κάποτε

Παράλληλα με τις φωτιές
μια μέρα θα σε έφτανα
μες στις φωλιές άγριων ζώων
εκεί όπου σταμάτησες
να φύγει ο σπαραγμός
μου έμαθες καλά τη γη
και τώρα κι εγώ παίρνω τη γη
για ν’ ανασαίνω
απ’ τα λιβάδια κι από κατειλημμένα δάση
μέσα περνώ κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τις φωτιές από τις θάλασσες και τα ποτάμια
κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τα χιλιόμετρα που διανύω τη ζωή
σε σπηλιές μέσα που ανασαίνω το χάος της στιγμής
κάποτε θ’ ακούσεις και τα δέντρα να μιλούν
μου είχες πει
κάποτε κι οι θάλασσες και τα ποτάμια
θά ‘χουν πνοή
κάποτε θ’ αρκεί μόνο ένα φιλί για την αγάπη