άτιτλο

Πεινασμένη...
εντελώς παρανοημένη
μ’ έπνιξε η βροχή η ψεύτικη
η ομορφιά που βλέπω στον κόσμο σαπίζει
δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου

Picture: Nemesis, by Rick Berry

Νοέμβριος 17, 1973

Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι' αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε νά 'χουμε μία πόρτα, έν' άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδι.
Για νά 'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται τπ αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Tάσος Λειβαδίτης

Image credit: NASA.
A globular cluster is a tightly grouped swarm of stars held together by gravity. This globular cluster is one of the densest of the 147 known clusters in the Milky Way galaxy.

όνειρο

με πόσα μάτια θα με κοιτάς
πίσω από πόσους αιώνες
με πόσα χέρια θα μ' αγκαλιάζεις
με πόσα στόματα θα με φιλάς
πόσοι άνεμοι θα διασχίσουν το κορμί μου
σε πόσα όνειρα θα με κρατάς;
σε πόσα όνειρα θα με φυλάς;

κι αν έρθω στο όνειρό σου
θα έρθω να δέσω τα χέρια μου γύρω σου
να γίνω ένα με το δέρμα σου
μέσα στην αγκαλιά σου
και θα ψιθυρίσω απλώς κράτα με
κράτησέ με στη ζεστή αγκαλιά σου
άσε με να χαθώ μέχρι να ξημερώσει... εκεί
ν' ακούω την καρδιά σου να χτυπάει
ν' ακούω το ρυθμό σου την ανάσα σου
να χάνομαι στην αγκαλιά σου
να γίνομαι ένα με την αγάπη σου

να με φιλάς
χωρίς καμιά απόσταση
χωρίς καμία άμυνα
χωρίς κανένα σύνορο
να μ' αγαπάς...
μόνο αυτό...
μόνο γι' αυτό θα έρθω στ' όνειρό σου

κενό

σ' ένα σπαρακτικό κενό
ούτε καν κενό
σ' ένα βυθό' σε μια άβυσσο
σε μια ερημιά' σε μια έρημο
σε μια ξενιτιά' σε μια βαθιά πληγή
σε μια σκοτεινιά' σε μια σκοτεινιά ερημική
να ουρλιάζω μέσα μου να ουρλιάζω
για τη ζωή
ή το κενό
ή και το τίποτα' όλο αυτό το βάρος
το κενό' αυτό το ασήκωτο κενό.

κι η αγάπη σου που είναι τόσο μακριά
μα τόσο κοντά
όσο η ίδια η καρδιά μου για μένα

μόνο μέσα σου

Μην παραγκωνίζεις τα όρια του νου σου
και της καρδιάς...
προσφέρεις πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου
κι ύστερα στο όλο
διαφορετικά το όλο δε χρειάζεται την προσφορά σου

υπήρξες μέσα από πέντε λέξεις – και τι έγινε;
βλέπεις ν’ ανασηκώνονται τα μάτια
τρομαγμένα
ακούς τον ψίθυρο κι ανατριχιάζεις
αγκομαχάς
δε θες τη γιατρειά του κόσμου
που σε ποτίζει δηλητήριο
καλύτερα να πεθάνεις
παρά να γευτείς τη γιατρειά του κόσμου
μονάχος βάδιζε...
χωρίς τα γιατροσόφια...
μια κοινωνία που ο καθένας
απλώς θα προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του
ο καθένας σωτήρας του εαυτού του
και κανένας σωτήρας για κανέναν
αλλού δεν υπάρχει σωτηρία
μόνο μέσα σου
όποιος σ’ αγαπά θέλει να μοιράζεται μαζί σου
κι αν πρόκειται να σε σώσει
δε θα το κάνει θεωρητικά
κανένας δεν μπορεί να κάνει αυτό που μπορείς εσύ
γι’ αυτό απλώς κάν΄το
γι’ αυτό πάντοτε σ’ αγαπώ
γιατί είσαι πιστός στο δρόμο σου
δεν τον προδίδεις ποτέ

.....

