Στ’ αποκαΐδια της αλησμόνητης λέξης

Έζησα στ’ αποκαΐδια της αλησμόνητης λέξης
και πέρασα στα άδυτα του νου σου
μόνο με μια δαμασκηνιά στα χέρια να με οδηγεί
στις μυρωδιές από τα χάλκινα βρέφη σου
να ζεστάνω λίγο τις παλάμες μου
να ξαποστάσω λίγο όλες τις θύμησες
όλες τις λέξεις που τύραννοι είναι
πολεμούν για να ξεχάσουν
τη μυρωδιά από τα άγρια μέρη
που τριγυρίζουν οι φυγάδες
που τρέχουν κυνηγημένοι
απ’ τα αόρατα τέρατα των αιώνων
αυτά που σε δείχνουν
αυτά που κοιτάνε την κάθε ματιά σου
η ζωή σου είναι τραγωδία
και τα βουνά ξεπέσανε στους ώμους
και πονάνε όλα τα κόκαλα
σε όλο το κορμί
που αφήνεις τα κέρατα να σαπίζουν
και τραγουδάς ξένα τραγούδια
και ψάχνεις λάθος βήματα ν’ ακολουθήσεις
κι αγναντεύεις το τίποτα που είναι η ζωή σου
αποκαλύπτεις τις έννοιες με τους δικούς σου ορισμούς
κι αντιλαμβάνεσαι τη φάρσα
ανακαλύπτεις την ανάσα σου

Art by Elyse-Paintings

Χρόνος

Πότε πέρασε ο χρόνος;
Κι ο χρόνος πώς θα ξαναρθεί ;
Σα να ’ταν χθες θυμάμαι τη μέρα
που μού ’πες πως θα εμφανιστείς.
Σα να ’ταν χθες θυμάμαι τη νύχτα
που τ’ όνειρο είδα ζωντανό.
Σαν ένα χθες το κάθε τώρα
κι εσύ ωριμάζεις σα φρούτο γλυκό.
Σαν αύριο, τώρα, χθες.
Σαν τα μυστήρια τ’ ανθρώπινων μυαλών.
Πού είσαι χρόνε ;
Καθώς περνάς γέλασε στην καρδιά μου...

Μια μαχαιριά της σιωπής

Χρόνια πολέμου... χρόνια ειρήνης...
γεμάτα πολεμικά κατάλοιπα...
όμως δε φοβάμαι
δε φοβάμαι το θάνατο
γιατί αγαπώ τη ζωή
και πολεμώ την πρόθεσή σου να με σκοτώνεις...
με σφαίρες ή με λόγια
με πέτρες ή με νόμους
πολεμώ για την ατιμωρησία
που μπορεί ν' αθωώσει την άσκηση βίας
και για όλα τα όνειρα που μπορεί να προδώσει
μια μαχαιριά της σιωπής

Photo: Speak up for peace

Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Η ταυτότητα δεν είναι μια περίφραξη, αλλά ένα σημείο εκκίνησης που μας επιτρέπει να δώσουμε μια συνέχεια στο παρελθόν, να του αλλάξουμε κατεύθυνση. Η ταυτότητα πρέπει να αναδομείται διαρκώς, και ένας λαός, αν δεν θέλει να θαφτεί μέσα στο μαυσωλείο του, πρέπει να ξέρει να αποσπάται από τις συνήθειές του, να τις καταπατά για να ανανεωθεί.

Pascal Bruckner - Η τυραννία της μεταμέλειας

άτιτλο

Από μια κλωστή σου πιάνομαι
Παιδεύομαι από μια μορφή σου.

Το μεγαλείο της ζωής

Είναι απόλυτα λογικό να θεωρήσουμε ότι το μεγαλείο της ζωής κείτονταν ανέκαθεν τριγύρω μας, εν αναμονή, σε όλη του την πληρότητα, κρυμμένο ωστόσο από τη θέα, στα βάθη, αόρατο, απόμακρο. Είναι όμως εκεί, όχι εχθρικό, όχι απρόθυμο, όχι κουφό. Αν το καλέσεις με τη σωστή λέξη, το σωστό του όνομα, θα έρθει. Αυτή είναι η ουσία της μαγείας, που δε δημιουργεί αλλά καλεί.

