων
εκεί όπου σταμάτησες
να φύγει ο σπαραγμός
μου έμαθες καλά τη γη
και τώρα κι εγώ παίρνω τη γη
για ν’ ανασαίνω
απ’ τα λιβάδια κι από κατειλημμένα δάση
μέσα περνώ κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τις φωτιές από τις θάλασσες και τα ποτάμια
κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τα χιλιόμετρα που διανύω τη ζωή
σε σπηλιές μέσα που ανασαίνω το χάος της στιγμής
κάποτε θ’ ακούσεις και τα δέντρα να μιλούν
μου είχες πει
κάποτε κι οι θάλασσες και τα ποτάμια
θά ‘χουν πνοή
κάποτε θ’ αρκεί μόνο ένα φιλί για την αγάπη

τώρα

Θα μοιραστώ μαζί σου τη σοφία των αιώνων
είπε ενώ κοιτούσα τις χαραγματιές του χρόνου στο πρόσωπό του
η μόνη αλήθεια είναι το τώρα
ο μόνος στόχος είναι το τώρα
μού 'πε ενώ προσπαθούσα όχι να μείνω
μα να μην ξεφύγω απ’ αυτό θυμούμενη εσένα

σιωπή

Μίλησα με σένα μίλησα και με μένα
Μίλησα με τον κόσμο και με την αυγή
Μίλησα στο σκοτάδι μίλησα με τα μάτια
Μίλησα με το σώμα και με το φιλί

εντός

Μακάρι μέσα σου ν’ απλώνεται πάντα η μαγεία
μακάρι η αγάπη μου να σε τυλίγει πάντα
σε ψάχνω γύρω μου μα σε βρίσκω εντός
μέσα στις άπειρες διακλαδώσεις του μυαλού μου
πάνω σε κάθε ένωση πάνω σε κάθε μονοπάτι
και μέσα στο αίμα μου να ρέεις και να μου δίνεις ρεύμα...
να κρατάς δυνατά τα όριά μου...
ν’ ανακαλύπτεις την τροχιά του μυστηρίου
να περνάς το φάσμα του σκοταδιού για να φτάσεις στο φως
για να φτάνεις τα πιο κρυφά σημεία και να τ’ ανασαίνεις...
να μ’ αγαπάς διαρκώς να μ’ αναζητάς
να μπερδεύεις τη ροή του χρόνου
να μαγεύεις την καθημερινότητα με μια απαλότητα
ν’ αποδέχεσαι την κάθε πληγή μου
να με γεμίζεις με τη μυρωδιά σου
και να γεμίζω τα όνειρά σου
να ζω μες στα φιλιά σου
στους χτύπους της καρδιάς σου
και η αγάπη μας να μη χαθεί ποτέ
μα να δείχνει πάντα το δρόμο

σιωπή

Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο
να κατανοείς τον εαυτό σου
κι όλ’ αυτά που σκέφτεσαι
Μόνο αυτή η στέρηση του φωτός
αιτία πολέμου
πράγματα που ήξερες
μα σε πληγώνει να τα βλέπεις
και να μην τα μοιράζεσαι
αποκομμένα από σένα όλα
πίσω από ένα διάφανο τοίχο τα βλέπεις
να χορεύουν όλα μπροστά σου
ό,τι σ’ αγγίζει δημιουργεί αυτούς
τους κυματισμούς
κι ύστερα χάνεται στη σιωπή