με λυπεί
με λυπεί που βρίσκουν τόσο άθλιους τρόπους
για να σε κάνουν να σωπάσεις
με λυπεί που προσπαθούν να σε καλουπώσουν
μες στις δικές τους σκέψεις
που θέλουν να σε κάνουν να δεις με τα δικά τους μάτια
τον κόσμο
λες κι είσαι τυφλή
αντί να θέλουν να μοιραστούν τούτες τις οράσεις
αντί να θέλουν να μοιραστούν τούτη την ύπαρξη
τη θεοσκότεινη

Close your Eyes

Open your Heart

όχι

Τα μόνα όπλα σου να είναι αόρατα
καταστροφικά σε όσα σαπίζουν την ψυχή
ηρωικά σαν να ζεις σε μια εποχή συμβόλων
μην άγεσαι απ’ τα φαινόμενά σου
και τα όνειρά σου είθε να μην ξεθωριάζουν
με την αυγή

όσο τα παιδιά πεθαίνουν για τις ορέξεις των λίγων
όταν τόσο απροκάλυπτα κυριαρχεί η βία
όταν ξεχνάει να σε γεύεται η ζωή
όταν με μελίρρυτα λόγια παρηγοριέται

όχι - δε σε ξέρω καθόλου
είσαι τόσο άγνωστος σε μένα
βάζεις λογική στις καθωσπρέπει μου νευρώσεις

όλα όσα συμβαίνουν είθε να ενώσουν τα συντρίμμια
να σε γεμίσουν φως...

....................

Πατώ σε ξένα όνειρα
αγγίζω ξένο χώμα
μιλώ σε ξένο βυθό
η άβυσσος της ψυχής πετάει
η καρδιά γκρεμοτσακίζεται
απ' τις ψηλές κορφές της αβύσσου
ο νους απλώνεται αιθέρας
οι πληγές ανοιχτές
το αίμα ξεράθηκε
έγινε ψυχρό αίμα
κυλάει ατάραχο
κυλάει ατάραχο

άτιτλο

Κάθε μέρα σε ψάχνω
ανάμεσα στις λέξεις
μια μέρα μες στο χαρτί θα έμπαινα για να κρυφτώ
και να χαθώ από τον κόσμο
πάνω στα βουνά και μες στις λίμνες
μαζί με τις νεράιδες σ’ ένα όνειρο...

παραμύθι

Ό,τι ξεκίνησε ως παραμύθι
ως παραμύθι θα τελειώσει...
στο βαθύ μου ύπνο... θα ξυπνήσω
και τότε θα δω μες στο βαθύ σκοτάδι
την αθώα αγάπη σου να με τυλίγει
τα φιλιά σου να με αναγεννούν
να χάνομαι σε μια αόρατη πατρίδα
μες στη ματιά σου
να κολυμπώ μέσα στη θάλασσά σου
ν' απλώνομαι σαν το κενό μέσα στα όνειρά σου
και να σε βλέπω από παντού...
με κλειστά μάτια
να γιατρεύω την πληγή
μες στα ιάματά σου