Φράντς Κάφκα - Ημερολόγιο (18/10/1921)
Η φωτογραφία είναι του συνοδοιπόρου eryx-t.

άτιτλο

Σ’ έναν διάφανο βυθό
μίλαγα μέρες στο κενό.
Δε με βαστάει πια η ζωή
να με δίνει μόνο ξέρει.

Αυτή η αγάπη

Με τα μάτια θολά
διακρίνω ένα κρυστάλλινο παραμύθι
Διάφανο, άυλο, μοναδικό
Στον κόσμο αυτόν εγώ πετώ
κι εσύ δίπλα μ’ ακολουθάς
Εσύ πετάς κι εγώ δίπλα σ’ ακολουθώ
Φωνές, θόρυβοι
που θέλουν να ξυπνήσουν τα όνειρά μας
όμως τίποτα δεν καταφέρνουν
γιατί τώρα ξέρω
και πάντα θα ξέρω
πάντα
Θα σου ζωγραφίσω τον παράδεισο
θα σου κάνω δώρο αυτόν τον κόσμο
θα πω στην καρδιά μου αυτή τη φορά
να μην τρέξει να φύγει
Θα πω και κανείς δε θ’ ακούσει τίποτα
Τα πουλιά, τα έντομα, τα ζώα
θα κοιτάξουν με περιέργεια αριστερά και δεξιά
Αυτά θα νιώσουν την υπόσχεση που έδωσα
στον κόσμο μου και στον δικό σου
Να μη φύγω ποτέ απ’ τα όνειρά μου
να σε βλέπω να μ’ ακουμπάς
να κλείνω τα μάτια ήσυχα
βέβαιη πως ποτέ δε θα πεθάνω τώρα πια
αφού αυτή η πανάρχαια μανία
αυτή η αγάπη
θα ταξιδεύει μαζί με τ’ αθάνατα αστέρια
θα γίνεται άνεμος, βροχή
ήλιος και θα φωτίζει

Ο τρόμος της ψυχής σου

Όπου αλλού κι αν κλειστείς

εκτός από τα μυστικά

απ’ τη σιωπή

τον τρόμο της ψυχής σου

θα σε βρουν

ενώ από εκεί κανείς δε θα περάσει

εκεί ο μόνος κάτοικος θα είσαι εσύ

Και δες

ζήσε με την αλήθεια

ζήσε προς την αλήθεια

Κι η μοναξιά του κόσμου τόσο απαλή είναι

Και πώς να εξηγήσω αυτή την αγάπη;

Η ουσία χάνεται μέσα στις λέξεις

Η ουσία είναι καθαρή

Κι όσο μικρό κι αν είναι το δωμάτιο

όλος ο κόσμος μέσα μου χωράει

Πες στον εαυτό σου

Θέλω να μάθω από τον πόνο

και μάθε την άπειρη χαρά

την άπειρη γαλήνη

Πες είναι αγάπη αυτό που αναζητώ

πες είναι ελευθερία

και ψάχνε

και κοίτα

και φαντάσου

πόσο διαφορετικός είναι ο ένας άνθρωπος από τον άλλον

και κοίτα

κι ονειρέψου

και σκέψου

και πράξε

Καθάρισε τα μάτια σου απ’ την απόλυτη βροχή

δέξου ό,τι έρχεται με όρεξη για γνώση

και τη γνώση κάν’ την πράξη

κι ελευθέρωνε κάθε στιγμή το αόρατο θηρίο

θα φερθεί καλά στους ανθρώπους

γιατί από θηρίο θα μεταμορφωθεί σε αγνό ζώο

και θα πορεύεται αναζητώντας την αλήθεια

κι ό,τι κι αν κάνει πάντα θα σ’ αγαπά

όσο κι αν προσπαθήσεις να μεταλλάξεις την ιδέα σου σε μίσος

γιατί είσαι ένα με κάτι άλλο

και σε προσέχει

Πώς να χαθείς αν δεν το θελήσεις πρώτα;

Πώς αν η επιθυμία σου είναι τόσο αμετάκλητη

και τόσο θαραλλέα

και τόσο δυνατή

και ταπεινώνει τα πάντα

δε σέβεται τίποτα

κι αυτά δεν έμαθαν

δεν έψαξαν να βρουν τη δύναμη

για να την πολεμήσουν με θάρρος

και κατανόηση

και δίψα για επικοινωνία

δίψα για ανακάλυψη

για πράγματα που ενώ φαίνονται ίδια

αλλάζουν καθημερινά

σε κάθε φύσημα του αέρα

της νοσταλγίας

της θύμησης

της λέξης της σωστής που ακόμα δεν ειπώθηκε

μα τη νιώσανε άνθρωποι κι άνθρωποι

απ’ όποια μεριά κι αν τους δεις...

θα καταλάβεις...

Photo: "Dance of Beauty" by Gaylord Ho

Γι' άλλη μια φορά, και για αναρίθμητες φορές ξανά

[§341-The Gay Science] Friedrich Wilhelm Nietzsche

What, if some day or night a demon were to steal after you in your loneliest loneliness and say to you: "This life as you now live it and have lived it, you will have to live once more and innumerable times more; and there will be nothing new in it, but every pain and every joy and every thought and sigh and everything unutterably small or great in your life will have to return to you, all in the same succession and sequence—even this spider and this moonlight between the trees, and even this moment and I myself. The eternal hourglass of existence is turned upside down again and again—and you with it, speck of dust!"— Would you not throw yourself down and gnash your teeth and curse the demon who spoke thus? Or have you once experienced a tremendous moment when you would have answered him: "You are a god and never have I heard anything more divine!" If this thought gained possession of you, it would change you as you are or perhaps crush you; the question in each and every thing, "Do you desire this once more, and innumerable times more?"...

Τι θα συνέβαινε, αν κάποια μέρα ή νύχτα ένας δαίμονας κατόρθωνε να τρυπώσει στην πιο μοναχική σας μοναξιά και σας έλεγε: "Αυτή τη ζωή, όπως τη ζεις κι όπως την έχεις ζήσει ως τώρα, θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις όχι μία αλλά αναρίθμητες φορές. Και σ' αυτήν δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο, αλλά κάθε πόνος και κάθε χαρά και κάθε σκέψη κι αναστεναγμός και καθετί που είναι ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα ξαναγυρίζει υποχρεωτικά σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχική σειρά και ακολουθία - ακόμα κι αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, ακόμα κι ετούτη η στιγμή κι εγώ ο ίδιος μαζί της. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω-κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της, ένας κόκκος άμμου!". Δεν θα ριχνόσασταν στο πάτωμα και δεν θα τρίζατε τα δόντια και δεν θα καταριόσασταν τον δάιμονα που μίλησε έτσι; Ή μήπως ζήσατε κάποτε μια στιγμή μεγαλειώδη, μια στιγμή στην οποία θα του απαντούσατε: "Είσαι θεός και ποτέ δεν ξανάκουσα κάτι τόσο θείο". Αν η σκέψη αυτή σας κυριέψει, μπορεί να σας αλλάξει πάραυτα ή να σας διαλύσει' η ερώτηση σε καθετί και σε όλα, "Το επιθυμείς αυτό γι' άλλη μια φορά, και για αναρίθμητες φορές ξανά;"...