άτιτλο

Μόνο σήμερα είναι που σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι
από έναν ύπνο μου βαθύ.
Είναι μόλις δυό μέρες που κοιμάμαι ασταμάτητα
κι ούτε ονειρεύτηκα στιγμή.
Απόψε νιώθω, φιλικά, σα να γεννήθηκα
κι η μουσική μού κατακλύζει την ψυχή.
Δεν είν’ η μάσκα που θα σε κάνει εσένα διάσημο
μα η ζωή, πώς θα την πράξεις, αληθινή.
Είναι ένα έργο που ταλανίζει το κεφάλι μου,
σκέψες κι ονείρατα και λόγια αρμονικά.
Μα μήτε τόλμησε το χέρι να βαστήξει το,
και το μελάνι δεν το πήρα από νωρίς.
Είναι δυό μέρες μόνο τώρα που σηκώθηκα
μες στο σκοτάδι τα στοιχειά να καρτερώ.
Μες στην ψυχούλα, στην ψυχούλα σου νοστάλγησα
σαν πυρετός να πασπαλίσω τη μορφή.
Πέφτω σαν πόθησα
σαν πόθησα το τέλος μου.
Δεν είναι πικάντικο το βλέμμα που το φόρεσα
μήτε οι καιροί, μήτε οι καιροί που ξενυχτώ.
Σ’ όλα τα λάθη, τα μισόλογα, τα σφάλματα
δε θέλεις πια, δε θέλεις μήτε να μαθαίνεις.
Μα εγώ φωνάζω, σου φωνάζω ψιθυρίζοντας
και να που θέλω να ανθίσω στο κορμί σου.

άτιτλο

Η αγάπη που δεν εκφράζεται γίνεται μίσος
ό,τι δεν εκφράζεται και απωθείται
γίνεται νεκρή εικόνα
γυρνά και ξαναγυρνά όταν σε βρίσκει
απροετοίμαστο
Ετοίμασέ μου τις βαλίτσες
έχω καιρό να δω τα βότσαλα
ετοίμασέ μου τη γιορτή
στη θάλασσα θα περπατώ
ξυπόλητη

εκεί

Κάποτε με τις λέξεις ή με τη σιωπή
πριν απ’ τις λέξεις
πήγαινα εκεί
αναζητώντας την αγάπη μου
εκείνη ήταν ελεύθερη εκεί
και είναι πάντοτε εκεί αλλάζοντας
παίρνοντας όλες τις μορφές
εκεί...
η αγάπη μου

Ιθάκη

τώρα είμαι ένα άδειο βαγόνι
μέσα στο οποίο δεν ταξιδεύει κανείς
και όπου να 'ναι το ταξίδι τελειώνει

και η αιωνιότητα θα με βρει κενή
διάφανη θα μπει μέσα μου
και θα χαθεί

σκοτάδι

είμαι ξανά εδώ στο σκοτάδι
να φροντίζω τις ανοιχτές πληγές
να μην πάρουν φως
και σκιστεί για πάντα το δέρμα
και καεί η ψυχή

κύματα

Ήθελα να έρθεις σαν άνεμος απαλός
που με διαπερνάει
ήθελα να έρθεις κι ας ήταν μέρα ή νύχτα
με το δικό σου φως
να διασχίσεις κάθε μόριο της ζωής
ήθελα να έρθεις χωρίς λόγια
μ’ ένα βλέμμα κι ένα λουλούδι
να μ’ αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά
να ημερεύσουν τα κύματα

Νύχτα

ξαγρυπνώ να βλέπω τ’ άστρα τ’ ουρανού
μια νύχτ’ αφέγγαρη μια νύχτα σκοτεινή
και τ’ άστρα μ’ οδηγούνε πάνω στο προσκεφάλι σου
να ξαγρυπνώ με την ψυχή μου ξαπλωμένη
στη Σελήνη σου
μια άδεια Νύχτα
από κάθε περιττό
να σ’ αγαπώ

ενεργό σημείο

Ξεκινάει η γιορτή
μπρος να βάλουμε στολή
να πετάξει το εγώ και νά ‘ρθει η θέληση.
Τόσο χαμηλά τα κύματα
μα στη θάλασσα θα μπούμε
να εξαγνιστούμε.
Βγάλτε λοιπόν τώρα στολές και μάσκες
και για να δω
το πρόσωπο τ’ αληθινό.
Ωχου! Αλίμονο!
ούτε αυτό είναι το σωστό!

Μα τι λέξεις χρησιμοποιείς;!, ρωτά
Τι γλώσσα ομιλείς;
Μα δε μιλώ, τους απαντώ.
Μ’ ακούς; Μ’ άκουσες ποτέ;

Μιλώ σ’ όλες αυτές τις φωνές
και ξαφνικά στη μία!
και φτάνει το ενεργό σημείο
μέσα από θύελλα σπρωγμένο
και με κοιτά!

Μου γνέφει: κάνε πιο πολύ χώρο
πού να σ’ αναζητήσω;
Τώρα, μου λέει, πάμε
για έλα και μου γνέφει.

Απ’ το παράθυρο κοιτώ τον ουρανό
τα βράχια, τις πέτρες.
Είναι τόσο όμορφα εδώ, παρά νοώ.
μα μόνο αφού έφτασες εδώ
τότε μόνο είδα
και τότε γνώρισα και γω
το μόνο που γνώρισα
πως σ’ αγαπώ.

απ' το πουθενά

Φιλώ το σώμα σου το μυστικό
αναπνέω τη δική σου ανάσα
σε πίνω σα γλυκό κρασί
τώρα είμαι κάτι άλλο

τα φώτα κλείνουνε μεμιάς
ν’ ανάψει η καρδιά μας
τώρα χτυπά σαν ένα
τώρα είναι μία καρδιά

τώρα ό,τι κι αν κοιτώ
κοιτάς κι εσύ το ίδιο
τώρα ό,τι αγαπώ
το αγαπάς κι εσύ

τώρα όποιον πόλεμο
κι αν υπερασπιστείς
από το ίδιο όπλο
θα βγαίνει η σφαίρα

τώρα αν σε χάσω
ξέρω πως πάντα θα σε ψάχνω
μέσα σε κάθε εικόνα της ζωής
και μέσα στης μαγείας τη ρουτίνα

θέλω για πάντα η σφαίρα της αγάπης
να φωτίζει
πάντα η φωτιά σου
να με αναγεννά

πάντα να σ’ ονειρεύομαι
να νιώθω εντός μου τη μορφή σου
το γέλιο σου να με ξυπνά
απ’ το ψέμα

τώρα άσε με
μέσα στη μοναξιά του πλήθους
μπορώ να κάτσω ήσυχη
ν’ αφουγκραστώ το πιθανό

μέσα απ’ τα παράθυρα του ονείρου
όταν δραπετεύεις
στης πραγματικότητας την αμμουδιά
να περπατάς

μέσα απ’ τα κύματα του αιθέρα
πάνω σε κάθε πιθανή ρωγμή
αναμασάς χαμένες οπτασίες
και βρίσκεις μέσα σου τον θησαυρό

όλα καθάρια
κι εσύ δεν ξέρεις αν με θες
δεν ξέρεις πώς χτυπάς
μες στην καρδιά

κι εγώ μες στα σκοτάδια μου ανασαίνω
το βίαιο ρυθμό σου τον σκληρό
που απ’ τα κύματα μέσα προβάλλει
χτυπά τα βράχια και το βυθό

κι εσύ λες, έλα, μου ΄λειψε το αίμα
έχω καιρό να ζεσταθώ
έλα να σ’ αγκαλιάσω στο κενό
έλα να σε φιλήσω στον γκρεμό

με μια αόρατη, μοναδική κλωστή
πια ποτέ δε θα κοπεί
με μια κλωστή ασημένια, μαγική
που να μεταμορφώνει κάθε εμπόδιο σε γιορτή

το χώμα τώρα είναι καιρός
που μπορεί να δεχτεί κάθε σπόρο
κι ακόμα και το τίποτα
μπορεί να το κάνει ζωή

κι ο ήρωας του παραμυθιού είναι καιρός
που μπορεί να ξυπνήσει
από ένα δυνατό κάλεσμα της καρδιάς

κι ο κεραυνός να φωτίσει για λίγο
να σε γεμίσει ηλεκτρισμό
και την αληθινή αγάπη της ζωής