Παραμύθι

Ένα μικρό αστεράκι μια φορά
αποφάσισαν θεοί να μην πεθάνει.
Σε όποια άκρη κι αν είσαι πάντα το ίδιο θα είναι.
Γιατί δεν έχει σημασία.
Ο πόνος κι η ευτυχία είναι ένα.
Είναι το ίδιο.
Και τα δύο μια πλάνη.
Αλλά πρέπει πρώτα να μάθεις
να ζεσταθείς και να κρυώσεις
και να κοιμηθείς επιτέλους
να κλείσεις τη φωνή σου
και να ονειρευτείς
τον κόσμο που σε παραμύθιαζε
Που σε παραμύθι είσαι ακόμα
εκεί είσαι μόνο αληθινή
χωρίς τίποτα.

Καταδικασμένη

Ξέρω...

η ανάσα μου θ’ αρχίσει να θεριεύει

και κανείς τα λόγια μου δε θα γνωρίζει

γιατί δε βγαίνουν με τη φωνή.

Η φωνή είναι για τους αντρειωμένους

γι’ αυτούς που έχουνε ψυχή.

Κι εγώ προτιμώ να καώ και ν’ αφανιστώ

να ζήσω σε μια άλλη χώρα.

Και προτιμώ να μένω μοναχή

ακόμα και μες στον κόσμο.

Δεν ξέρω γιατί το μυαλό μου πονάει τόσο πολύ.

Δεν ξέρω αν μ’ ενδιαφέρει.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Η θλίψη αυτή που κατοικεί αρέσκεται να μένει.

Και τρώει τα πάντα μέσα στο μυαλό.

Ακόμα και τα λόγια.

Ακόμα και τον τρόπο που μπορώ να καταλαβαίνω.

Αρχίζω απ’ την αρχή κάθε φορά

και πάντα νιώθω να τελειώνω.

Και πάντα βλέπω πως τελειώνω.

Και θέλω να μη φαίνομαι

ίσως να μην υπάρχω.

Και πάντα θέλω να βυθίζομαι

να βγαίνω σαν βγαίνουν τα μωρά.

Και τίποτα

καμιά αγάπη δεν μπορεί να μ’ αγαπήσει.

Η δική μου η αγάπη δεν μπορεί να με αντέξει.

Η δικιά μου η ζωή δεν μπορεί να με αντέξει.

Κανείς δεν αναζητάει τη μορφή μου

κι εγώ φοβάμαι να βγω απ’ τη μοναξιά μου

και ν’ αντέξω στην κρίση και στην απογοήτευση

όλων των επίγειων παραδείσων.

Κρυφά

Όλα γίνονται κρυφά.

Κι εσύ που έχεις τα μάτια για ν’ αντικρύσεις το μοιραίο

τα κλείνεις.

Επικαλείσαι άλλους θεούς

μοναδικούς, αλλιώτικους

και μακρινούς που θα ακούσουν τη σιωπή σου.

Θα σου γελάσουν.

Θα σου γελάσουν.

Κι εσύ με μάτια κλειστά θα χαθείς πάλι.

Θα χαθείς πάλι.

Και κλαίω σιγά τα βράδια

μήπως μ’ ακούσει αυτός ο άλλος

που κατοικεί μέσα σε μένα.

Αυτός που ξέρει όλες τις λύσεις

μα το μόνο που έχει να μου πει

είναι τίποτα.

Μου χαμογελάει

μ’ ένα παράξενο χαμόγελο

και ξέρω πως τα ξέρει όλα.

Και τα όλα είναι το χαμόγελο.

Μα η ψυχική κούραση εξουθενώνει τη ματιά μου

και το μόνο που θέλω είναι να είμαι λεύθερη

μα ο εαυτός μου δε μ’ αφήνει

γι’ αυτό το μόνο που θέλω είναι ο θάνατος

μ’ αυτός δε θα με θέλει

θα με πετάξει κι αυτός χαμηλά

και θα πει:

Είσαι καταδικασμένη να είσαι.

Μα εγώ δε θέλω να είμαι.

Εγώ θέλω να μην είμαι.