εκεί που κάθε θάνατος είναι ζωή
εκεί που η ζωή ονειρεύεται τη ζωή
μέσ’ απ’ τη γαλήνη της καταστροφής σου
υψώνεται το χέρι μου απ’ το πουθενά

κάποτε

Παράλληλα με τις φωτιές
μια μέρα θα σε έφτανα
μες στις φωλιές άγριων ζώων
εκεί όπου σταμάτησες
να φύγει ο σπαραγμός
μου έμαθες καλά τη γη
και τώρα κι εγώ παίρνω τη γη
για ν’ ανασαίνω
απ’ τα λιβάδια κι από κατειλημμένα δάση
μέσα περνώ κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τις φωτιές από τις θάλασσες και τα ποτάμια
κι η ψυχή μου παγώνει
μέσα απ’ τα χιλιόμετρα που διανύω τη ζωή
σε σπηλιές μέσα που ανασαίνω το χάος της στιγμής
κάποτε θ’ ακούσεις και τα δέντρα να μιλούν
μου είχες πει
κάποτε κι οι θάλασσες και τα ποτάμια
θά ‘χουν πνοή
κάποτε θ’ αρκεί μόνο ένα φιλί για την αγάπη

τώρα

Θα μοιραστώ μαζί σου τη σοφία των αιώνων
είπε ενώ κοιτούσα τις χαραγματιές του χρόνου στο πρόσωπό του
η μόνη αλήθεια είναι το τώρα
ο μόνος στόχος είναι το τώρα
μού 'πε ενώ προσπαθούσα όχι να μείνω
μα να μην ξεφύγω απ’ αυτό θυμούμενη εσένα

σιωπή

Μίλησα με σένα μίλησα και με μένα
Μίλησα με τον κόσμο και με την αυγή
Μίλησα στο σκοτάδι μίλησα με τα μάτια
Μίλησα με το σώμα και με το φιλί

εντός

Μακάρι μέσα σου ν’ απλώνεται πάντα η μαγεία
μακάρι η αγάπη μου να σε τυλίγει πάντα
σε ψάχνω γύρω μου μα σε βρίσκω εντός
μέσα στις άπειρες διακλαδώσεις του μυαλού μου
πάνω σε κάθε ένωση πάνω σε κάθε μονοπάτι
και μέσα στο αίμα μου να ρέεις και να μου δίνεις ρεύμα...
να κρατάς δυνατά τα όριά μου...
ν’ ανακαλύπτεις την τροχιά του μυστηρίου
να περνάς το φάσμα του σκοταδιού για να φτάσεις στο φως
για να φτάνεις τα πιο κρυφά σημεία και να τ’ ανασαίνεις...
να μ’ αγαπάς διαρκώς να μ’ αναζητάς
να μπερδεύεις τη ροή του χρόνου
να μαγεύεις την καθημερινότητα με μια απαλότητα
ν’ αποδέχεσαι την κάθε πληγή μου
να με γεμίζεις με τη μυρωδιά σου
και να γεμίζω τα όνειρά σου
να ζω μες στα φιλιά σου
στους χτύπους της καρδιάς σου
και η αγάπη μας να μη χαθεί ποτέ
μα να δείχνει πάντα το δρόμο

σιωπή

Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο
να κατανοείς τον εαυτό σου
κι όλ’ αυτά που σκέφτεσαι
Μόνο αυτή η στέρηση του φωτός
αιτία πολέμου
πράγματα που ήξερες
μα σε πληγώνει να τα βλέπεις
και να μην τα μοιράζεσαι
αποκομμένα από σένα όλα
πίσω από ένα διάφανο τοίχο τα βλέπεις
να χορεύουν όλα μπροστά σου
ό,τι σ’ αγγίζει δημιουργεί αυτούς
τους κυματισμούς
κι ύστερα χάνεται στη σιωπή

στους γαλαξίες

να ξαναρχίσεις τη ζωή σου
μ' ένα κενό από πίσω
να ξαναγαπήσεις σα να μη σε πλήγωσαν ποτέ
να ενθουσιάζεσαι σαν μικρό παιδί
με καθετί που σου προκαλεί χαρά κι εντύπωση
να γεύεσαι τη ζωή
και να την κυνηγάς
στους γαλαξίες της αγάπης

άτιτλο

Πάλι εσένα
πάλι με σένα
θα χαθώ΄ μα θα χαθώ;
μπορεί να χαθεί κανείς΄ μπορεί;
όχι
θυμήσου΄ μείνε άδεια
μην ξεχνάς΄ θυμήσου
στα λουλούδια ήταν κάποτε΄ στους έρωτες
η ψυχή σου
αγνάντευε και γέλαγε΄ η ψυχή σου
αναγνωρίζεις τη βαθιά θύμηση
την εσωτερική σπίθα που ανάβει
και είναι όλα εδώ

από έναν τόπο μακρινό

Νύχτωσε στον κόσμο κι έφεξε η καρδιά μου
αγέννητη ακόμη κυοφορείται στο σκοτάδι
περιμένοντας μ’ υπομονή το φως
να λουστεί και ν’ αναμειχθεί
η λέξη η χώρα σου η μοναξιά σου
αδημονώ για τη μορφή σου
για τα φιλιά σου και για το γυρισμό
στη σιωπή χάθηκα
και δεν εκτόνωσα τις μέσα ενέργειες
θαμμένες
σένα νοστάλγησα από έναν τόπο μακρινό
και μαγικό που έπεσα στη γη και ρίζωσα
κι ακόμη τ’ άνθη μου δεν άνθισαν
ακόμη τα πουλιά στον κόκκινο και μπλε
ορίζοντα δεν αρμένισαν

ξέχασα να ζω
χάνομαι σε βάθη
κι αναζητώ αυτό που όταν το νιώθεις γεμίζεις
κι ύστερα σου φτάνει
αυτό που σε κάνει
να μη βιώνεις το χρόνο να γυρνά
αυτό που σε κάνει να βιώνεις
την κάθε στιγμή ως τώρα
αν ήμουν σοφή θα ήξερα πως είσαι εδώ
κι ας μην υπάρχεις
γιατί σ’ έχω ήδη σκεφτεί
συνεπώς σ’ έχω ήδη πραγματώσει
στην καρδιά μου να μπεις
να ξυποληθείς
με τις φλογέρες και να τραγουδήσεις
δεν μπορώ άλλο σου λέω δεν μπορώ
φέρε τις αγκαλιές και τα φιλιά σου
τις ανάσες της κοιλιάς

διάλεξε το σκοτάδι για να μάθεις
και το φως για ν’ αποκαλυφθείς

μεταίχμιο

Αυτό είναι μεταίχμιο
δεν είναι τέλος μήτε αρχή
είναι μετάβαση
κι έχω αέρα έχω γη και θάλασσα
έχω σταγόνες κι αστραπές
μετάξι μού ‘δωσε η σιωπή
στην ύπαρξή μου οι παραλλαγές
στη μιά μου ζωή η δειλή και η γενναία
στη μια μου ζωή το καθετί
κρύφτηκα από τη φύση
και στη μια μεριά σκοτεινή
και στην άλλη καθώς βγαίνω διάφανη
σε διάφανο υλικό
μισή εδώ μισή εκεί
κι οι δυό μεριές διεκδικούν
μα εγώ ίσως να φύγω κι απ’ τις δυό

αγάπη

Η αγάπη μου μπορεί να ταξιδεύει ως τ’ αστέρια
όμως δε λείπει ποτέ από μένα
λουλούδια δέντρα μου δίνεις να μυρίζω
τη βροχή
πραγματικά νιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος
η πραγματική αγάπη δε θα χωρούσε στις λέξεις