Αυτό που κάνω είναι νεκρό κι ανούσιο και ψέμα

γι’ αυτό θα δώσω το σπαθί στα χέρια του αθάνατου ανθρώπου

και θα του πω να το ζεστάνει στην καρδιά μου

και να λυώσει όλο το αίμα που με κάνει να υπάρχω.

Κι ύστερα δεν μπορώ άλλο.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ σας λέω.

Αλλά ποτέ η φωνή δεν ακούστηκε.

Ό,τι έγινε ποτέ δεν έγινε αληθινά

γιατί στη σκέψη ήταν όλα τους

όλα στο όνειρο.

Και ποτέ δεν κοίταζα όταν ήθελα να κοιτάξω.

Ποτέ δε μίλησα όταν ήθελα να μιλήσω.

Κι όταν αγάπησα όλοι με μίσησαν.

Και μού ‘παν:

Τι κάνεις πάλι; Πάλι γελιέσαι.

Μα ποιον να γελάσω εκτός από μένα;

Ποιον να σκοτώσω

να καταστρέψω

να μην τον πονέσω...

Μυστικά

Hubble Heritage Team (AURA / STScI), C. R. O'Dell (Vanderbilt), NASA

Σταμάτησα απόψε να δίνω μυστικά.
Στα μάτια μου εικόνα μυστήριο γεννά.

Το σκοτάδι βαρύ έχει πέσει.
Το σκυλί γιατί γαβγίζει;
Και σα να κλαίει.
Και το φεγγάρι αχνοφέγγει το παρελθόν του.
Κι η φλόγα δεν σβήνει
που ο άνεμος εντείνει.
Και τώρα ησυχία.
Να δω πόση ησυχία να φτάσω.
Πόση ησυχία να γίνω.
Και να μένω ακίνητη
ενώ το μέσα μου κινείται.
Να ενώνω λάθη και να σβήνω λάθη.
Να ενώνω σκέψεις, φαντασίες.
Γοργά να κλείνομαι σ’ ονειροβίους.
Και να αφήνομαι μες στην ομίχλη
σα να μην είμαι παρά μια ανάσα
σα να μην είμαι παρά ένα χάδι.

Τρέμει...

Γεμίζω φωτιά.

Διαχέω τη διάφανη ενέργεια

που περιβάλλει τα πάντα.

Ένα πληγωμένο φτερό

σε βάζει πάντα στην αγκαλιά του.

Άγγιζω το θάνατο

και τρέμει…

είναι ακίνητος και τρέμει

ο θάνατος

στο δρόμο της ζωής.

- Αφιερωμένο σ' ένα σκυλάκι που είχε χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο στο δρόμο και ψυχορραγούσε, χωρίς κανένας να σταματάει για να μπορέσει ο ιδιοκτήτης του να το πάρει... -

Αυτό το τίποτα...

Ο φυλακισμένος να μιλήσει για ελευθερία
κι αυτός που κάτι έχει να πει ας το πει επιτέλους.

Στέλνω πνεύματα να σε βρουν
διασπασμένα πνεύματα για να σε βρουν
μα γυρνούν λυπημένα για δε σε είδαν πουθενά.

Χαμένη σε πράξεις και σκέψεις που έγιναν
ή που θα γίνουν.
Μα όταν γίνονται ακόμη πιο χαμένη.

Κι αν δεν έζησα ποτέ;
Ποιος να μου το θυμίσει...
Tο μοίρασμα; των ματιών...
που με κοιτούν...
ή των άλλων...
των μακρινών
ονείρων και κόσμων.

Σα φάντασμα τριγυρνώ.
Παρατηρώ, αφήνομαι να παρατηρούμαι.
Μα δεν ξέρω πώς είναι να φιλάς
και θα σ’ αγγίζω όταν κοιμάμαι
Πάντα.
Θα ονειρεύομαι.
Θα κλείνω τα μάτια
και θα ‘σαι εκεί
θα παραχωρώ αυτό
το τίποτα...