ξενιτιά

τόσο έντονα την αγάπη σου γεύομαι
ως αμβροσία
στα ψηλά βουνά
μας φωτίζει ο ήλιος μας
κι η ξενιτιά είναι κι αυτή πατρίδα

στο άπειρο

Σα να είσαι παιδί θα σου μιλώ
θα μου δίνεις το χέρι
για να προχωράμε μαζί στο άπειρο
όταν είναι θολά θα με φιλάς
και θα ξυπνώ
σαν την ωραία κοιμωμένη
με την αγάπη σου θ’ αγαπώ τη ζωή
με την αγάπη σου
θα μπορέσω κι εγώ να ολοκληρωθώ
με σκέφτηκες κι εγώ υπήρξα
ανέβηκα από τα σκοτεινά για σένα
και τα σκοτεινά έπρεπε να φωτίσω
το επιμένον σκοτεινό διαρκώς να μεταλλάσσω
μες απ’ τις ψυχές σου
μύθους και οράματα
να ξεγλιστρώ σαν φίδι απ’ το βυθό σου
και ν’ ανεβαίνω μεταλλασσόμενη απ’ τις πτυχές
πεθαίνω και γεννιέμαι
ήδη εν ζωή ήδη εν θανάτω
είμαι όπως ο δροσερός άνεμος
στη ζεστή μέρα ή νύχτα
η πνοή είμαι που σε φτάνει

φως

Ταρακουνιέται η γη μου και σελήνη μου.
Το φως από τόσο μακριά και να σε ζεματά.
Σε δρόμους και χρώματα ν’ ακολουθάμε
Να περνάμε νερά αγκαλιά.
Μα θέλει κουράγιο και δύναμη
Και κίνηση!
Για να είσαι το φως.
Για να είσαι στο φως.

Θέλω να ονειρεύομαι διαρκώς
Και με τα μάτια κλειστά
Να βλέπω την κάθε εικόνα
Το κάθε χρώμα τον λόγο.

ποτάμι που κυλά

Tελικά ο έρωτας όντως είναι τυφλός
κι ας είναι τα μάτια που ερωτεύονται πρώτα
δε νοιάζεται για πρακτικά θέματα
παρά μόνο για ψυχικά
μόνο για το τώρα νοιάζεται
για το τώρα και για τίποτε άλλο

Νιώθω τόσο μόνη
κάθε τόσο μ’ ανακουφίζει
ν’ ακούω κάποια φωνή

με τα μάτια ανοιχτά

Κι οι φίλοι μου εκείνοι που με τα μάτια ανοιχτά
πέρασαν απ’ το ηλιοβασίλεμα στον θάνατο
ούτε για μια στιγμή δεν έπιασαν μελάνι
Στα κρύα χέρια τους αρμενίζουν
τις διχαλωτές ανάσες των βουβών χίμαιρων
Κι η μοναξιά τους η πατρίδα τους
κι ο θάνατός τους σαν λουλούδι ανυπεράσπιστο

Καθώς αναμειγνύω μέσα μου τις σκοτεινές μορφές
του χρόνου
και προσπαθώ να πλανηθώ και τ’ άλλο
να προφτάσω

Και δίχως τη φωνή σου θα παρανομώ!

διαμάντι

Περνάω πατώντας τα δημιουργήματα΄υλικά των άλλων κόσμων
Επικαλούμενη το ρευστό μονοπάτι μεμιάς μορφή να επικαλυφθεί
Προσευχόμενη στο μη έχον όνομα
διαμάντι να εισπνεύσει ο θυμός
να ρθει μεμιάς και να κατασταλάξει τα υγρά του
Φοβούμενη μην απογυμνωθώ
και να διαβώ δε θα μπορώ
τα αίσχη των αιώνων

πεταλούδες

Κλάψαν οι μοίρες των καιρών μου
Και τώρα μ’ άφησαν τα δέντρα
της όμορφης ψυχής του σ’ εκείνο το μέρος
που πάνε όσοι έχουν στα δάση πεταλούδες
Αν αύριο όλα χάσουν τον καημό
θ’ αφήσουν τ’ άρματα των καιρών ν’ αφήσουνε
σημάδια τα κέντρα θα γίνουν απομόνωση
κι η κανάτα θα γεμίσει μ’ αίμα
τα χέρια και τα πρόσωπα που σε γυρίζουν
θα γίνουν αλήθεια θα γυρνάς
θα προσπαθείς να χάσεις τη λογική
ή την τρέλα σου
θα προσπαθείς να...
διψώ διψώ για άλλους τόπους
που τα όνειρα θα είναι ομορφιά

άτιτλο

Θα ήταν ίσως νωρίς να πω
πώς λειτουργεί η νέκρωση της ψυχής
σε ζωντανό κορμί
πώς οι δυνατότητες της μνήμης
αναιρούνται
πώς πεθαίνει ένας πολιτισμός
πώς πεθαίνει μια γενιά
άγνωστοι...
Πώς φοβάμαι τώρα,
πως δε θέλω να ξυπνάω και να ζω
θέλω να είμαι σε μια ουδέτερη ζώνη
να μη γ ί ν ο ν τ α ι τα πάντα

πρέπει ν' αναδιοργανώσω λέει
κι όχι να προχωρήσω
πρέπει να εμέ δω όπως είμαι
όπως γίνομαι στα χρόνια
ψάχνω τον εαυτό μου απ' έξω
μα είμαι ακόμη εδώ
πολύ προσκολλημένη
με σκέψεις και συναισθήματα
στις χαρές και στις λύπες
για να τον αφήσω να με δει.

χἀδι

Είναι σκοτάδι
είναι τα χρόνια που απέμειναν απ’ τη ζωή
είν’ ένα χάδι παραμυθένιο, μακρινό
ταξιδεμένο
έρχεται για να σου χαρίσει τα φιλιά
να σε κοιτά εκπέμποντας τον ήλιο
ανεβασμένος σε κάτι σύννεφα του πυρός
μονάχος
να ξεδιαλύνει την ομίχλη
προβάλλοντας την καλοσύνη
από τη μοναξιά που σκάει σαν το κύμα
που μπαίνει μέσα σου σιγά μα σταθερά
απ’ την αγάπη που ξεπροβάλλει η ελπίδα

παράδεισος

Αφήνομαι στην τρικυμία της ήρεμης ψυχής
στό ‘να χέρι κρατώ το νου στ’ άλλο την καρδιά
κι έτσι προσεύχομαι στη φύση
κινούμαι με τον εσωτερικό ρυθμό της αρμονίας
Σε πίνω απόψε
την ομορφιά σου
τη μοναξιά σου
την απίστευτη συγκέντρωση ενέργειας
που γίνεται μορφή σου
το να σε κοιτώ είναι για μένα ο παράδεισος

φύλλο στο βουνό

Και τώρα που μείναμε μόνοι στο άγνωστο
ας ξεκινήσουν τα ταξίδια της ψυχής
στα πιο όμορφα χορταριασμένα τοπία
στη φύση εσωτερική του καθενός
μέσα στο άγγιγμα
στην κίνηση επάνω

Καμιά φορά δεν έχει τίποτ’ άλλο σημασία
μόνον αυτό
και τίποτ’ άλλο
να νιώθεις φύλλο στο βουνό

σιωπή

Ποτέ δεν άφηνα...
και πάντα σε θυμάμαι
Μια σπίθα μόνο αρκεί
να επισύρει το συντονισμό
ή την καταστροφή
θυμάμαι την ανάσα σου
στο χωροχρόνο
θυμάμαι τη σιωπή
σαν κελαρυστό ρυάκι
να κυλά