Δεν ξέρω ποιος μιλά με το στόμα μου
Εγώ ή κάποια άλλη
κι έτσι, τι να σου πω
τι πρόταση να κάνω
και τι να μην σκεφτώ;

Σ’ αναζητώ
Από ένα τίποτα να ξαναγίνουν όλα.

The Dream - a love poem

άτιτλο

Οι μικροί κόσμοι των ανθρώπων

δε βγάζουν παραπέρα.

Πατάει σε χρώματα

μεθάει με σχήματα

με ήχους διασκεδάζει

Κλείνει με δύναμη

κλείνει τη δύναμη

και μπαίνει στο μικρό κελί

του σύμπαντος όλου

σ’ ένα αστέρι κρύβεται το μυστικό

πιάστο ή το χάνεις για πάντα

Και το μικρό, γλυκό κοριτσάκι

με το μικρό του φουστανάκι

χαμογελά κι υψώνει τα χέρια

κοιτάει ψηλά μα βλέπει μέσα.

Μαύρη λάβα

Photo: http://ctein.com/Lava_under_Fire.jpg

Επέλεξα να σ’ ακολουθήσω
γνωρίζοντας πως θα σκοτώσεις τα όνειρά μου
και τώρα τ’ αποτελειώνω
μια ωραία ανάμνηση στη βροχή
πισωγυρίσματα εν χορώ.

Μύρισε η πλανεμένη αγάπη σου
θέλησες να σκοτώσεις μαζί με τ’ όνειρό σου και το δικό μου
δεν έφυγες
είπες πως έμεινες από αγάπη
ήσουν κοντά μου από αγάπη
και με αγάπη με σκότωνες σε κάθε χωροχρονικό κενό

καθώς θα σκύψω απόψε ν’ αποκοιμηθώ
χάϊδεψε την ψυχή μου
δώσ' μου ζωή ξανά

καθώς ρέει η μαύρη λάβα

άτιτλο

άφησα το σώμα

άφησα τη σκέψη

άφησα την ψυχή

από διάδρομο μακρύ

σ’ ένα στενό πηγάδι σκοτεινό

και τ’ αφήνω

τώρα ανησυχώ

μη δε σου ‘δωσα

την ευγνωμοσύνη που νιώθω

και την αγάπη

- πώς η ζωή μας ξεφεύγει τελικά –

Photo: http://flickr.com/photos/devosdelphin/2580421173/

Με τα μάτια σου

Κι ας μην είσαι εδώ
είσαι
Κι ας μην υπάρχει
υπάρχει
Δες με τα κυάλια
Κοίτα προσεκτικά
Δες τις φωτιές, τους καπνούς
Μύρισε με τα μάτια σου τον αέρα
και θα τα καταλάβεις όλα.
Θα μπορέσεις μακριά να ταξιδέψεις
μόνο αν περιπλανηθείς κι εξερευνήσεις
το μέρος μέσα σου.

Ψυχή

Στα δάκρυα του αδύτου

στα σκοτεινά σου κύματα

π’ αφήνεις καθώς φεύγεις

ρωγμές στο χρόνο

στο βυθό

στην επιφάνεια της θαλάσσης.

Στα δάκρυα του αδύτου

που προσπαθώ μονάχη να σε φανταστώ.

στη μοναξιά του ανέμου

να σε αφουγκραστώ.

Κι είναι ακριβώς αυτό το θολό κενό

που είναι η ζωή

που είναι η αφορμή για τη ζωή

να ψάχνω ως τα μέσα του εαυτού σου

την ψυχή

και να την ανασταίνω

στιγμή με τη στιγμή

να λούζομαι στο παραμιλητό σου

στην τρέλα σου

να γίνομαι καράβι

να ταξιδεύω στις φουρτούνες σου

να γεύομαι τ’ αλάτι της πληγής σου

και της ελπίδας για ζωή

Πάρε με πιο κοντά σου

μέσα στο τώρα της αγάπης

και του χρόνου

πάρε με στ’ όνειρο κοντά σου

μέσα στο χάραμα του χρόνου

μες στην αστροφεγγιά

πλημμύρισέ με με το φως σου

Έρως και Ψυχή

Φιλιά

Τώρα που είμαστε στα πρόθυρα της λησμονιάς

σου δίνω ένα λευκό λουλούδι

ν’ ακούσεις τη σιωπή

να μη σε ρίξουνε οι πέτρες χάμω

κι όλα όσα ζεις να τα πονάς

όλα

και όσα δίνεις να είναι φύση

όσα παίρνεις φιλιά.

Το φως

Πολεμιστέ μου

ξέρω

έχεις δίκιο

και σε πνίγει

και ξέρω πως πολεμάς

για την ελευθερία της ζωής

και γι’ αυτό σ’ αγαπώ πάντα.

Εμείς είμαστε το φως που φωτίζει το σκοτάδι

Δεν είμαστε το σκοτάδι που ψάχνει να ‘βρει το φως.

Μαζί

Είσαι κάνοντας βόλτες΄
κάθετα κινείσαι στον αγέρα
και βλέπεις σα θάνατο΄
πετάς πάνω απ’ το βουνό
πάνω από μένα΄
Ξεφεύγεις΄
περιπλανιέσαι σε δρόμους
που ποτέ δεν είχες νιώσει.
Δώσε μου το χέρι σου ν’ ανέβουμε
μαζί.
Μαζί.

φωτογραφίες: Πάρνηθα 29/6/2008

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Σύμβολα τ΄ ουρανού

Nα τώρα μολύβι και χαρτί

με την ψυχή να μοιραστεί και να παραμορφώσει

Τη γνώση την άλλη τη λευκή να τη διαμορφώσει.

Τα μάτια δεν κοιτώ για ν’ ακουμπήσω

εκεί την τρέλα τη γλυκιά αγάπης

Από ελάχιστα να θυμούμαι

μια ζωή αιώνια, μακρινή

μιας ευτυχίας ευτυχία.

Και τα γράμματα σύμβολα τ’ ουρανού

και το αρχέτυπον, η ιδέα, το πριν,

το πάντοτε, το μη

ν’ αναλογεί σε κάθε μου μορφή

σε κάθε θέα, σε κάθε διαδρομή.

Και η κάθε λέξη εκεί

Η κάθε λέξη εκεί.

Το σημείο μηδέν

Τα μυστικά φύλλα

το ταξίδι που κάνεις

κάθε μέρα

η αγάπη σου ανέπαφη

που περιμένει να γίνω ικανή

να τη δεχτώ.

η μυστική σου αγάπη

η σιωπηλή, η ακτινοβολούσα

το σημείο μηδέν

ο χρόνος μες στο χρόνο

ο άχρονος

πολύ απαλά – μονάχα απαλά

Μια ιστορία

Θα ήθελα να διαβάσω μια ιστορία

μέσα σε μία μόνη λέξη.

Σαν ορφανά

Μισή ζωή για να δέχεσαι τη μια καταπίεση πίσω απ’ την άλλη

κι άλλη μισή να προσπαθείς να τις ξεφορτωθείς.

Τόση ζωή, τόσα εκατομμύρια κι άλλα τόσα χρόνια

για να βρίσκουμε τρόπους να βρεθούμε στην εξουσία

Κι ύστερα βλέπω εσένα και με κοιτάς

κι αναγνωρίζεις τη δύναμη μέσα σε μένα

και ξέρεις πώς να ζήσεις ενάντια σ’ αυτή την τυραννία

και επιτέλους φέραμε τη ζωή μέχρι εδώ

τώρα θέλουμε να φύγουμε μ’ ένα νέο μπαμ

και να μην το πολυσκεφτούμε

να φύγουμε όπως μας αξίζει

σαν ορφανά.

Η αγάπη γελά...

Ακόμη κι όταν σε πονώ

η αγάπη γελά…

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γης

Ορφέως Ύμνοι

ΧΧΙΧ. ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Περσεφόνη, θυγάτερ μεγάλου Διός, ἐλθὲ μάκαιρα,

μουνογένεια θεά, κεχαρισμένα δι’ ἱερὰ δέξαι΄

Πλούτωνος πολύτιμε δάμαρ, κεδνή, βιοδῶτι΄

ἥ κατέχεις Ἀΐδαο πύλας ὑπὸ κεύθεα γαίης,

Πραξιδίκη, ἐρατοπλόκαμος, Δηοῦς θάλος ἁγνόν,

Εὐμενίδων γενέτειρα, καταχθονίων βασίλεια΄

ἥν Ζεὺς ἀρρήτοισι γοναῖς τεκνώσατο κούρην.

μῆτερ ἐριβρεμέτου πολυμόρφου Εὐβουλῆος,

Ὡρῶν συμπαίκτειρα, φαεσφόρος, ἀγλαόμορφε΄

σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη καρποῖσι βρύουσα,

εὐφεγγής, κερόεσσα, μόνη θνητοῖσι ποθεινή,

ἐαρινή, λειμωνιάσιν χαίρουσα πνοῇσιν,

ἱερὸν ἐκφαίνουσα δέμας βλαστοῖς χλοοκάρποις,

ἁρπαγιμαῖα λέχη μετοπωρινὰ νυμφευθεῖσα΄

ζωὴ καὶ θάνατος μούνη θνητοῖς πολυμόχθοις,

Φερσεφόνεια΄ φέρεις γὰρ ἀεὶ καὶ πάντα φονεύεις.

κλῦθι μάκαιρα θεά, καρποὺς δ΄ ἀνάπεμπ’ ἀπὸ γαίης,

εἰρήνῃ εὐόλβῳ, καὶ ἡπιόχειρ’ ὑγιείῃ,

καὶ βίῳ εὐόλβῳ, λιπαρὸν γῆρας κατάγοντι

πρὸς σὸν χῶρον, ἄνασσα, καὶ εὐδύνατον Πλούτωνα.

[Στην Περσεφόνη

Περσεφόνη, κόρη του μεγάλου Διός, έλα μακαρία,

μονογενής θεά και δέξου τις ευλογημένες προσφορές΄

του Πλούτωνος σύζυγε πολύτιμη, ζωοδότρια, ένδοξη΄

που κατέχεις του Άδη τις πύλες στους υποχθόνιους τόπους της γης,

Πραξιδίκη, καλλιπλόκαμη, αγνό βλαστάρι της Δηούς,

των Ευμενίδων μητέρα και βασίλισσα των καταχθονίων,

κόρη που ο Δίας γέννησε με άρρητο σπέρμα.

μητέρα του πολύβροντου και πολύμορφου Ευβουλέως,

συμπαίκτρια των Ωρών, φωτοφόρα, λαμπρόμορφη΄

σεμνή παντοκράτειρα, κόρη γεμάτη καρπούς,

φεγγοβόλα, κερασφόρα, μόνη αγαπητή στους θνητούς,

εαρινή, που χαίρεσαι με τις πνοές των λιβαδιών,

προβάλλοντας το ιερό σου σώμα στους χλωρόκαρπους βλαστούς,

ενώ αρπαγμένη οδηγήθηκες σε γάμο φθινοπωρινό΄

ζωή και θάνατος εσύ μόνη είσαι για τους πολύμοχθους θνητούς΄

Φερσεφόνη που παντοτινά φέρνεις και τα πάντα φονεύεις.

άκουσε μακάρια θεά και χάρισέ μας καρπούς από τη γη,

ειρήνη πλουτοδότειρα, απαλόχερη υγεία, βίο ευτυχισμένο

και ήσυχα γεράματα που οδηγούν στον τόπο σου,

βασίλισσα, και στον παντοδύναμο Πλούτωνα.]

Πηγή: Ορφικά κείμενα (εκδ. Πύρινος Κόσμος)